Zajady

[ble]

.

Kwietnie zawsze okrutne – powiem za poetą.
Czy warto znowu pękać? Zrywać zasklepione
milczeniem wzwody życia? Szare blizny - one
bolą żmudnie, uparcie. Kamienistą rzeką

stoją w miejscu stwardniałe. Najlepsze schronienie
w obumarłej komórce, w czymś, co trudno zranić,
wykopać z grobu, zasiać, a potem mieć za nic,
że urosło, mówiło, miało z bzu spojrzenie.

Dziś słyszę jak ogrody płaczą obracane
na drugi bok łopatą. Jak wróble zuchwałe,
znów grube i pyskate zajmują się ciałem,
które ziemią powstało. Choć przecież nad ranem

wiadomo już na pewno, że ten bój, to tarło
jest szaleństwem przyrody, chwili - jej rozpadem.
Resztki na targowisku. Ptasia gawiedź stadem
szuka ziarna w odpadkach. Nim zielone, zmarło.

[atoja]

zatrzymał mnie Twój wiersz Ble ... po swojemu czuję jego głębię pewnie na skutek ostatnich wydarzeń
ogarniam myślami świat lub światy ginące i odradzające się na nowo...jak w wielkiej niewidzialnej machinie...
przywołuję cytat , nie wiem czyj
wieczność za nami- wieczność przed nami - my - chwilą między wiecznościami

Ale to ja...bo Ty najlepiej wiesz...

[Leon Gutner]

Próżno odszukać Leona w podobnej poetyce .
Ale na pewno nie sposób odmówić temu zapisowi myśli staranności solidności i przemyślenia tego o czym i jak chce się pisać .

Należy to doceniać i podziwiać .

Doceniam L.G.

[coobus]

Te wzwody życia... owszem, sugestywne. Powróciło echo Skamandrytów, ale przyjmij to jako komplement

[skaranie boskie]

Ble w rymach.
Już choćby to zmusza do przeczytania.
Warto było. Komplement Coobusa, jak najbardziej uzasadniony.
Wiersz jest trudny, ale tylko w budowie. Jego przesłanie aż krzyczy.
Zostawcie ziemię w spokoju, grabarze życia dla życia!
Sprawnie technicznie - w ogóle jest

[ble]

ogarniam myślami świat lub światy ginące i odradzające się na nowo...jak w wielkiej niewidzialnej machinie...
przywołuję cytat , nie wiem czyj
wieczność za nami- wieczność przed nami - my - chwilą między wiecznościami

Im więcej wiersz pomieści, tym lepiej - ciekawie czytasz.

Próżno odszukać Leona w podobnej poetyce .

Fakt, nie jestem Leonią

Te wzwody życia... owszem, sugestywne. Powróciło echo Skamandrytów, ale przyjmij to jako komplement

Tak, te wzwody udały mi się. Rzeczy mikro i makro służą jednej rzeczy - kolejnemu zapładnianiu. Skamandryci? OK, ale wers o okrucieństwie kwietnia to nawiązanie do poety z innego kręgu.

Wiersz jest trudny, ale tylko w budowie. Jego przesłanie aż krzyczy.
Zostawcie ziemię w spokoju, grabarze życia dla życia!

Tak jak piszesz, ale przede wszystkim poczucie, że nowe zycie rodzi się nadaremnie wobec rychłej smierci, braku szacunku dla niego.

Dzięki wszystkim za czytanie

[Miladora]

Bardzo lubię przerzutnie w Twoim wykonaniu, Ble.
Są płynne i wiodą w przestrzeń wiersza niczym nić Ariadny, budując klimat.
A jest co odczuć.

Mała uwaga tylko:
- Dziś słyszę jak ogrody płaczą obracane
na drugi bok łopatą. Jak wróble zuchwałe,
Zamieniłabym pierwszego "jaka" na:
- Dziś słyszę, gdy ogrody płaczą obracane
na drugi bok łopatą. Jak wróble zuchwałe,

Naprawdę dobry wiersz.

[P.A.R.]

Próżno odszukać Leona w podobnej poetyce .
Ale na pewno nie sposób odmówić temu zapisowi myśli staranności solidności i przemyślenia tego o czym i jak chce się pisać .

właśnie
na resztę jestem zbyt mały
czy łódź to jest czy kalisz...

[Ewa Włodek]

życie - to, co się rodzi, i to co umiera. Jedno wynika z drugiego. "Umierać musi, co ma żyć" - jak powiedział Wyspiański w "Nocy listopadowej". No i jeszcze Rodoć i jego "Idylla"...czyli życie i śmierć - jako jego element... Tak sobie dumałam, czytając...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[ble]

Milad'or - dziękuję za moje przewyobraźnie W kwestii "jaków" - myślę, że te podwójne podkreślają sytuację. Znam te nowe "żelazne" zasady omijające takie porównania i najgorsze jest to, że działają mechaniczne. Hasło brzmi "nie jakujemy". Nie mowię tego o Tobie, bo Ty na wszystko patrzysz z sensem. Jednak często poeci stosując nową, żelazną zasadę tworzą inny mechaniczny, podobny do siebie typ wiersza.

czy łódź to jest czy kalisz...

Poznań

życie - to, co się rodzi, i to co umiera. Jedno wynika z drugiego. "Umierać musi, co ma żyć" - jak powiedział Wyspiański w "Nocy listopadowej". No i jeszcze Rodoć i jego "Idylla"...czyli życie i śmierć - jako jego element... Tak sobie dumałam, czytając...

Życie i śmierć, warto czy nie warto - juz choćby sam Hamlet. Wielu o tym myśli, czuje kruchość zycia, a nawet złudność. Ja konkretnie myślałam o Eliocie i jego "Ziemi jałowej".

Dzięki wszystkim za uwagi