mała (nie)tolerancja

[triste]

skanowanie życia to już historia
zapisana w aktach jak rozbiory
sprzed pierwszej wojny
domowej

lubiłam ludzi ale polskie psy
szczekały zbyt głośno na znak nienawiści
do niewiadomej rasy

dlatego chcę być (nie)człowiekiem
może wtedy łatwiej znieść
śmieci z pierwszego piętra

i wiem jedno nie odkręcę sobie łba
byście drapieżnie zmierzyli
w litrach
ile posiadam płynu mózgowo–rdzeniowego

proces odkochiwania
uważam za skończony

[Sede Vacante]

Zajebisty.
Admini, wybaczcie mi sformułowanie, obiecuję, że to ostatni raz.
Ale wiersz mnie rozkłada na łopatki. Pazur, prawdziwość, żal, dramatyzm, dreszcz, wszystko tu jest tak prawdziwe, jak to, że jak zaraz nie zapalę, to pęknę.
Poważnie. Czasem są takie wiersze, ja to nazywam "snajperskie", czyli trafiające w samo sedno moich myśli.
I tutaj właśnie wymierzyłaś wyśmienicie.

[triste]

Kurcze, Sede, no fajnie, to aż se też zapalę, bo jestem w szoku, że mógł się spodobać. Dzięks

[Alek Osiński]

Ciekawe poruszyłaś proces uzależniania się, który jednocześnie powoduje dojrzewanie buntu.
Problem w tym, że jak się dopuści do rozbiorów, później możliwe są jedynie powstania,
często niestety nieudane i obarczone dużymi, nieodwracalnymi stratami. No ale,
jak trzeba to trzeba...

Pozdrawiam

[triste]

Życie to ciągła walka i gdyby działać jedynie pod wpływem instynktu, wszystko można by wybaczyć, natury wszak nie zmienimy, ale jeśli działa się z premedytacją na szkodę innych, to już do piekła... Dzięki, Alku.

[Ewa Włodek]

o tym, jak ludzie mogą zaszczuć? No, mogą, i to kompletnie. Dobrze jest, jesli ten zaszczuty znajdzie w sobie i motywację i siłe, by się obronić, chocby tylko (albo - aż) - zlekceważeniem, zobojętnieniem i milcząca pogardą... Mocny...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[triste]

Właśnie o tym, ludziom sprawia przyjemność sprawiania komuś złego, chociażby słowem, nie wiem, skąd tyle zawiści i nienawiści, u nas przyjęło się tak, że każdy się cieszy z czyjeś podwiniętej nogi, czyżby przywara Polaka? Dziękuję, Ewuś.

[Gloinnen]

lubiłam ludzi ale polskie psy

Zastanawiam się, czy konieczne jest tutaj określenie "polskie".
Ja raczej bym w ten sposób nie uogólniała. Szowinizmu nigdzie nie brakuje, moim zdaniem nie ma potrzeby zawężania interpretacji do własnego zaścianka. Wiersz wtedy nabiera charakteru politycznego dziamgania - po co?

szczękały

"szczekały"?
"szczękały zębami"? (jeśli chciałaś wykorzystać elipsę - nie wyszło, chyba właśnie ze względu na to, że w sposób oczywisty narzuca się bardzo podobne "szczekanie")
"kłapały" - może tak?

byście drapieżnie zmierzyli

Usunęłabym przysłówek, to takie pompatyczne zdobnictwo, moim zdaniem zbędne.

Dla mnie wiersz jest rozwinięciem powiedzenia o tym, jak to "człowiek człowiekowi wilkiem". I o problemie odmienności. Ludzie boją się tego, co wykracza poza ich schematy myślowe i rutynowe postrzeganie otoczenia, wtedy atakują. To chyba zakodowany w nas atawizm - inność może stanowić zagrożenie. Nie pozbyliśmy się tego jeszcze, pomimo setek tysięcy lat cywilizowania się naszej populacji.
Współcześnie przekłada to się na rasizm, dyskryminację...

dlatego chcę być (nie)człowiekiem

Nie wiem tylko, czy ucieczka od człowieczeństwa coś zmieni. Tu się chyba mylisz. Dla mnie człowieczeństwo właśnie jest pewnego rodzaju przeciwwagą dla zwierzęcych zachowań stadnych. Nie uciekniemy od natury, ale jako ludzie posiadamy instrumenty intelektualne, pozwalające nam panować nad prymitywnymi odruchami. To ci, którzy nie umieją tego zrobić, są nie-ludzcy, bo nie wykorzystują danego im potencjału na oderwanie się od myślenia popędami.

Pozdrawiam,


Glo.

[iskierka]

jest świetny zatrzymał mnie

[triste]

Glo, moja kochana, biorę do serducha. Miało być szczekały , literówka. Dziękuję.

Iskierko, pozdrawiam