Leśmianowi (2)

[emelly]

Leśmianowi (2)

Przepadłam za rzekę -
i nie wiem, co za drzewo
swą korą mnie obrosło;

wiem tylko, że na równinie
trawy szumią, sikorka śpiewem
wezwała i boso

przykryłam się rzęsami,
maskując głębię oka;

i teraz z wysoka
sennie kołysze się łódka.
A w niej – ze smutkiem...

[Stepanian]

EDIT: W sumie chyba wiersz do wywalenia.

Wiersz na pewno nie do wywalenia. Wymyka się klasycznemu, sylabicznemu zapisowi. Jest arytmiczny, synkoptyczny, ale wnosi nastrój niepokoju, a może spokoju właśnie. Niesie coś ciekawego i świeżego. Nie wyrzucaj. Mnie się podoba. Zmieniłbym tylko archaiczny zaimek "swą", na coś równie świeżego jak reszta.

[Ewa Włodek]

lubię Leśmiana...A w tym wierszu odnajduję nastrój, jakim bywają przesycone jego wiersze. U Ciebie - zamyślenie, niedopowiedzenie, peelka jest jakimś bytem, transmutujacym się w inny byt, znajduje się w jakiejś rzeczywistości, ale jakby ta rzeczywistość przenikała się z inną rzeczywistością. Coś jak światy równoległe i równoległe byty?

Pozdrawiam najserdeczniej...
Ewa

[emelly]

Stepanianie, Ewo - dziękuję
Może rzeczywiście ten wiersz jest ok.

Zmieniłbym tylko archaiczny zaimek "swą", na coś równie świeżego jak reszta.

Masz rację, że nie pasuje. Niestety na razie nie mam pomysłu, jak go zastąpić - semantycznie jest właśnie tym, co mi było potrzebne w tym miejscu.

U Ciebie - zamyślenie, niedopowiedzenie, peelka jest jakimś bytem, transmutujacym się w inny byt, znajduje się w jakiejś rzeczywistości, ale jakby ta rzeczywistość przenikała się z inną rzeczywistością. Coś jak światy równoległe i równoległe byty?

Ten wiersz jest impresją oddającą uczucie, jakie nieraz ogarnia mnie wobec przyrody. Chodzi o niemal bolesne wczuwanie się w nią, zatapianie się - poprzez bardzo silne przeżywanie jej piękna. Zawsze jednak pozostaję na skraju, czując jednocześnie - kojące otoczenie i niespokojną, udręczoną siebie. Kiedy cichnie hałas, bardziej słyszę własne demony. No i jeszcze to-a-nie-inność polskiej przyrody, która różni się zdecydowanie np. od przyrody angielskiej, i którą, moim zdaniem, najlepiej portretuje właśnie Leśmian (podobnie jak najlepiej IMO oddaje to-a-nie-inność polskiego języka). Uświadomiłam to sobie w zeszłym roku, zwiedzając famous English countryside. Widziałam angielski krajobraz pierwszy raz i jednocześnie czułam, że znam go już od dawna, a to za sprawą literatury. I zrozumiałam, skąd się wzięły elfy, krasnoludy i hobbici. A w Polsce - skąd dusiołki.
I ostatnia rzecz, która łączy mnie z Leśmianem, lecz może jeszcze bardziej z Robertem Frostem - czucie mroku kryjącego się pod podszewką przyrody i jednocześnie pod podszewką ludzkiej natury. Konkretniej - czucie jedności tego mroku. W tym wierszu wyrażam mrok po "polskiemu", po "leśmianowemu" - dlatego, że jak stwierdziłam wyżej: polską przyrodę czuję Leśmianem. Sporo tam jednak i wpływu Frosta, którym się ostatnio zaczytuję. On jednak jest od przyrody Nowej Anglii

[coobus]

Nie wywalaj. Może ktoś chce czytać jak ta łódka brodzi w smutkach... ja chcę. I pozdrawiam

[emelly]

Nie wywalaj. Może ktoś chce czytać jak ta łódka brodzi w smutkach... ja chcę. I pozdrawiam

[P.A.R.]

EDIT: W sumie chyba wiersz do wywalenia.

zagrywka na litość...

[emelly]

EDIT: W sumie chyba wiersz do wywalenia.

zagrywka na litość...

No no, ale mnie przejrzałeś

Z drugiej strony, złośliwce też są czasem potrzebne. Dzięki Tobie dowiedziałam się, jak mój EDIT może być odbierany i go usunę.

Dzięki,
emelly

[P.A.R.]

Przepadłam za rzeką
i nie wiem, co za drzewo
korą mnie obrosło;

wiem, że na równinie
szum traw nas nie minie
a sikorek pogłos...

od razu inaczej...

[Leon Gutner]

Nastrój Leona ujął .
Reszta jako rzekli przedmówcy .

Z uszanowaniem L.G.