Ciężki żywot cz. III

[bielu]

Nie zdążyłem odłożyć słuchawki, gdy do sali wpadła zdyszana i podenerwowana kobieta. Ubrana była w krótką, podkreślającą jej kształty suknię, buty na niskim obcasie. Po jej twarzy było widać że musiała biec. Dopiero po chwili zauważyłem, że to moja dawna znajoma, której od dłuższego czasu nie widywałem. Zmieniła się i to bardzo, teraz miała dłuższe włosy, nadal jednak były kasztanowe. Zmiany zaobserwowałem także w sylwetce, twarzy i piersiach. Teraz już nie można było powiedzieć o niej "Deska". Chwilę mojej zadumy, przerwało wymówione przez nią zdanie.
- Hej Piotrek, pamiętasz mnie?
- Hej Jadziu, jakbym mógł cię zapomnieć?
- Nie wiem.
- Opowiadaj co u ciebie. A właśnie, co ty tu robisz? Nie jesteś teraz we Włoszech na stażu?
- Wczoraj wróciłam. Jak się tylko dowiedziałam, że jesteś w szpitalu wsiadłam w tramwaj i przyjechałam.
- Co cię tu sprowadza?
- Chciałam pogadać o tym co było między nami, zanim wyjechałam...
- Muszę ci coś powiedzieć, ostatnio doszło do pewnej sytuacji.
- To znaczy?
- Zakochałem się w Ewie...
- Jak to?!
- Pocałowała mnie, a gdy pobiłem się z jej byłym odwiozła mnie tu. I tak właśnie tu wylądałem.
Jej mina, uległa nagłej zmianie z pogodnej i radosnej, stała się ponura i smutna. Do jej oczu napłynęły zły i powiedziała załkanym głosem.
- Piotrze, chciałam spytać czy wrócisz do mnie...
- Wybacz nie mogę, jak sama już usłyszałaś kocham inną...
Zanim zdążyłem skończyć zdanie, ona wybychła rykiem. Wziąłem ją objąłem i pozwoliłem wypłakać we własne ramie. Gdy już skończyła płakać. Przemówiłem do niej.
- Nie płacz, nie warto na mnie łez...
- Ty nic nie rozumiesz- mówiąc to złapała mnie za rękę i przyłożyła do brzucha- Jestem w ciąży.
- Czy ja jestem Ojcem?!
- Tak, wybacz chciałam ci wcześniej powiedzieć, ale się bałam.
- O Boże, O Boże. Jak do tego mogło dojść, przecież się zabezpieczaliśmy.
Podczas, gdy ja się zastanawiałem jak doszło do tego , ona objęła mnie. Byłem całkowicie roztrzęsiony, załamany. Nie wiedziałem co zrobić, powiedzieć Ewie czy nie. Gdy tak dumałem, ona nadal się trzęsła ze smutku. W czasie naszego uścisku, do sali weszła Monika i wrzasła.
- Piotrek co ty kurwa robisz?
- Monika to nie tak jak mylisz, Jadzia jest w ciąży, ze mną...
- Jak to kurwa zerwaliści cztery miesiące temu?!
- Ona jest właśnie w piątym miesiącu...
- Monika- wtrąciła Jadzia- On mówi prawdę.
- Piotrek i co teraz zrobisz z Ewą?- Spytała Monika.
- Nie wiem, naprawdę nie wiem. - odpowiedziałem całkowicie zagubiony.

[iskierka]

Mam nadzieję, że będzie kolejna, fajne opowiadanie podoba mi się twoje pisanie

[e_14scie]

Trochę niewiarygodnie, żeby nie powiedzieć dziwnie. Wbiegła kobieta z którą bohater rozstał się cztery miesiące temu - mało, współżyli regularnie - i pada pytanie, czy ją pamięta.

Ale ok. powiedzmy, ze to prowokacja.
Pozwoliłam sobie poczynić nieprofesjonalną małą korektę i zaczekamy na lepszych.

we włoszech

Włoszech

ona wybychła rykiem

Wybuchnęła płaczem

Gdy już skończyła płakać. Przemówiłem do niej.

Gdy skończyła płakać, zacząłem łagodnie tłumaczyć...

- O Boże, O Boże. Jak do tego mogło dojść, przecież się zabezpieczaliśmy.

- O Boże, Boże... jak mogło do tego dojść, przecież zabezpieczaliśmy się...

weszła Monika i wrzasła.

...i wrzasnęła.

- Piotrek co ty kurwa robisz?

- Piotrek! Co ty kurwa robisz?!

- Jak to kurwa zerwaliści cztery miesiące temu?!

- Jak to, kurwa?! Zerwaliście cztery miesiące temu!

- Monika- tu głos zabrała Jadzia- On mówi prawdę.

- Moniko - wtrąciła Jadzia - on mówi prawdę.

- Piotrek i co teraz zrobisz z Ewą?- odpowiedziała Monika.

- Piotrek i co teraz zrobisz z Ewą? - spytała Monika.

[skaranie boskie]

Ponieważ Ewa pofatygowała się już z poprawkami, pozwolę sobie na zabawę w belfra.
Uwaga, będzie czerwono!

Nie zdążyłem odłożyć słuchawki, gdy do sali wpadła zdyszana i podenerwowana kobieta. Ubrana była w krótką, podkreślającą jej kształty suknię, buty na niskim obcasie. Po jej twarzy było widać(,) że musiała biec. Dopiero po chwili zauważyłem, że to moja dawna znajoma, której od dłuższego czasu nie widywałem. Zmieniła się i to bardzo, teraz miała dłuższe włosy, nadal jednak były kasztanowe. Zmiany zaobserwowałem także w sylwetce, twarzy i piersiach. Teraz już nie można było powiedzieć o niej "Deska". Chwilę mojej zadumy,przerwało wymówione przez nią zdanie.
- Hej Piotrek, pamiętasz mnie?
- Hej Jadziu, jakbym mógł cię zapomnieć?
- Nie wiem.
- Opowiadaj co u ciebie. A właśnie, co ty tu robisz? Nie jesteś teraz we Włoszech na stażu?
- Wczoraj wróciłam. Jak się tylko dowiedziałam, że jesteś w szpitalu(,) wsiadłam w tramwaj i przyjechałam.
- Co cię tu sprowadza?
- Chciałam pogadać o tym co było między nami, zanim wyjechałam...
- Muszę ci coś powiedzieć, ostatnio doszło do pewnej sytuacji.
- To znaczy?
- Zakochałem się w Ewie...
- Jak to?!
- Pocałowała mnie, a gdy pobiłem się z jej byłym odwiozła mnie tu. I tak właśnie tu wylądałem.
Jej mina, uległa nagłej zmianie z pogodnej i radosnej, stała się ponura i smutna. Do jej oczu napłynęły zły i powiedziała załkanym głosem.
- Piotrze, chciałam spytać czy wrócisz do mnie...
- Wybacz nie mogę, jak sama już usłyszałaś kocham inną... (K*** telenowela z przeceny!)
Zanim zdążyłem skończyć zdanie, ona wybychła rykiem. Wziąłem ją objąłem i pozwoliłem wypłakać we własne ramie. Gdy już skończyła płakać. Przemówiłem do niej.
- Nie płacz, nie warto na mnie łez...
- Ty nic nie rozumiesz - mówiąc to złapała mnie za rękę i przyłożyła do brzucha - Jestem w ciąży.
- Czy ja jestem Ojcem?!
- Tak, wybacz chciałam ci wcześniej powiedzieć, ale się bałam.
- O Boże, O Boże. Jak do tego mogło dojść, przecież się zabezpieczaliśmy. znowu telenowela
Podczas, gdy ja się zastanawiałem jak doszło do tego, ona objęła mnie. Byłem całkowicie roztrzęsiony, załamany. Nie wiedziałem co zrobić, powiedzieć Ewie(,) czy nie. Gdy tak dumałem, ona nadal się trzęsła ze smutku. W czasie naszego uścisku, do sali weszła Monika i wrzasła.
- Piotrek co ty(,) kurwa(,) robisz?
- Monika to nie tak jak mylisz, Jadzia jest w ciąży, ze mną...
- Jak to(,) kurwa(?) zerwaliści cztery miesiące temu?!
- Ona jest właśnie w piątym miesiącu...
- Monika - wtrąciła Jadzia - On mówi prawdę.
- Piotrek i co teraz zrobisz z Ewą? - Spytała Monika.
- Nie wiem, naprawdę nie wiem. - odpowiedziałem całkowicie zagubiony.

Przed myślnikiem wstawiamy spację. Tego już nie kolorowałem, tylko wstawiłem. Było takich miejsc kilka.
Tyle ewidentnych błędów.
Teraz kilka kwiatków, które sprawiły, że się uśmiałem po pachy. Nie powinienem, bo Autor zapewne chciał stworzyć tragedię. Wyszła tragifarsa.

Wziąłem ją objąłem

Dziwna kolejność.
Z reguły najpierw się obejmuje, potem bierze...

Czy ja jestem Ojcem?!

Czy tu chodzi o Ojca Niebieskiego, może?

- Piotrek i co teraz zrobisz z Ewą?

Jak to co?
Weźmie i obejmie, albo odwrotnie...

[bielu]

I udało ci sie mnie zdemotywowac Xd

[SamoZuo]

Jest straaaaaaaaaaaaaaasznie niewiarygodne.

Musisz sie bardziej wczuć, "wgryźć" w to co piszesz. Możesz np. sobie wyobrazić,że naprawde jesteś bohaterem o którym piszesz, tak jakbyś nagle się w niego wcielał - to taka moja rada. Napisz całe i nie wrzucaj odcinków,żeby się z tego telenowela nie robiła, a jesli już - odcinki, to w każdym osobne zdrzenia i epizody, ale nie dziel jednego epizidu na części(!)


Pozdrawiam

[bielu]

wybacz zło to opowiadanie jest bardziej wiarygodne niż myślisz, jest to opartę na sytuacji mojego znajomego...

[SamoZuo]

No tak, ale pisząc coś musisz zabawić się w psychologa i wczuć w kazdą z postaci z osobna, nie możesz pisać jako obserwator, bo wtedy wypada sztucznie - tzn. zachowania bohaterów są karykaturalnie przerysowane.


Pozdrawiam

[bielu]

ja się wczuwam w głównego bohatera i oddaje z jego widzenia emocje innych co możesz zauważyć po ogólnym zapisie;)

[skaranie boskie]

I udało ci sie mnie zdemotywowac

Nie w tym rzecz, żeby po krytyce tracić motywację.
O wiele lepiej wyciągnąć wnioski.
Pisząc kolejne opowiadania, zastanów się, jakie błędy już wcześniej popełniłeś i staraj się podobnych uniknąć.
Na tym polega doskonalenie.
Gdybym Cię pochwalił, pomimo ewidentnych mankamentów tekstu, utwierdziłbym Cię w przekonaniu, że tak właśnie należy pisać. Innymi słowy - skrzywdziłbym Cię.
Nie narzekaj więc, tylko weź się do poprawnego pisania.