Pożegnania

[Gloinnen]

Nie będę chodzić po portowych uliczkach
za zapachem ryb i kotów, szukać znikającego
ciepła

gdy ponownie stanęłam w drzwiach, z przetrąconą
dłonią. Tym razem
nie pomacham na pożegnanie. Sztormowy wiatr
sypie sól w zlodowaciałe usta, wciska się
przez uchylone drzwi do domku z drewna.

Nienawidzę szarej godziny, powiedziała jedna
ze świnek.

Społeczne procesy grupowe dzieją się
poza moimi dobrymi chęciami. Proste
przełożenie, za lub przeciw. Tutaj statki
zawijają tylko w letargu.

Oparta ciężko
o połamaną futrynę, chwytam się każdego
porywu. Ciało powoli przywyka do poszczególnych
odcieni nocnego nieba.

Wymykają się po kolei, ptaszyny i duchy.
Karmnik skrapiam krwią, zabrakło
słów.

Na szczęście zima ma się ku końcowi.



____________________
Glo.

[Sede Vacante]

Coś jakby bardzo dramatyczny, przesiąknięty bólem wiersz o samotności? A dokładniej o tym, że peelka ma dość szukania miłości, zrozumienia, w oczach ludzi. Brania na siebie roli poszukiwania nowych przyjaciół i ciągłego przymilania się do starych, gdy coś między nią, a nimi zaiskrzy nieodpowiednio.
Ma dość "naginania się" pod los, w którym może stracić, lub walczyć o okruchy. Dopraszania się o kolejne, pojedyncze uśmiechy.
Już woli być samotna, zagubiona, niż otaczać się ludźmi, jeśli ciągle musiałaby im nadskakiwać.

Poruszający. Ból czuć aż nadto. Kipi z całego wiersza, wylewa się z niego. Połączony z postawą rezygnacji z poprawności w stosunkach międzyludzkich staje się jeszcze bardziej "tragiczny".
Podoba mi się oczywiście. Tu nic nie jest banalne i oklepane, nic na skróty. Wszystko przemyślane i podane w sensowny sposób.

[Gloinnen]

Dzięki, Sede. Rozgryzłeś idealnie.



Glo.

[Sede Vacante]

No to do mnie pisz, uśmiechaj się, o mnie nic nie musisz prosić i za nic przepraszać:)

Nie chciałbym, abyś była smutna, to...smutne.
Jakby co, wirtualnie jestem do dyspozycji Emilko, jako kandydat na przyjaciela

[lczerwosz]

Więcej nas tu stoi zaraz za rogiem. Przetrąconą dłonią zaraz się zajmiemy. Kominek rozpalimy. Przyniesiemy

Społeczne procesy grupowe dzieją się
poza moimi dobrymi chęciami

To normalne, nawet silna jednostka ma ograniczone możliwości działania. Zawsze niewystarczające do potrzeb. A Ty masz i chęć i możliwości, choć tego nie czuje Twoja PL.

[skaranie boskie]

Samotna w tłumie...
Nie trzeba rozpaczać, zobacz, jaka kolejka się ustawia do twojej przyjaźni, smutna Peelko.
Uważaj tylko, żeby nie spotkał Cię los zająca...

A szczerze mówiąc naprawdę pięknie to napisałaś.

[Gloinnen]

Dziękuję.

[Jabrzemski]

Podoba się, wybacz ingerencję:

Nie będę chodzić po portowych uliczkach
za zapachem ryb
i kotów, szukać
znikającego ciepła.

Ponownie stanęłam
w drzwiach, z przetrąconą dłonią. Tym
razem nie pomacham na pożegnanie. Sztormowy
wiatr sypie sól w zlodowaciałe usta, wciska się
przez uchylone drzwi do domku z drewna.

Nienawidzę szarej godziny, powiedziała
jedna ze świnek.

Społeczne procesy grupowe dzieją się
poza moimi dobrymi chęciami. Proste
przełożenie - za lub przeciw. Tutaj statki
zawijają tylko w letargu.

Ciężko
oparta o połamaną futrynę, chwytam się każdego
porywu. Ciało powoli przywyka
do odcieni nocnego nieba.

Wymykają się po kolei; ptaszyny
i duchy. Skrapiam
karmnik krwią, słów
zabrakło.

Na szczęście zima ma się ku końcowi.

[neuro]

Nie komentowałam wcześniej, ale czytałam inne Twoje wiersze. I muszę się przyznać, że wolę te mniej ostre. Ale to zupełnie subiektywne. Mam wrażenie, że wbrew pozorom może, są bardziej szczere. Chociaż wiem, ze szczerość nie jest niezbędna w poezji. Tylko, jakoś lepiej do mnie trafiają.
Ten szczególnie mi się podoba. Jest nieco niepokojący, przesiąknięty smutkiem. I w tym jest jego siła. Budujesz ciekawe metafory, bardzo plastyczne i wielopoziomowe. Twój wiersz dotyka uniwersalnego problemu. I udało Ci się uniknąć banału, a wiem, że ciężko jest pisać o uniwersaliach w sposób ciekawy i nowatorski.
Podoba mi się.
Pozdrawiam ciepło, M.

[anastazja]

Więcej nas tu stoi zaraz za rogiem. Przetrąconą dłonią zaraz się zajmiemy. Kominek rozpalimy

dołączam do Leszka Glo.


myślę, że peelka nie tylko rękę ma przetrąconą, ale i serducho. Smutek i ból jeno w wierszu. kochana peelka przytulam ją mocno.

Pozdrawiam