w latach 50. byłabym kobietą Hoppera

[neuro]

kochasz te wszystkie piękne
wypolerowane słowa

na okrągło

modelowe bańki mydlane
długie letnie popołudnia
i słodkie jabłka

ja
proste codzienne frazy
mróz bądź krótko

[Ania ayalen]

swietne, bardzo esencjonalne

[Gloinnen]

Rzeczywiście, popieram zdanie Ani.
Przypomniałam sobie też twórczość Hoppera z tamtego okresu i stwierdziłam, że w finałowym stwierdzeniu:

ja
proste codzienne frazy
mróz bądź krótko

jest zawarta kwintesencja.

Nie jestem koneserką sztuki, więc mogę tylko powiedzieć, jakie wrażenie robią na mnie prace Hoppera. Jest to malarstwo niezwykłe, ponieważ łączy - moim zdaniem - technikę dość tradycyjną, z bardzo współczesnymi tematami. Jest to wnikliwe studium narodzin XX-wiecznej cywilizacji. Człowiek zostaje umieszczony w środowisku mocno zurbanizowanym (biura, wnętrza mieszkań, sceneria miejska) - wydaje się tam obcym, niepasującym do niczego detalem. Podobna alienacja może dręczyć peelkę - to poczucie "bycia z innego świata". Hopperowskie kobiety są smutne, zmęczone, zamyślone, trochę jakby nieobecne. Dziwi faktyczny brak życia w świecie tych obrazów, zatrzymanie kadrów w czasie, pustka. I przytłaczająca codzienność.

Wiersz bogaty w znaczenia. Przede wszystkim pokazuje dość głęboką opozycję między "ty" a "ja" lirycznym. "Ty" symbolizuje chyba świat tradycyjny, piękny, sielankowy, estetyczny. "Ja" - to sucha, chłodna, sterylna współczesność. Na tę konfrontację rzeczywistości nałożyłabym różne filtry. Może to być dialog dwóch pokoleń - na przykład dziecka z rodzicem. Może - niezrozumienie partnerów w związku, w którym adresat jest ekspansywny, a peelka skrywa w sobie całe bogactwo najrozmaitszych emocji, które w danym momencie zostały stłamszone. Wreszcie - i to chyba najbardziej nośna i najciekawsza (moim zdaniem) interpretacja - tekst może stanowić przyczynek do dyskusji poetyckiej, do literackiego dyskursu opartego na przeciwstawieniu sobie określonych trendów (tradycja/awangarda). Adresat liryczny - to Autor, który reprezentuje poetykę opartą o klasyczne kanony piękna ("pięknie wypolerowane słowa"), sielską i niemal relaksacyjną ("długie letnie popołudnia"), harmonijną, nieskazitelną, a na dodatek "gadatliwą". Peelka - woli minimum ekspresji, wyciszenie. Jej językiem jest niuans, detal, przemilczenie - właśnie to, co najbardziej intryguje w Hopperowskich postaciach. "Mróz" - oznacza rodzaj "zamrożenia", ale też odczucie dotkliwe, ostre... Tu nie ma miejsca na żadne przyjemności, na pewno.

No to tyle mojego wymądrzania się. Reasumując, utwór podoba mi się, także dzięki interesującemu nawiązaniu artystycznemu.

Pozdrawiam,


Glo.

[Ania ayalen]

nie znam, zaraz polaze guglac. Ale zobaczyly mi sie mrozowe kwiaty na oknie, krystaliczne wzory,niepowtarzalne fraktale. Czyste jak sniezynki

[neuro]

Dziękuję za komentarze.

Gloinnen, bardzo podoba mi się sposób, w jaki interpretujesz. To bardzo wnikliwy komentarz. Chyba póki co nie mam nic do dodania.
Ania, leć. Polecam Hoppera. Również jego wcześniejsze prace.

[Ewa Włodek]

przerost formy nad treścią contra maksimum treści w minimalnej formie? To są "dwie rzeczywistości" Twojego wiersza - moim skromnym zdaniem. Tak jak lubię - czasami...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Mirek]

hm ... jam ignorant ... najpierw pogrzebię to tu to tam a motem morze wiersz do mnie przemówi

[neuro]

Ewo, to dobra droga. Jedna z wielu, ale chyba najnośniejsza, jak to zauważyła już Gloinnen. I dziękuję za słowa uznania. To zawsze miło słyszeć.
Mirek, nieznajomość jednego malarza, nie należącego w dodatku do ścisłego kanonu, nie jest oznaką ignorancji. Aczkolwiek zachęcam do zapoznania się z twórczością. Lubię i cenię sobie Hoppera, ale wyrób sobie własne zdanie.

Spokojnej nocy, M.

[Bonsai(Tomasz Socha)]

Mamy tu dwie postawy, dwie postaci. Opisane krótko, ale konkretnie . Wiersz, w którym wiadomo, co co chodzi
Lubię to

[neuro]

Bonsai, cieszę się, że się podoba.