Walczę z czwartym przykazaniem

[anastazja]

jestem wolna
myślałam
lecz niewidzialna siła pcha mnie w stronę
pokoju gdzie lęk skrzypi podłogą

próbuję oddychać pod ciężarem
słyszę szept
gdzie schowała się moja córeczka
wgnieciona w poduszkę kwilę jak pisklę
wyrzucone z gniazda

ból tłucze głową

jesteś dalekim kontynentem
stoimy na przeciw siebie po drugiej stronie ulicy
i nie chcę nie muszę myśleć
czy warto

przejść





2013

[Ania ayalen]

a jak brzmi to czwarte, zapomnialam? Ale i tak warto walczyc o cos. Nie z czyms.

[anastazja]

czcij ojca swego... - dzięki za chwilkę.

[lczerwosz]

do końca życia jest w nas wstemplowane dzieciństwo, obraz rodziców lub pierwszych opiekunów. Bywa, że ich błędy lub winy odciskają się piętnem.
Jakiś lęk przeżywany w dzieciństwie, chowanie się przed matką,a le nie dla zabawy bynajmniej, tam był problem jakiś. Odrzucona, zostawiona w kraju, wyjazd na inny kontynent.
Teraz świat jest mniejszy, wystarczy samolotem jak na drugą stronę ulicy.
Ale warto.
Popraw w tytule czwartyn na czwartym

[Ewa Włodek]

uuu, paskudnie w Twoim wierszu dziś, Anastazjo! Czy peelka - to kobieta, która doświadczyła w dzieciństwie od własnego ojca tego, co nigdy nie pozwoli go - czcić? Bo tak cię odczytałam... Mocno rzekłaś...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[anastazja]

Dobra jesteś Ewuś

[Hosanna]

wstrząsające ...

i ten tytuł ...

a jednak jak dobrze że jest ta córka
nawet z ojca Skurwiela

wychodzimy z przeszłości
czasem z największych mroków wychodzą aniołowie

lecz to nie znaczy aby trzymały za rękę umierającego

miłość i szacunek do ojca wtedy brzmią

nie podchodź

[Alf Abet]

stoimy na przeciw siebie po drugiej stronie ulicy

jeśli oboje stoicie po drugiej stronie ulicy to nie dzieli was odległość

może już raczej "stoisz na przeciw mnie po drugiej stronie ulicy"

[anastazja]

Dziękuję Hosanno, cieszy mnie Twoje czytanie. Ten tytuł mnie wciąż prześladuje, był już: "Czcij ojca... teraz musiałam zmienić, a jak będzie z następnym pomyślimy.

Serdeczności

[411]

jestem wolna
myślałam
lecz jakaś siła pcha w stronę
pokoju gdzie lęk skrzypi podłogą

próbuję oddychać pod ciężarem
słyszę szept
gdzie schowała się moja córeczka
wgnieciona w poduszkę kwilę jak pisklę
wyrzucone z gniazda

ból włazi jak kurz

jesteś daleki jak kontynent
stoimy na przeciw siebie po drugiej stronie ulicy
i nie chcę nie muszę myśleć
czy warto

przejść

Witaj Nastko.
Piekny wiersz, piekne mysli i dolujacy obrazek.
Podkreslilam te juczne kobyly i gdziebadzki bo mnie nieco ich za duzo - ale co kto lubi.
I racje ma Alf - zmienic by wypadalo (chyba, ze cala ulica znalazla sie wlasnie w Inception i odbija sobie wrednie wszystko w lustrze).

Lubie takie nastroje. Dlugo zostaja we mnie, bo sa bardzo prawdziwe.

Milego,
J.