Szczęście w dwóch osobach

[Mariusz]

Skądkolwiek nie wyruszę cel zawsze osiągnę
przepłynę wartkie nurty przemierzę wąwozy
wytrwałość sprzymierzeńcem busolą rozsądek
słońce za dnia pochodnią nocą łuna zorzy

Poczekaj jeszcze chwilę nim zgasisz nadzieję
droga pełna zakrętów wybojami straszy
niełatwo jest okiełznać życiowe idee
minęły romantyzmu najświetniejsze czasy

Lecz kiedy wreszcie dotrę serce niosąc w dłoniach
wiarę w miłość odzyskasz w zapomnieniu obaw
zabrzmi kaskadą dźwięków radosna symfonia
ja ty nie trzeba więcej szczęście w dwóch osobach

[Gloinnen]

Witam,

zacznę może od najprostszych uwag - technicznych. Trzynastozgłoskowiec ze średniówką po siódmej sylabie - dość klasyczny układ. Szkoda, że nie udało Ci się jeszcze harmonijnie zestroić układu akcentów (równolegle w każdym wersie).

Rymy są dobre, niegramatyczne, po części asonansowe - to plus utworu.

Wiersz wydaje mi się stylizacją na poezję barokową, przynajmniej jeśli chodzi o kompozycję i sposób obrazowania - zwłaszcza w pierwszej strofie. Stąd przesycenie emocjami, chyba za mocne.

Skądkolwiek nie wyruszę cel zawsze osiągnę
przepłynę wartkie nurty przemierzę wąwozy

Tutaj prosta wyliczanka - "wyruszę", "osiągnę", "przepłynę", "przemierzę" - te dwa wersy są za mocno skoncentrowane na peelu.

słońce za dnia pochodnią nocą łuna zorzy

Ten fragment najbardziej mi się właśnie z barokiem kojarzy, właśnie przez skontrastowanie słońca z nocą. Inna sprawa, że sam w sobie obraz nie jest oryginalny i daje się zaakceptować jedynie wówczas, gdy Autor i czytelnik wspólnie będą ten wiersz traktować jako narysowany według pewnego rodzaju szablonu.

Dużo u Ciebie właśnie konwencjonalnych chwytów.

droga pełna zakrętów

serce niosąc w dłoniach

zabrzmi kaskadą dźwięków radosna symfonia

To są najbardziej jaskrawe przykłady sięgania po metaforyczne gotowce.

Nie chciałabym uciekać się do pojęcia "banał" - ale właśnie na tym to polega - na oczywistej oczywistości - że jak serce to w rozterce, itp.

Zastanawiam się nad Twoim zapisem bez interpunkcji. Klasycyzująca forma aż się o nią prosi. Nie mam nic przeciwko wierszom pozbawionm interpunkcji, jednak Taki utwór, jak Twój, ciężko się czyta, gdy nie jest w żaden sposób zorganizowany w przestrzeni. Interpunkcja potrafi być sama w sobie istotnym narzędziem w ręku poety - jako znaczący, element obrazowania, uporządkowania przekazu, poprowadzenia myśli określoną trasą, wydobywania dodatkowych znaczeń z tego, co pozornie jest jednowarstwowe.

Pozdrawiam,
:piwo:

Glo.

[Julka]

Mariusz

Wiersz płynie potoczyście, aż miło poczytać nawet kilka razy.
Ja nie jestem znawczynią co do techniki tworzenia,
ale wydaje mi się, że jeśli jest konieczność według potrzeb sytuacyjnych
w tekście, powtórzenia danej części zdania, to nie widzę w tym mankamentu.
Większym mankamentem byłby dla mnie brak sensu w treści.

Pozdrawiam

[skaranie boskie]

Nie wiem co napisać o wierszu.
Chyba ma rację Gloinnen, pisząc, że mocno barokowy.
Nie daleka też od racji jest alegoria.
W końcu to wiersz a nie praca doktorska. Pisany tylko regułami, byłby zimny i nieprzystępny.
Najtrudniej pogodzić emocje z techniką bo zwaśnione one od zawsze.

Pozdrawiam :piwo:

[Gloinnen]

Najtrudniej pogodzić emocje z techniką

To prawda. Ideałem jest tak pisać, aby te emocje po prostu wywoływać za pomocą stworzonych przez siebie obrazów, metafor. Tak malować słowem, kreować taki mikroświat - żeby czytelnik poczuł to samo, co my. Rolą poety jest bycie przewodnikiem dla wrażliwości odbiorcy, prowadzenie jej w odpowiednim kierunku.

Glo.

[Mariusz]

Dziękuję wam za opinie..faktycznie ciężko pogodzić technikę z idealnym przekazem..nie mam takich ambicji bo to moim zdaniem jest mało realne..wziąwszy lepszy utwór uznanego poety na pewno znajdziemy jeśli nie błędy akcentacyjne to wyświechtaną metaforę lub nawet rym częstochowski..gdyby zastosować się do wszystkich reguł powstałby twór idealny..pewnie dałoby się..ale za to bez duszy..pisany przez maszynę..na szczęście to ludzie piszą..sercem..a człowiek popełnia błędy..pozdrawiam:)

[Leon Gutner]

Lecz kiedy wreszcie dotrę serce niosąc w dłoniach
wiarę w miłość odzyskasz w zapomnieniu obaw
zabrzmi kaskadą dźwięków radosna symfonia
ja ty nie trzeba więcej szczęście w dwóch osobach


Jak dla Leona styl twojego pisania współgra z tym co chcesz przekazać sercem a zatem Leon przyjmuje i z radością poczytał .
Najlepiej i najbardziej w przytoczonej strofie

Z uszanowaniem L.G.

[Miladora]

Dla mnie to bardziej romantyzm niż barok.
Płynnie się czyta i myśli też prowadzisz konsekwentnie.

Jedynie pointa jakby trochę prosiła się o dopracowanie - "ja ty nie trzeba więcej szczęście w dwóch osobach", ponieważ mam wrażenie, że coś tu się jednak nie zestroiło. Może przez ten układ "ja ty"? Widziałabym chętnie bardziej płynne zakończenie.
Ale w sumie i tak mi się wiersz spodobał.

Dobrego...