KOKSIAK

[Gabriela]

ogień nie jest zły, a głodny. nakarm go i odejdź.


wspominam czasami dom rodzinny. ledwo stoi. straszą
trzy ściany, kilka futryn i długo nic więcej. pozostały tylko
(znajomy) ból krzyża i przeciąg. dreszcze, w sam raz
na powitanie spóźnionych oddechów.

dziad komin od zawsze zajmował salon. wybacz, ale nie pamiętam
smutku pod szmatą, kiedy zaniemógł. przestałam mu streszczać
sny. mróz ściął im wszystkie trzy głowy. głuchy telefon
do boga wcale nie załatwił sprawy.

podróżuję bez zadzierania nosa czy stopy. oferta last minute
za grosze. kupiłam papierosy i jestem gotowa przeżyć
migotanie ludzi przed oczami. jak slajdy. zapałka - cegła
w roztrzęsionej dłoni. ona zaczęła.

żal był porywisty. zrywał kaptury. złośliwe chapeau bas
dla tych, którzy jeszcze nie stracili głowy. palenisko
szybko zjednuje sobie kolejnych szarlatanów. czary, odtajanie.
spychanie martwej rzęsy z policzka.



wiem, że się nie sperli.

[Alek Osiński]

chwilami bardzo mi się podoba jak np. ostatnia strofa razem z puentą,
ale chwilami metafory wydają mi się zbyt karkołomne, takie trochę z kosmosu
np.

dziad komin od zawsze zajmował salon. wybacz, ale nie pamiętam
smutku pod szmatą, kiedy zaniemógł.

ale to tylko moje spojrzenie...

[Gabriela]

nietypowo napisało mi się o starym kominie i wnętrznościach, ale czy "karkołomnie"?
zaczęłam się zastanawiać.

dzięki za przeczytanie i uwagi, doceniam, Alku.

[iskierka]

Mnie się całość bardzo podoba, ma w sobie to coś

[Gabriela]

doceniam, Iskierko.

[triste]

Hmm, skąd ja znam te emocje płynące z wiersza... Ehh przypomniał mi się mój dom rodzinny i długie rozmowy z moją babcią... Ale wracając na ziemię, wiersz dla mnie supcio, może i nie ucieszy Cię taki komentarz, ale serio trafił do mnie Twoj wiersz wraz z kominami, papierosem, z ludźmi migającymi przed oczami, jak film. Fajnie. Pozdrawiam.

[Gabriela]

Triste; dlaczego miałby nie ucieszyć?
cieszy. dziękuję za komentarz i serdecznie pozdrawiam.

[anastazja]

Chyba wszyscy mamy wspomnienia z dzieciństwa, dobre zacierają się, lecz gorsze wiszą soplami w głowie.
Znam wszystkie piece, zimno, czad ulatujący i zapchane kominy sadzą.

Bardzo mi się podoba Twoje ujęcie wspomnień w wierszu, odwrotnie do komentarza Alka

wspominam czasami dom rodzinny. ledwo stoi. straszą
trzy ściany, kilka futryn i długo nic więcej. pozostały tylko
(znajomy) ból krzyża i przeciąg. dreszcze, w sam raz
na powitanie spóźnionych oddechów.

[Gabriela]

Anastazjo; bardzo dziękuję za komentarz i dobre słowo.

pozdrawiam serdecznie