Myślałem, że ...

[JuPit]

Myślałem, że się wyleczyłem.
Nie wspominam już tamtych dni.

Poukładałem swoje rzeczy,
teraz to moje a to...
też moje.

To nie ty w każdej, którą widzę,
mijam obojętnie nadchodzące dni.

Czasem wyglądam przez okno,
nie czekam, wciąż ten sam park.

Tango, nie lubiłaś,
a tak blisko byłem.

Jeszcze te miejsca,
co zrobić z nimi.
Mijam je przecież co dzień.

Spojrzałaś na mnie nieoczekiwanie
przypadkowym spotkaniem.

Nie byłem sam,
spojrzenie twoje zabrałem.

...myślałem, że się wyleczyłem.

[iskierka]

Ale szybko się uczysz, pamiętam tu twoje pierwsze wiersze.
Ten jest piękny. Tylko ja bym go o ciut skróciła, bo masz dwa
razy ...myślałem, że się wyleczyłem.

[JuPit]

to tak zamierzenie napisałem. Dziękuję za dobre słowa, cieszę się, że podoba Ci się to co piszę. Wcześniejsze uwagi dużo mi dały.

[Alek Osiński]

Poukładałem swoje rzeczy,
teraz to moje a to...
też moje.

Bardzo mi się podoba ta cząstka.
Ładnie, organicznie wręcz, ujęte
poczucie zagubienia, pustki...

Spojrzałaś na mnie nieoczekiwanie
przypadkowym spotkaniem.

Tutaj natomiast chyba trochę brak logiki

spojrzałaś...spotkaniem - coś tu nie gra

Pozdrawiam

[anastazja]

Nie byłem sam,
spojrzenie twoje zabrałem.

...myślałem, że się wyleczyłem.

Rany goją się wolno, peel próbuje odnaleźć spokój, zapomnieć, jednak nie jest to proste.

Pozdrawiam

[JuPit]

Dziękuję wszystkim za komentarze to dla was tak naprawdę piszę

[coobus]

I ja przyklasnę warto się było przy tym wierszu zatrzymać.

[anastazja]

Uprzejmie proszę

[Gloinnen]

Też pamiętam Twoje pierwsze próby - tym razem zaskoczyłeś mnie pozytywnie. Utwór ma w sobie kilka ciekawych obrazów i przemyśleń wykraczających poza zwykłe i znane wszystkim doświadczenia.

Mam jednak jeszcze kilka sugestii.

To nie ty w każdej, którą widzę,
mijam obojętnie nadchodzące dni.

"mijam obojętnie nadchodzące dni" - według mnie słabo wyszedł ten dwuwers.
Zwłaszcza druga linijka dość banalna.

"To nie ty w każdej, którą widzę.
Mijam obojętnie. Dzień za dniem." ---> pokusiłabym się o rozbicie frazy i zabawę słowami.

Warto jeszcze pomyśleć, jak pozbyć się powtórzenia "dni" (pierwszy i trzeci dwuwers).

Może zamiast:

Nie wspominam już tamtych dni.

"Nie wspominam." - po prostu.

Albo coś innego zamiast "dni".

Jeszcze te miejsca,
co zrobić z nimi.
Mijam je przecież co dzień.

"mijam"/"co dzień" - powtórzenia.

"Jeszcze tyle miejsc,
co zrobić z nimi?
Przechodzę wciąż obok."

Spojrzałaś na mnie nieoczekiwanie
przypadkowym spotkaniem.

Nie byłem sam,
spojrzenie twoje zabrałem.

...myślałem, że się wyleczyłem.

Zgadzam się z Alkiem, co do "spojrzenia spotkaniem". "Spojrzenie twoje zabrałem" - zbędna inwersja... Końcówkę tekstu warto, według mnie, ująć bardziej syntetycznie.

"Przypadkowe spotkanie. Popatrzyłaś
znienacka. Nie byłem sam.

Zabrałem spojrzenie.

...myślałem, że się wyleczyłem."

Miłość ma tę paskudną cechę, że jest obliczona na długie trwanie. W końcu przecież każdy marzy o takiej "aż po grób". I wszystko jest pięknie-ładnie, gdy to miłość odwzajemniona, wówczas jej długowieczność, odporność na zawirowania, stałość, moc - to prawdziwy dar, gwarancja szczęścia. Natomiast niestety - nieodwzajemniona bardzo boli. Wtedy to, co w warunkach powodzenia jest cudowne - staje się przekleństwem, bo tak trudno ją wyrwać z serca, ugasić, zapomnieć, zniszczyć. Trwa na przekór, wciąż się odradza, wciąż się czymś łudzi, wciąż jest gotowa powrócić, zapłonąć na nowo, wybaczyć. Wciąż czeka...

Smutne.

Pozdrawiam,


Glo.

[JuPit]

Dziękuję Gloinnen. Bardzo sobie cenię Twoje uwagi. Jak widzisz dużo mi dają, ale jak ja widzę długa droga przede mną. Całe szczęście, że to miła droga.