Sound of Silence Central Park

[atoja]

Leniwe promienie przecierają zamglone szyby
świetlistych wieżowców. Dzień
zimnym oddechem odgarnia hałaśliwe miasto.

Ornamenty bram stopniowo uwalniają kolorowe
freski. Gwiaździście tną arterie żółtych taksówek
wprost do środka wytchnienia.

Do białego obelisku. Ciszy
skamieniałej w pomnikach. Poranek
ma usta spalone od nagłego chłodu.

W połowie zastygłe drzewa
oczekują gestu przyzwolenia na niepamięć.
Jest. Nagły błysk mieczy króla Jagiełły.

Mój królu złoty
nie mam już żywicy na dłoniach.

Zielone drzewko życia odstawione w kąt.
Gdzieś pomiędzy
Alicją w Krainie Czarów a Pielgrzymem.

Teraz drzemię skulona w łupinie
nad brzegiem Żółtego Stawu.
Oswajają mnie dźwięki ciszy.

Jak mnie odnajdziesz,
gdy jesteś jak gwizd pociągu w stromej dolinie ?


http://www.youtube.com/watch?v=sqGP6p0mNc8

[Gloinnen]

Czy na pewno "Silense" a nie "Silence"?

[atoja]

Czy na pewno "Silense" a nie "Silence"?

tak ,dzięki Glo

[Ewa Włodek]

cisza - zwykle nastraja do zamyśleń, refleksji. Ładny obrazek naarysowalaś, Atojo, a pointę czytam jak zamyślenie...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[atoja]

cisza - zwykle nastraja do zamyśleń, refleksji. Ładny obrazek naarysowalaś, Atojo, a pointę czytam jak zamyślenie...

uśmiechy posyłam...
Ewa

dziękuję Ewo
wiersz chyba nieco trudny do zinterpretowania
także samotność emigranta....

[Alek Osiński]

Do białego obelisku. Ciszy
skamieniałej w pomnikach. Poranek
ma usta spalone od nagłego chłodu.

W połowie zastygłe drzewa
oczekują gestu przyzwolenia na niepamięć.
Jest. Nagły błysk mieczy króla Jagiełły.

Mój królu złoty
nie mam już żywicy na dłoniach.

Zielone drzewko życia odstawione w kąt.
Gdzieś pomiędzy
Alicją w Krainie Czarów a Pielgrzymem.

Teraz drzemię skulona w łupinie
nad brzegiem Żółtego Stawu.
Oswajają mnie dźwięki ciszy.

Jak mnie odnajdziesz,
gdy jesteś jak gwizd pociągu w stromej dolinie ?

Ta część - bardzo, na początku trochę, jak dla mnie, zbyt dopełniaczowo...
no i piosenka - uwielbiam ją

[ono]

Leniwe promienie przecierają zamglone szyby
świetlistych wieżowców. Dzień
zimnym oddechem odgarnia hałaśliwe miasto.

Ornamenty bram stopniowo uwalniają kolorowe
freski. Gwiaździście tną arterie żółtych taksówek
wprost do środka wytchnienia.

Do białego obelisku. Ciszy
skamieniałej w pomnikach. Poranek
ma usta spalone od nagłego chłodu.

W połowie zastygłe drzewa
oczekują gestu przyzwolenia na niepamięć.
Jest. Nagły błysk mieczy króla Jagiełły.

Mój królu złoty
nie mam już żywicy na dłoniach.

Zielone drzewko życia odstawione w kąt.
Gdzieś pomiędzy
Alicją w Krainie Czarów a Pielgrzymem.

Teraz drzemię skulona w łupinie
nad brzegiem Żółtego Stawu.
Oswajają mnie dźwięki ciszy.

Jak mnie odnajdziesz,
gdy jesteś jak gwizd pociągu w stromej dolinie ?


http://www.youtube.com/watch?v=sqGP6p0mNc8

bardzo ładny wiersz , ale zbyt przymiotnikowy. wg mnie warto zastanowić się i przepracować ten diament - bo wiersz jest wart tego.

[atoja]

Dziękuję Alku za obecność i cenne wskazówki

Dodano -- 20 lis 2012, 14:42 --

hej Ladaco trudno byłoby mi aż tak odbarwić ten wiersz
przecież ja to wszystko widzę...

Dzięki za odebranie na swój sposób,
i obiecuję,że przemyślę

[anastazja]

Jak mnie odnajdziesz,
gdy jesteś jak gwizd pociągu w stromej dolinie ?

I ta piosenka, uwielbiam ją.

[atoja]

Jak mnie odnajdziesz,
gdy jesteś jak gwizd pociągu w stromej dolinie ?

I ta piosenka, uwielbiam ją.

cieszę się Ana, że aż tyle...