deszczem malowane

[skaranie boskie]

Deszczem malowane


Jesień smutkiem ogarnia niebo,
pędzi żagle spiętrzone wiatrem.
Już nie sypnie kwieciem pod miedzą –
świat przywiędłym listowiem pachnie.

Resztkę lata zaprzęgnie w klucze,
w klangor zmieni odlotu hasło -
zanim wieczór lampkę dnia stłucze,
gdy już słońce w czerwieni zgasło.

Próżno świtem uśmiechu świata
szukać pośród zmarzniętych brzasków –
gdzieś przepadły kolory lata,
ktoś horyzont mgłą szarą zasnuł.
Nawet deszczu łzy już nie takie,
już nie rosą zieloną płyną –
czasem która spod oka skapie…

Schować! Zakryć… nadrobić miną!



Arona (IT)
17 październik 2009


skaranie boskie




A tak w wersji po sugerowanych poprawkach.

Deszczem malowane


Jesień smutkiem ogarnia niebo
pędzi żagle spiętrzone wiatrem.
Dziś nie sypnie kwieciem pod miedzą –
świat przywiędłym listowiem pachnie.

Resztkę lata zaprzęgnie w klucze,
zmieni hasło odlotu w klangor -
zanim wieczór lampkę dnia stłucze,
gdy już słońce w czerwieni zgasło.

Próżno świtem uśmiechu świata
szukać pośród zmarzniętych brzasków –
gdzieś przepadły kolory lata,
ktoś horyzont wstążką mgły zasnuł.
I łzy deszczu też już nie takie,
już nie płyną zieloną rosą –
czasem która spod oka skapie…

Tylko chmury nadzieję niosą.



Trochę się tu zmieniła wymowa całości, zwłaszcza puenty, ale przecież to już jest inny wiersz...

[Gloinnen]

Jesień smutkiem ogarnia niebo,
pędzi żagle spiętrzone wiatrem.
Już nie sypnie kwieciem pod miedzą –
świat przywiędłym listowiem pachnie.

Dla mnie za dużo tych narzędników - w każdym wersie masz...

"Jesień w smutki ubiera niebo" ---> może w tym kierunku pokombinuj?
"wiatr pogania spiętrzone żagle" ---> propozycja do drugiego wersu.
("pędzi" kojarzy mi się z pędzeniem bimbru)

Resztkę lata zaprzęgnie w klucze,
w klangor zmieni odlotu hasło -
zanim wieczór lampkę dnia stłucze,
gdy już słońce w czerwieni zgasło.

"odlotu hasło" - można się pozbyć tej inwersji.

"w klangor hasło odlotu zmieni"/"gdy już słońce zgaśnie w czerwieni" ---> przy okazji wydaje mi się, że należałoby być konsekwentnym, jeśli chodzi o organizację czasową tekstu.

"wieczór lampkę dnia stłucze" - ładna metafora.

Próżno świtem uśmiechu świata
szukać

Konstrukcja niejasna.

"świt uśmiechu?"
"uśmiech świata"?

Ch... wie.

"Świt na próżno uśmiechu świata
szuka" ---> może tak?

ktoś horyzont mgłą szarą zasnuł.
Nawet deszczu łzy już nie takie,
już nie rosą zieloną płyną –

Osobiście nie lubię takich powtórzeń składniowych.

Pozbyłabym się z wiersza też nadmiaru "jużów". (4x)

"gdy nie rosą zieloną płyną" ---> do przemyślenia.

Ładny pomysł, nastrój jest, warto dopracować.

Pozdrawiam,


Glo.

[skaranie boskie]

Coś jest na rzeczy w tym, co piszesz.
Posiedzę nad wierszem, może coś wymyślę.
Jak widać, czasem warto przypomnieć starocia, żeby go dopracować.
Dzięki Glo.

[Leon Gutner]

Aj tam narzędniki ...
Ty już wiesz Małpko co ja na to .
Cały wpadam w tak opisaną jesień z " łezką "

Z uszanowaniem L.G.

[atoja]

a gdy nam bielą sypnie na głowy
przyjdzie czas zapachów jodłowych

Skaranie
stać Cię na cuś więcej

[iskierka]

stać Cię na cuś więcej

Ja tam wierzę w Skaranie

[coobus]

I Ciebie jesień uwiodła, Małpko. Przyznaję, ma w sobie dar uwodzenia, tę wrodzoną kokieterię, i dostojne szaty. Ja też nawet nie próbuję się bronić, bo nie potrafię. Siadam, jak ta sierota, i piszę wiersze. Twój dodaje tej Damie szyku. Powinna być Ci wdzięczna.

[Ewa Włodek]

Schować! Zakryć… nadrobić miną!

o, to, to, Skaranie! Jak sam Archanioł Gabriel rzekłeś! A wiersz o przemijaniu - miło było poczytać...



pozdrowieńka liczne...
Ewa

[skaranie boskie]

Miałem się ustosunkować do komentarza Glo i coś poprawić.
Przyznam, że wersja poprawiona była już gotowa, ale - złośliwość przedmiotów martwych - padł mi podróżny laptop a z nim razem wiersz. Mam nadzieję go jeszcze odzyskać, ale, gdyby nie - napiszę raz jeszcze. Coś tam zapamiętałem.

a gdy nam bielą sypnie na głowy
przyjdzie czas zapachów jodłowych

Skaranie
stać Cię na cuś więcej

Nie stać.
Zauważ, że od dwóch lat chyba, nie napisałem dobrego wiersza. A i ten - jak widzisz - odgrzewany.
Wszystko się kiedyś kończy. Wena też.

Tym bardziej dziękuję wszystkim za słowa otuchy.

Schować! Zakryć… nadrobić miną!

o, to, to, Skaranie! Jak sam Archanioł Gabriel rzekłeś! A wiersz o przemijaniu - miło było poczytać...

No popatrz.
A ja w poprawce całkowicie usunąłem to nadrabianie, zastępując je czymś innym.
Może to dobrze, że przepadło?

A co tam!
Na pohybel!

[Gloinnen]

Nie stać.
Zauważ, że od dwóch lat chyba, nie napisałem dobrego wiersza.

Srali muchi będzie... wiosna...
...co w sadzie kwitła...

Po prostu musisz się postarać i tyle.

Glo.