blues testamentalny

[Miladora]

zostawię zaledwie trzy smugi poezji
kilkoro przyjaciół – to wszystko
milczące pianino wygrane po brzegi
a pod nim wytarte klepisko

garść wspomnień po kątach wieczorne kreacje
w kolorach nastrojów i dżinsy
precjoza w kasetkach sandały na spacer
i grzańca co dawno już wystygł

w kieliszkach ornament talerze we wzory
splatane na barwy i wieczór
pod lampką jesienny zostawię koloryt
i chwile z wiedeńskich karnetów

na półek spiętrzeniach rozległy księgozbiór
gdzieniegdzie z nitkami pajęczyn
i księżyc za oknem wiszący jak w nowiu
w spłowiałej firanek uprzęży

zostawię w albumach krajobraz sylwetek
na stole mosiężny kandelabr
tęsknotę za Bachem obrazy i świece




o kurwa – nie warto umierać

[Leon Gutner]

To najbardziej zasadna " kurwa " jaką przeczytałem w wierszach . W zasadzie wszystko jeszcze przed Leonem. Z perspektywy korzyści płynących ze śmierci użycie jej tutaj jest jak najbardziej słuszne .
Sam bym siarczyście klął myśląc co zostawiamy kiedy znikamy .

Poza tym całość po Milowemu więc

Z uszanowaniem L.G.

[atoja]

zbyt wcześnie zostawiać w zaświaty się nie spiesz
testament cierpliwy i długo poczeka
na pięknie wydane tomiki Twych wierszy

[Liliana]

o kurwa – nie warto umierać

nie warto, zwłaszcza jak się tworzy takie piękne strofy

[coobus]

Tym razem nic z bluesa, ale to bez znaczenia. Sam pomysł powala, końcówka stawia na nogi, I fajnie jest

[Miladora]

Sam bym siarczyście klął myśląc co zostawiamy kiedy znikamy .

I to nie ze względów materialistycznych, prawda.

Leonku

testament cierpliwy i długo poczeka

Mam nadzieję, że jeszcze bardzo długo.

Atojko

nie warto,

Chyba że "tam" też będzie można wiele rzeczy...

Lilianko

Tym razem nic z bluesa,

Oczywiście, że nie.
Tytuł w zasadzie powinien brzmieć "smęt testamentalny", ale blues to taka ładna nazwa, więc się jej nie oparłam.
Zresztą "blues" to rodzaj "smętu".

Coobusku

Miłego wszystkim

[skaranie boskie]

"Grzaniec, co dawno już wystygł".
Kurwa -nie warto umierać, choćby dla niego.
Miladora - piękny ten blues i wcale nietestamentowy. Masz po co żyć!

[Miladora]

i wcale nietestamentowy.

Bo o to chodziło, Skarańku.

No to za grzańca - oby nigdy nie wystygł.

[ble]

A to takie, niestety, przewidywalne, oczywiste - nawet ten pieprz w ostatniej linijce. Zrób to jeszcze raz, w innym wierszu, pokop głębiej.

[Miladora]

A to takie, niestety, przewidywalne,

Oczywiście, Ble.
W końcu to tylko zwykły, sentymentalny remanent.
Ale czasem trzeba go zrobić, chociażby po to, by uświadomić sobie, jak dużo się posiada, sądząc, że nie ma się niczego.
W moim przypadku spełnił ten cel i nawet mogłam przykląć, więc od razu zrobiło mi się lepiej.
Zapewne rachunek sumienia byłby ciekawszy.
Więc może się pokuszę...?

Dzięki