Gliniany wazon

[Sokratex]

• • • To jest ten czas. Pewności złej pora,
      kiedy już wiem, że cię nie ocalę.
      Przeminiesz ze mną jedynie moja,
      jak pierwsza róża, którą ci dałem
      była tą Jedną. Gliniany wazon
      w którym umarła, stłuczony przepadł,
      bo mijać jedno to czasu prawo,
      aby to samo gdzie indziej wskrzeszać;
      W nowym pokoju, w innym wazonie,
      tak jak przed laty dla ciebie moja,
      róża zerwana zmierzchem zapłonie,
      więdnąc, uświęci kochanków łoża.
      • Jak naszą różę w niej pamiętamy,
        tak ona wspomni nas, patrząc - na nich.
      
      
      
      http://tinyurl.com/akdb3b7

[anastazja]

Ale zamyśliłeś, pięknie o przemijaniu życia we dwoje, gdyby mój mąż napisał taki wiersz byłabym w siódmym niebie. Nie wiem czy dedykacja, ale tak odczytuję

[Leon Gutner]

Czasami po prostu - pewnie nieświadomie - trafisz jednak w Leona poetyką
Zapis nie taki i zakończenie potrącone - ale całość jak najbardziej .

Z ukłonami L.G.

[Maryna]

Odnośnie zapisu - to chyba pięta Achillesowa wielu z nas. No, ale czy mamy prawo ingerować w zamysł Autora? Co do treści - bardzo poetycko przedstawiona uciekająca chwila szczęścia. Podoba mi się.

[Miladora]

W zasadzie mam zastrzeżenia tylko do powtórzeń, Sokratesku:
- ten czas/ten, w którym stała
- jedynie/Jedną/jedno
- jak pierwsza róża/jak przed laty/jak naszą różę

Myślę, że można byłoby ich uniknąć przy odrobinie dobrej woli.
Bo to ładny w sumie obraz i ładna liryka.

[Ewa Włodek]

ech, Sox...Wszystko, co materialne, mija - wcześniej, czy póżniej, ale przechowuje energię tych, którzy się z przedmiotami kontaktowali. A my z kolei - przechowujemy energie, zaklęte w rzedmiotach. Wszystko przemija i wszystko się przenika...Zamyśliłeś mnie dzisiaj od rana...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[Gloinnen]

gdzieś indziej

Ładniej by chyba zabrzmiało "gdzie indziej" - tak na moje elfie ucho...

Subtelna liryka, w moich ulubionych klimatach, choć - według mnie - to raczej stylizacja. Przypomniały mi się wiersze Pierre'a de Ronsarda (XVI wiek, francuski Renesans).

Sonet

Spójrz, majowa gałązka rozkwitła różami
W krasie najpierwszych pąków, w urokach młodości,
Żywego jej rumieńca i niebo zazdrości,
Kiedy ledwo zbudzony świt zrosi ją łzami.

W płatkach jej czarujących miłość gniazdko wije,
Zapach odurza cały ogród, poi drzewa,
Lecz gdy się rozszaleje burza, grad, ulewa,
Róża opada, listek po listku, nie żyje.

Tak zgaśnie świeżość twoja, jutrzenkowe lata,
Kiedy hołd ci składają wszystkie moce świata,
W pył się rozwiejesz, Parki wiernie śmierci służą.

A gdy cię grzebać będą, wraz z żalem i łzami,
Przyjm mleka pełen puchar i dzbany z kwiatami,
Żebyś, różo, po śmierci także była różą.


/tłum. Janina Dackiewicz

[Sokratex]

Ale zamyśliłeś, pięknie o przemijaniu życia we dwoje, gdyby mój mąż napisał taki wiersz byłabym w siódmym niebie. Nie wiem czy dedykacja, ale tak odczytuję

Byłoby mi bardzo miło, gdybyś czytała to jako dedykację także dla Ciebie

Dodano -- 24 sty 2013, 11:34 --

Czasami po prostu - pewnie nieświadomie - trafisz jednak w Leona poetyką
Zapis nie taki i zakończenie potrącone - ale całość jak najbardziej .

Z ukłonami L.G.

Grunt, że wreszcie podoba Ci się Zapis? - jest czymś, co ma odróżniać ten rodzaj wierszy od tradycyjnie poprowadzonego sonetu.
Powiedzmy, że chciałbym w ten sposób podkreślić zawarty w nich liryczno - filozoficzny zapis.

Pozdrawiam.

Dodano -- 24 sty 2013, 11:36 --

poetycko przedstawiona uciekająca chwila szczęścia. Podoba mi się.

Dziękuję i zapraszam częściej

Dodano -- 24 sty 2013, 11:47 --

poetycko przedstawiona uciekająca chwila szczęścia. Podoba mi się.

Dziękuję i zapraszam częściej

W zasadzie mam zastrzeżenia tylko do powtórzeń, Sokratesku:
- ten czas/ten, w którym stała
- jedynie/Jedną/jedno
- jak pierwsza róża/jak przed laty/jak naszą różę

Myślę, że można byłoby ich uniknąć przy odrobinie dobrej woli.
Bo to ładny w sumie obraz i ładna liryka.

W tym sonecie chodzi o zaakcentowanie tego co istotne: metamorfozę.
Jeśli przyjmiemy "gliniany dzban" jako metaforę formy w którą czas wkłada ciągle to samo,
to tylko wzór na nim jest zmienny. Wzór, czyli aktualne konwenanse, zależne od postępu cywilizacyjnego ubrania, itp.
będą czymś w rodzaju zmieniających się deseni, czy tworzywa z jakiego dzban został wykonany: od glinianego po kryształowy.
W środku zawsze będzie to samo, samo przeznaczenie dzbana nie ulega przez lata zmianie.
I to właśnie zrozumiał ogarnięty melancholią przemijania peel: "To jest TEN czas. Pewności złej pora".

Powiedzmy w tym co proponujesz, żeby zmienić:
jedynie/Jedną/jedno
podstaw pomiędzy znak równości:
jedynie =Jedną = jedno

Chodziło mi o różne kąty patrzenia na to samo, tak jak do rzeźby podchodzi się z różnych stron
bo jest ona przekazem stereometrycznym.

Nie wiem, czy nie zagmatwałem, w każdym razie próbowałem naszkicować pokrótce intencje takiego właśnie zapisu

Dziękuję za uwagi i pozdrawiam

Dodano -- 24 sty 2013, 12:11 --

A gdy cię grzebać będą, wraz z żalem i łzami,
Przyjm mleka pełen puchar i dzbany z kwiatami,
Żebyś, różo, po śmierci także była różą.

O róży tyle już napisano, że trudno nie znaleźć punktów stycznych. Jak we wszystkich wierszach, a kwestią jest tylko to,
jak bardzo jesteśmy oczytani.

Dziękuję za pyszny sonet Pierre'a de Ronsarda też

• • • sonet
      
      Ciepłą nocą pisałem sonet, a w ogrodzie zakwitła lipa
      i leciutko, jeszcze księżycowo, drżała listkami
      w oczekiwaniu na pierwsze pszczoły.
      
      Rano zamknąłem zeszyt.
      Odrywając ukwieconą gałązkę
      powiedziałem do lipy:
      
      Pozwól, że zachowam ją w wazonie jako cytat
      tego, co nie pozwoliło nam dziś zasnąć.
      
      
      
      
      

Dodano -- 24 sty 2013, 12:15 --

ech, SoxZamyśliłeś mnie dzisiaj od rana...

Mam nadzieję, że rodzaj tej dobrej melancholii? Jak muzyka Adama Husta z linku pod spodem.

Pozdrawiam serdecznie

[Miladora]

Ech, Sokratesku – jeżeli czujesz nieustanną potrzebę tłumaczenia swoich wierszy, to albo znaczy, że nie wierzysz czytelnikom, albo że do końca nie jesteś pewny, czy udało Ci się wszystko przekazać.
Ja nie przyczepiałam się do treści, lecz do warsztatu, bo nadmierna ilość powtórzeń, które trudno określić jako celowe, zawsze w pewien sposób zubaża przekaz.
W języku polskim jest tyle słów, tyle synonimów, że naprawdę, wyrażając jakąś myśl, nie trzeba posługiwać się tymi samymi określeniami.
Na przykład:
- To jest TEN czas. – doskonale rozumiem, że „TEN”, ale już wers „ten, w którym stała” można by rozwiązać bez powtarzania zaimka wskazującego „ten”. To akurat było pewnego rodzaju pójście na łatwiznę umożliwiającą utrzymanie właściwego rytmu.

Piszesz – „jedynie =Jedną = jedno”, ale to w tym kontekście trzy różne słowa, których znaczenie można podkreślić synonimami, a nie wyrazami brzmiącymi jednakowo.
Rozumiem celowość powtórzenia „jedynie moja/tą Jedną”, ale „jedno to czasu prawo” już można było skonstruować inaczej.
Przy okazji, sporo masz zaimków wskazujących – „to/ten/tą/ten/to/to”.
Innych również – „cię/mną/moja/ci/ciebie/moja/naszą/niej/ona/nas/nich”.
Oczywiście nie da się uniknąć wszystkich, ale czy akurat wszystkie są niezbędne?

Podobnie jest z powtórzeniami „jaków”. Za dużo ich. A „jaki” to też pewnego rodzaju pójście na łatwiznę warsztatową.

A więc rozmawiamy wyłącznie o warsztacie, który dla mnie (pomijając treść i przekaz) opiera się nie tylko na zachowaniu rytmu i melodyki, lecz i na harmonijnym doborze słów – ich brzmieniach.
Ogólnie chodzi o sprawność językową, jaka pozwala unikać powtórzeń, często osłabiających poetykę i odbiór wiersza.

[Sokratex]

Ogólnie chodzi o sprawność językową, jaka pozwala unikać powtórzeń, często osłabiających poetykę i odbiór wiersza.

W danym przypadku aż tak nie osłabia zresztą można posłużyć się przykładami z literatury.
Ale masz rację, zmieniłem "wazon - ten, w którym stała", podkreślając bardziej przemijanie poprzez śmierć róży.
Przychyliłem się do także sugestii Glo o "gdzieś", za co Wam bardzo dziękuję