Odczynianie wierszy

[meandra]

.
.
.
Tam nie dociera słońce. Przez otwarte okna
wlatują mewy; stale wirując przy łóżkach
na znak, że za minutę ktoś dozna olśnienia,
pościel strawi boleści i przełączy wątek.

Chłód wybijany z podłóg, przechodzi podeszwą
przez drobne pory w ziemię - pielcie ją z zapałem.
Może przerośnie tkanką empatii, istotą,
o jaką się nie potkną szpitalne fantomy.

Zastygną pośród świateł i przetartych szlaków,
iskier, ciągle sypanych znad głowy do oczu.
Te wersy to za mało. Przezroczysty kontur
kostnieje u wezgłowia i sączy się mantrą

zapewniając, że cisza nas kiedyś uroni.
Odpowie: panta rhei – płyniecie jaskrawi
jak ryby do momentu połowu, dzielone
między wiernych.
.
.
.

[Gloinnen]

W Twoich wierszach trudno jest się dopatrzyć słabych punktów. Całość uważam, za bardzo dobrze napisaną. Lubię pewną metaforyczną kolażowość tego utworu. Łączysz słowa w konfiguracje semantycznie nieprawdopodobne, a z tego zetknięcia poza granicą językowych przyzwyczajeń - wydobywasz emocje, niepokoje, trudne refleksje. Dlatego tekst czyta się ciężko, powoli, z trudem, bo trzeba właśnie dotrzeć do słownych ekstremów, żeby coś zobaczyć. Ale to dobrze, dla mnie to jedna z cech dojrzałej, interesującej, przemyślanej poezji.

Natomiast nie spodobała mi się metafora "tkanka empatii". Zwłaszcza ze względu na połączenie konkretu z abstraktem. To na tej samej zasadzie działa, co "morze miłości" - proszę w imieniu wiersza o próbę innego zapisu.

Pozdrawiam,


Glo.

[Intarsja Lumiere]

.
.
.
Tam nie dociera słońce. Przez otwarte okna
wlatują mewy; stale wirując przy łóżkach
na znak, że za minutę ktoś dozna olśnienia,
pościel strawi boleści i przełączy wątek.

Chłód wybijany z podłóg, przechodzi podeszwą
przez drobne pory w ziemię - pielcie ją z zapałem.
Może przerośnie tkanką empatii, istotą,
o jaką się nie potkną szpitalne fantomy.

Zastygną pośród świateł i przetartych szlaków,
iskier, ciągle sypanych znad głowy do oczu.
Te wersy to za mało. Przezroczysty kontur
kostnieje u wezgłowia i sączy się mantrą

zapewniając, że cisza nas kiedyś uroni.
Odpowie: panta rhei – płyniecie jaskrawi
jak ryby do momentu połowu, dzielone
między wiernych.
.
.
.

Witam Piękny wiersz i głęboki, choć trudny w odbiorze, wymaga skupienia Gratuluję

[Arti]

Meandro, cóż rzec... twoje wiersze zasługują na druk :piwo:

[meandra]

"tkanka empatii" jest symbolem czegoś, co powinno się wytworzyć. nie widzę lepszego zamiennika.
he he, absolutnie nie zgodzę się z Twoim porównaniem do "morza miłości". no co Ty, Glo.
nie miej dziękuję za komentarz. wiesz, że nie wszystko jest proste. pozdrawiam ciepło



te wiersze takie już są, Intarsjo. wymagają skupienia, czasem kilkakrotnego czytania.
niestety nie ułatwiam życia czytelnikowi, ale sama też lubię odkrywać warstwy w poezji.
może polubisz te wędrówki i odnajdziesz się w nich. dziękuję i pozdrawiam ciepło



Arti, nie spodziewałam się, że to powiesz. :sza:
w tym względzie mam sporo niekłamanych wątpliwości.
jeśli Bóg da, powstanie książka a Ty będziesz jednym z obdarowanych.
bardzo dziękuję i pozdrawiam
:piwo:

[iskierka]

pięknu wiersz, trudno jest cokolwiek zarzucić