Pięć litrów błagania o spokój

[Sede Vacante]

Nie wiem, czy kiedyś tego już nie zamieszczałem, ale chcę przypomnieć wam moją "starą szkołę" pisania, jeszcze sprzed "ósmegopietra".
Piszę to właściwie tutaj, jako eksperyment, ciekawostkę, coś w tym rodzaju (no i jeszcze ktoś chciał ,przeczytać całość, w sumie przede wszystkim dla tej osoby)

Niby to rymowane, a e sam ie wiem, ma chyba dość "specyficzny" rytm.


Pięć litrów błagania o spokój

Wzlecieć wysoko, nad głowy pierwszych dam ziemi,
powoli płynąć podniebną ciszą.
Niech patrzą w zegarach uwięzieni.
Połykać wiatr, by ni okruch euforii nie uleciał bokiem.
Nie istnieć.
Jak ptaki nad głowami ludzi.
Królewski, cichy orzeł.

Podobno smak jabłka potrafi obalić teorię nieistnienia wyższej siły.
Czy sok z jagód.
Zapach grzybów.
Dotyk płatkiem maku, niczym
„nigdy więcej zimy”.

Melancholijna muzyka zwraca z nawiązką dwa lata w kołchozie,
orgia z aniołami po zmroku, w swym zakazaniu czyni cię Bogiem.

Pozbierałbym resztki siebie znad grobu.
Wyrzekł się łez, a smutek słodko zdradził,
jak judaszowy spisek. Fałszywy przyjaciel bez twarzy.
Byle tylko kochać, jak nienawidzę,
każdego kolejnego dnia w krainie martwych skrzydeł.

[iskierka]

Wiesz, tytuł mnie zaciekawił,
treść jest poprawna na moje oko,
ale nie w moim stylu nie mój gust

[Sede Vacante]

Mimo to dziękuję za opinię, każda się liczy. To takie poprzednie wcielenie. Teraz Sede Vacante na "ósmym...", kiedyś rebel na pozostałych portalach. Inne style, inne metody pisania, choć doświadczenia wciąż pozostały te same

[e_14scie]

Ale galimatias rytmiczny, zgłoskowy i w ogóle wersyfikacyjny, Sed.
Są rymy owszem, ale tak rozbiegane i niekonsekwentne, że tylko remont może wierszowi pomóc.
Nie będę się odnosić do treści, bo jest i przekaz nasycony emocjami także.
Na ile mogę podpowiedzieć, do uporządkuj ten chaos, żeby się dało płynnie czytać, ja przede wszystkim zrezygnuj z wielozgłoskowych wersów. Inaczej mówiąc, je przytnij i to na tyle, żeby miały góra 10, 11 sylab, bo z 12-stką, 13-stka czy więcej, nie wybrniesz.
Spróbuj sam, a jeśli zechcesz, pomogę.

[Ewa Włodek]

no, raczej mniej rymowany - więcej - wolny? Choć i trochę rymów, i nieco rytmu, jak głośno poczytać. Ale na tradycyjny rymowany - chyba za mało?
Ale powiem Ci, Sede, że fajny w sumie, chyba gorsze pisłam na początku; rymy były, ale - nie podobają mi się dziś, delikatnie mówiąc...

Natomiastr treść - to już w moim guście: około pięciu litrów krwi kraży w naszych żyłach, gdy żyjemy. Wiersz napisany z myślą o kimś, kto już nie żyje? I może nawet domyślam się, o kim?

Pozdrowieńka serdeczne...
Ewa

[Gloinnen]

Właśnie się zabrałam za ten tekst.
Warto wyrównać.

[Gloinnen]

Wzlecieć nad głowy pierwszych dam ziemi,
powoli płynąć podniebną ciszą.
Ci, co w zegarach śpią uwięzieni,
niech patrzą. Teraz połykam wicher.
ni strzęp euforii nie umknie bokiem.

Ginę w przestworzach.
Królewski orzeł.

Ponoć smak jabłka umie obalić
tezę o braku najwyższej siły,
zatem woń grzybów, sok z leśnych malin,
zdają się mówić: „nie będzie zimy”.

Melancholijna muzyka odda
z nawiązką cztery lata w kołchozie,
a z aniołami wieczorna orgia
w swym zakazaniu czyni mnie Bogiem

Pozbieram resztki siebie znad grobu,
łez się wyrzeknę, nim smutek zdradzi.
Fałszywa przyjaźń. Judasz bez twarzy.
Byle pokochać jak nienawidzę
dni po kolei – wrogich upiorów
w krainie martwych, odciętych skrzydeł.


Miejscami zmiany były konieczne. Może się spodoba taka wersja (oparta na dziesięciozgłoskowcu). Starałam się pozostać maksymalnie wierną oryginałowi i zachować Twoje rymy, bo są dobre.

[Sede Vacante]

Pięknie Glo.
Bez wazeliny.
Właściwie to zamieściłem go też dlatego, by pokazać jak pisałem przed "ósmym...". Teraz, nieskromnie powiem, wydaje mi się, że lepiej mi idzie.
To stary wiersz, mam takich masę. Żeby je wszystkie poprzerabiać, musiałbym poświęcić pewnie z pół roku a remont generalny. Teraz kompletnie nie mam na to czasu. Ale to może właśnie taka moja "laurka" dla "ósmego...". W pewien sposób pokazuje jak można robić postępy będąc w odpowiednim miejscu i otaczając się odpowiednimi ludźmi.
Tak było.
Teraz jest trochę inaczej. I to dlatego, że trafiłem właśnie tutaj.
Glo. bardzo dziękuję za piękną przeróbkę wiersza.
Wszystkim innym też za to, że czytali i komentowali.
Zostawię go tutaj tak, bo poprawiając go pewnie musiałbym zacząć poprawiać całą resztę, a to bardzo długa droga.
A głowę zaprzątają mi inne sprawy, nowe weny, owe wersy.
Ale chciałem pokazać, jak ten portal mi pomaga.
Dziękuję!

[Gloinnen]

Nie wiem, jak inne, ale ten wydał mi się ciekawy. Pomimo tej całej patetycznej aury. Ma w sobie potencjał.

[Sede Vacante]

Tym bardziej szkoda, że skończy w archiwum( na razie, ale jednak). Tam jest ich jeszcze coś koło setki, choć pewnie nie wszystkie da się uratować, ale wiele. A jednak obok nich, te całkiem owe, "ósmopiętrowe", już ponad siedemdziesiąt i ciągle przybywa. I tak to brak czasu, motywacji, odbiera możliwość powrotu do starych tekstów. Gdyby tak mieć kilka tysięcy, w pół roku bym się uwinął i wypuścił sobie ze dwa opasłe tomy w papierze. A tak - poprawiać archiwum w takiej ilości, żeby dalej w archiwum kurz zbierało...brakuje sił i chęci.
Ale wielkie dzięki za czas poświęcony. To miłe wiedzieć, że czasem coś nam po prostu wychodzi