Podszept

[emelly]

Podszept

Noc, kawa i szklanka
pusta.
Zbyt już się gubię
pomiędzy północą a trzecią –
rano, rano, niech nadejdzie rano,
niech wybudzą mnie śpiewem tramwaje,
a serowa żółć za oknem przypomni,
że pora na kanapkę.
Wtedy cały ból bycia
zogniskuję z ulgą w odcisku na pięcie (obcas zadrży z grozą)
i nieodrobionym zadaniu,
a chmura plaśnięta na chodnik
uświadomi, że niebo jest tylko odbiciem kałuży.

[semiramida]

Noc, kawa i szklanka:))) semi.

[iskierka]

fantastyczny wiersz

[Ewa Włodek]

między północą a trzecią nad ranem - czas pustych szklanek - przeważnie... Kole drugiej nadchodzi "godzina wilka", i życie - jeśli ma trwać nadal - zaczyna się po czwartej, a jeszcze pewniej - bliżej piątej. I człowiek z ulgą wita problemy w postaci odcisku i nieodrobionego zadania...

Pozdrawiam z uśmiechem...
Ewa

[emelly]

semi za radę
Iskierko za miły komentarz!
Ewo za interpretację - masz rację, ale ten wiersz jest o czymś więcej. Zwróć uwagę na ostatnią linijkę: "(...) niebo jest tylko odbiciem kałuży." Czy nie jest ona oczywistą nieprawdą?

Pozdrawiam przegorąco,
Emelly

[Ewa Włodek]

Zwróć uwagę na ostatnią linijkę: "(...) niebo jest tylko odbiciem kałuży." Czy nie jest ona oczywistą nieprawdą?

ano, Em, jesli odwrócić znane ogólnie "jako w górze, tak i w dole, jako w niebie, tak mi na ziemi" - to w niebie byłoby tak samo do luftu - momentami przynajmniej - jak i tu... Czy to miałaś na myśli?

Serdeczności moc...
Ewa

[emelly]

Też nie do końca. Nocą napadają nas różne myśli, nieraz bardzo przygnębiające. Są to głównie "metafizyczne" lęki i rozterki - ogólnie rzecz biorąc, szeroko pojęta sfera duchowa. Tymczasem z nadejściem ranka wszystko z ulgą przechodzi, wyparte przez tzw. "prawdziwe życie". Czy jednak to "prawdziwe życie" naprawdę jest bardziej godne uwagi od tych duchowych spraw domagających się rozwiązania? Czy rzeczywiście jest "prawdziwsze"?

Pozdrawiam ogromniaście,
Emelly

[Gloinnen]

Noc, kawa i szklanka
pusta.
Zbyt już się gubię
pomiędzy północą a trzecią –
rano, rano, niech nadejdzie rano,
niech wybudzą mnie śpiewem tramwaje,
a serowa żółć za oknem przypomni,
że pora na kanapkę.
Wtedy cały ból bycia
zogniskuję z ulgą w odcisku na pięcie (obcas zadrży z grozą)
i nieodrobionym zadaniu,
a chmura plaśnięta na chodnik
uświadomi, że niebo jest tylko odbiciem kałuży.

noc, kawa i szklanka
pusta

zbyt się gubię
pomiędzy północą a trzecią
rano
niech nadejdzie

wybudzą mnie śpiewem tramwaje
a serowa żółć za oknem przypomni
że pora na kanapkę

wtedy cały ból zogniskuję
z ulgą w odcisku na pięcie
i nieodrobionym zadaniu

a chmura plaśnięta o chodnik
uświadomi że niebo jest tylko odbiciem

Pobawiłam się trochę tym wierszem. Nie wiem, czy rezygnacja z interpunkcji i bardziej ekspresyjna wersyfikacja nie wyszłyby mu na dobre. Sens można budować również i tak, poprzez elementy typograficzne. Trochę też pościnałam, na przykład "kałuża" w poincie moim zdaniem jest zbędna... Sam obraz ją przywołuje, natomiast bez nazwania wprost pozostaje bardziej płynny znaczeniowo (jeśli można tak powiedzieć)... "ból bycia" wydał mi się - wybacz szczerość - koszmarkiem, a wers z obcasem - niepotrzebnie dekoncentrował, odwracał uwagę od myśli przewodniej...

Pozdrawiam,


Glo.

[emelly]

Nie wiem. To w pewnym sensie Twoja poetyka, nie moja. Bardzo możliwe, że tak jest dużo lepiej (mój wiersz jest totalnym gniotem), ale... nie czuję tego. "Ból bycia" może rzeczywiście jest potworkiem, ale sam "ból" nie oddaje tego, o co chodzi.

Dzięki za pochylenie się nad wierszem

[Alek Osiński]

Hmmm...mnie ten ból bycia też nie przekonuje szczerze mówiąc, znaczeniowo wydaje się zbyt ogólny
i fonetycznie też nie brzmi...za to końcówka...wymiata