pisząc wiersze resztką sumienia

[Jarek B]

tęsknię za matką
gdy jej nie widzę

marzę o pierogach
niesfornym kosmyku włosów
dłoniach i pyłkach mąki
na nosie

potem już tylko
pamiętam usta
żałosną nutę

prawda
boli mnie głowa

[Gloinnen]

Jest w tym wierszu niewykorzystany potencjał. Ogólnie rzecz biorąc - poprawny tekst, z tym że chyba jednak zabrakło mu "tego czegoś", tej "iskry", która wyróżniłaby utwór na tle innych o podobnej tematyce i z poprawnego zrobiłaby - dobry.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sede Vacante]

Ja czytam ten wiersz ciągle pamiętając o poprzednich, o pewnym obrazie wyłaniającym się nich, nakreślającym sytuację, w jakiej znajduje się peel, jeśli przyjąć, że wiersze są kawałkami całości jednego życiorysu.
I bardzo pasuje ten "kawałek układanki" do reszty. Zarówno dość "uboga" w porównaniu do poprzednich forma, jak to, że wiersz jest króciutki, jak i sama opisana sytuacja.
Wcześniejsze wiersze autora traktują o nieustannym życiu na krawędzi, nie chce przytaczać tutaj, bo każdy może sam przeczytać, ale pokazują dość dramatyczny obraz, wiele przeżyć, za które nie chce się dać złamanego grosza.
Więc musi w końcu nadejść taki moment, że peel będzie tak słaby, zmęczony i osamotniony, że zacznie marzyc tylko o beztroskim dzieciństwie, gdy problemów nie było, albo były błahe, a mama zawsze była blisko, chroniła, opiekowała się i człowiek czuł, że przy niej nic mu się nie stanie.
I ta forma w dość krótkim tekście, bo nawet to może pokazywać opadanie z sił, brak tchu i energii do wyswobodzenia krzyku. Jedynie krótki list osoby, która ma już serdecznie dość i chce być tylko tym dzieckiem wtulonym w mamusiną spódnicę.
Bez względu na to, czy historia jest dobrze zinterpretowana przez mnie, czy nie, oraz czy jest prawdą, czy fikcją - w mojej interpretacji, jaka odnajduję bardzo podoba mi się całość tego wiersza, jak i opowieść złożona z ich większej ilości. Wszystko jest bardzo prawdziwe, jak raport z miejsca zdarzeń i wiele w tym uczuć smutku, samotności, bólu, strachu. ale tego niezauważanego, tego, który chowa się gdzieś pod skórą, a peel niby chce paść na kolana i prosić o pomoc, ale jest zbyt silny, może dumny, więc postępuje totalnie na odwrót. To naprawdę jest samo życie.

[Marcin Sztelak]

Zgadzam się z poprzednikiem, utwór sam w sobie jest ledwie poprawny, brakuje w nim jakiegoś wyróżnika, natomiast patrząc przez pryzmat innych utworów to wiersz jak najbardziej na miejscu zarówno wyróżniający się jak i pasujący do innych...

Pozdrawiam.

[Jarek B]

...brawo...moi kochani "detektywi" pozdrówka...ot... chwila słabości:)

[witek kiejrys]

dobry wiersz. tyle,

[iskierka]

dobry wiersz ładny przekaz, ale smutny. Ale mógłby być lepszy
sory, ale wydaje mi się, że potrafisz