Rozdroże

[Leon Gutner]

Od czasu zaciśniętych ust
już nikt nie ściszy twoich dłoni
niczego nie da się zasłonić

I na nic nagły wolny stan
Zielone - więc do przodu serce
krwi nie powstrzymasz nigdy więcej

Tak nas ustawił głupi los
lecz można w zgodzie z przepisami
zbudować wiadukt martwych granic

A niech tam pali się ten cross
wyruszasz sama bez nikogo
na żółtym – zakazany owoc

Może jest wszystko sprawą dróg
do końca w sens już nie uwierzysz
bez niego pewnie da się przeżyć

Ufając światłom wierząc w stan
w logice nagłej śpiesznej zmiany
żółte rozbłyśnie choć już na nic

Potem czerwone lecz i tak
odważnie na rozdroże wkraczasz
choć takie światło stój oznacza

Ja ruszam – chciałbym widzieć jak
Wtulona w pewność kolorową
Wolno rozchylasz warg nerwowość



październik 2011

[iskierka]

Ja bym te powtórzenia tylko zmieniła

w pierwszym zdaniu masz warg

to ostatniej zwrotce bym usunęła te warg

[e_14scie]

Ja bym te powtórzenia tylko zmieniła

w pierwszym zdaniu masz warg

to ostatniej zwrotce bym usunęła te warg

W pierwszym wersie, jest ust, a nie widzę, by cokolwiek było edytowane.

Ufając światłom wierząc w stan
w logice nagłej śpiesznej zmiany

Trochę chropawe Leo, te dwa wersy.
Jakkolwiek drugi sam w sobie, jest czytelny, to poprzedzający powoduje u mnie pewną niejasność w kontekście następnego. Usunęłabym dwa spójniki występujące blisko siebie.

A wiersz...leonowa liryka

[iskierka]

W pierwszym wersie, jest ust, a nie widzę, by cokolwiek było edytowane.

Możliwe, że już poprawił ja też czasami tak mam, że poprawiam, a nie widać
dopiero później, jest widoczne, że było edytowane

[Nicol]

Pierwsze dwa wersy każą wstrzymać oddech a potem czytać na absolutnym bezdechu... Masz Leonie w słowach wersowatych cos takiego co nie pozwala obchodzić ich łukiem.. Tylko spadać jak śliwka w kompot ... Nie da sie tego chyba ująć bardziej właściwie ...

[Julka]

Kochany Leosiu

Ten mnie nie zachwycił.
Piszesz piękne wiersze,
ale tu przeszedłeś obok siebie

[semiramida]

Piękne wersy:))) semi.

[skaranie boskie]

Ja mam mieszane uczucia.
Zanosiło się na niezłą lirykę, erotykę nawet.
Tymczasem forma sprowadziła mnie do marsza.
Rozumiem, że naprzód, że sygnalizacja - jak widać zbędna, bo owo "naprzód" rwie pomimo...
Ale skąd taki pęd?
A może taki konglomerat życiowego galopu i chęci odczucia lirycznej swobody?
Chyba nie w tym rytmie jednak.
Chciałoby się powiedzieć wierszowi tak, ale coś skrycie podpowiada - nie.
Pozostanę więc obok niego, choć nie wyrzucę go z pamięci.

[Leon Gutner]

Ja bym te powtórzenia tylko zmieniła

w pierwszym zdaniu masz warg

to ostatniej zwrotce bym usunęła te warg

Edytowane było i gdzieś przepadło . Leo przychylił się do sugestii Iskierki i pierwszy wers zmienił .

Jakkolwiek drugi sam w sobie, jest czytelny, to poprzedzający powoduje u mnie pewną niejasność w kontekście następnego.

To perspektywa sygnalizatora zmiany świateł Ev - Leo nie dostrzega tu niejasności .
Dziękuję Paniom za zainteresowanie

Tylko spadać jak śliwka w kompot ...

Nie jestem pewny Nicol czy śliwce dobrze w kompocie ale jeśli twoje wrażenia są pozytywne - Leo bardzo się cieszy . I równie bardzo dziękuje.

Ten mnie nie zachwycił.
Piszesz piękne wiersze,
ale tu przeszedłeś obok siebie

Nie przeszedłem . Kombinuję trochę i zbieram opinię .
Fajnie że zajrzałaś Alegorio

Semi - podziękowanie .


Małpeczko - uwierz - sam mam lekki niedosyt i w sumie choć nie jest źle to mogło być lepiej .
Dziękuję za opinię .
Cóż - do następnego wiersza .



Z uszanowaniem Wszystkim

L.G.

[Gloinnen]

Wiersz przeczytałam.

Piękny. Ale to chyba nie najlepsze określenie. Po prostu dla mnie do bólu prawdziwy. Zupełnie, jakby o mnie pisany. Utrafiłeś, zapewne przypadkowo, nieświadomie, może intuicyjnie, w moje życiowe meandry. Wczytując się w Twoje wersy mogę wiele własnych przeżyć, doznań, refleksji i doświadczeń odtworzyć na nowo. Zrozumieć w inny sposób.

Wiersz, najogólniej mówiąc, o odchodzeniu. Zrezygnowaniu z dotychczasowych uwikłań, podjęciu ryzyka. Tytułowe "Rozdroże" jest być może pewnym życiowym punktem kulminacyjnym, punktem zwrotnym, od którego zaczynają się wielkie zmiany?
Adresat(ka) wiersza jednak jest w jakimś sensie zagubiona. Sama siebie nie rozumie. Cierpi. Podejmuje decyzje szalone, do końca nie wiedząc, dlaczego tak. Ciągnie ją jednak coś, co celnie (choć enigmatycznie na pierwszy rzut oka) opisujesz słowami:

Ufając światłom wierząc w stan
w logice nagłej śpiesznej zmiany

Czy zmiany w życiu i to następujące gwałtownie (choć z własnej woli) są nieuchronne? I jak należy je traktować? Z radością czy z niepokojem? Jako przekleństwo, czy jako szansę?

Tak nas ustawił głupi los
lecz można w zgodzie z przepisami
zbudować wiadukt martwych granic

Odpowiedzi poszukałabym w tej strofie. Los wcale nie jest głupi. Wręcz przeciwnie. Jakkolwiek rozmaite sytuacje i konteksty, w jakich nas stawia, wydają nam się wielką pomyłką, absurdem, błędem na górze, to jednak dopóki żyjemy, nic się naprawdę nie kończy. Są tylko przesiadki, ale podróż trwa.
Warto nieraz wyjść z rzeczywistości, która człowieka ogranicza, aby odnaleźć spełnienie, spokój, może pasję?

Od czasu zaciśniętych ust
już nikt nie ściszy twoich dłoni
niczego nie da się zasłonić

Opisujesz pewną nieuchronność, ale też odwagę. Odwagę i determinację zrodzoną w gniewie, w odruchu sprzeciwu. Dobry, mocny motywator.

Ja ruszam – chciałbym widzieć jak
Wtulona w pewność kolorową
Wolno rozchylasz warg nerwowość

Moment niepewności? Niepokój i troska? Ale jest w tym także jakieś bolesne (chwilowo) pogodzenie się. Doświadczenie "rozdroża" staje się czymś, co łączy dwie sprzeczności - poczucie opuszczenia i poczucie wyzwolenia. Złotym środkiem jest... nadzieja?

Wiersz datowany na październik 2011. To czas również znamienny dla mnie, dodatkowo więc utwór mogę sobie spersonalizować...

Pozdrawiam,


Glo.