bliźnięta

[Hosanna]

nagle rozdwojona

jedna wstęgą wpadam w smutek
podziemnymi korytarzami
pędzę jak woda
rozbijając się i zmartwychwstając

drugą
tańczę na pajęczynie
tak blisko matki mojej
czy
li
słońca

tej ufam całkowicie

lecz tylko jedną
wstęgą

[jaga]

jedna wstęgą wpadam w smutek
podziemnymi korytarzami

wiersz zatrzymuje -

[Gloinnen]

Piękny wiersz... Podoba mi się ta "bliźniaczość" natury... Pomyślałam o rozdarciu pomiędzy pragnieniem wolności, smakowania życia, doświadczaniem najróżniejszych rzeczy (nawet trudnych, bolesnych) - a pragnieniem bezpieczeństwa, przywiązaniu do matki, domu rodzinnego, tradycyjnych wartości, potrzebą posiadania stałego gruntu pod nogami.

Żyjąc przecież - uczestniczymy w tak wielu wydarzeniach, o czym opowiada strofa:

jedna wstęgą wpadam w smutek
podziemnymi korytarzami
pędzę jak woda
rozbijając się i zmartwychwstając

Wzloty i upadki. Śmiech i płacz. Nadzieja i rozpacz. Błędy i zwycięstwa. A jedno płynnie wynika z drugiego, więcej nawet - jedno bez drugiego niemożliwe.

Z drugiej strony - stały punkt odniesienia - matka - ja to rozumiem przede wszystkim jako siłę wewnętrzną, przelaną w człowieka wraz z macierzyńską miłością. Owa siła prowadzi przez życie, pozwala właśnie wodzie płynąć, umierać i odradzać się... W gruncie rzeczy więc nie do końca zgadzam się z pointą, bo ta dwoistość jest w rzeczy samej - pozorna... Chyba...

Pozdrawiam,


Glo.

[Hosanna]

ach jakie to piękne podzielić się i otrzymać reakcję bardzo dziękuję

to miał być jednostronnie wiersz o smutku i rozdarciu ale .. sam się zaprowadził gdzie indziej

w harmonię dwóch
wstęg

ciesze się ze zatrzymał Cię Jago
i dziękuję za wniknięcie w wiersz komentarzem Glo

moja ludzkość odczuwa potrzebę rozwoju jak i kontaktu
obserwowanie siebie i świata nie ma celu j "śledziennicy" (hipochondria onegdaj) lecz jest wyrazem leku ze świat jest wierszy i poza percepcją - tym bardziej trzeba się dzielić każdym poznanym jego okruchem

i mam na myśli nie tylko naukę jako wiedzę ale i nauki serca
a do tego poezja jest zawsze nieskończonym rozpoczetym dziełem dojrzewania oraz ogarniania uczuć z którymi umysł sobie nie radzi

[anastazja]

Piękny wiersz o bliźniaczych duszach, znam takie. Nie wierzę w horoskopy typu: jutro wygrasz milion, etc.
Ale wierzę w astronomiczne, (może niezupełnie) bliźniak, ryba, typowe do Twojego wiersza.
Mam córkę z bliźniąt, czasem mówi o rozdwojeniu.

Bardzo było mi miło poczytać taki wiersz.

Serdecznie pozdrawiam Hosanna.

[Gloinnen]

poezja jest zawsze nieskończonym rozpoczetym dziełem dojrzewania

Uderzająco trafne i cenne przemyślenie.

[Ewa Włodek]

dwoistość natury ludzkiej. Ambiwalencja natury jako takiej. Wszelaka dychotomia...
Taka mi się refleksja nasunęła przy lekturze...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[lczerwosz]

wiersz o smutku i rozdarciu

ale jest
rozdwojenie mamy w naturze, symetria ciała, mózgu. Dwie półkule nie są takie same, mają inne role.
A z drugiej strony w psychice, w charakterze. Dobro zło. Zawsze dwie strategie: atak i ucieczka. Rozum i emocjonalność. Dwoistość na wielu poziomach, chociaż mówimy o zupełnie innych sprawach.
Z jednym sie nie zgadzam:

lecz tylko jedną wstęgą

Druga też odczuwa. Po swojemu.

[Hosanna]

nie pisze że tylko jedna wstęga czuje

pisze że tylko jedną ufam całkowicie (matce/słońcu/życiu)

druga czuje brak zaufania
potrzebuje walczyć zabezpieczać odchodzić zabierać zabijać lub niszczyć życie (własne i cudze)

obie mają w sobie zalążek zarówno konstrukcji jak destrukcji

Dzieki za komentarz i uczestnictwo w myśli

Dodano -- 10 lut 2013, 22:33 --

Powyższy post było do LCZERWOSZ

Dodano -- 10 lut 2013, 22:37 --

do Ewy

odczułam potrzebę napisania tego wiersza gdyż poczułam ból istnienia tak silny że nie wiedziałam gdzie sie schować
i nagle poczułam ze mam w sobie też jakąś część mnie (nazwałam ja wstęgą bo się rozwija) która w tym samym czasem nie czuła bólu

skupiłam się na niej jak na półce skalnej

w życiu zawsze chodzi o przetrwanie ale czasem trudno przetrwać pojedynczą chwilę
rozwój jest dla .. najsilniejszych
posiadających zasoby więcej niż konieczne

Pozdrawiam

Dodano -- 10 lut 2013, 22:47 --

Glo
zastanowiłam się nad tym co napisałaś Ty i ja
i pomyślałam ze poezja dla niektórych jest
TYLKO ucieczką
zrytualizowanym tańcem według ustanowionych kanonów
lub onanizowaweim się ulubionymi nastrojami (np. erotyczno-romantycznymi czy obrażającymi świat i pomstującymi na maluczkich lub ucieczkowo tworzy nierealne krainy uciekając od miłości tego co JEST i potrzebuje tej miłosci).
Wtedy nie jest rozwojem i nie wzbogaca lecz utwardza mury i schematy

ale dla wielu poezja jest zawsze nieskończonym rozpoczetym dziełem dojrzewania

kocham ją za to że inspiruje , zawiera mądrość, wybiega w nieznane, przewiduje a także że przynosi otuchę , łączy , pomaga poznać samego siebie bliźniego i świat, wzmacnia empatię i wreszcie stawia wyzwania obu półkulom

pozdrawiam

ale dla wielu