Dramatis personae

[Gloinnen]

Jak odmówić? Przeciąć czerwoną
nitkę, łączącą z najwyższymi
półkami nocy?

Zapętlenie. Trzeba podążać
przez zimowy las szlakiem,
który wcześniej wykarczowano
w gniewie. Inaczej
nie uchodzi.

Wojna z precedensem.
Od drzewa do drzewa
zdzieram skórę. Nadgarstki,
łokcie, czoło są takie cierpliwe.
Siła powoli upływa
ze wszystkich krwawiących
miejsc. Jeśli istnieje
jakakolwiek forma sprzeciwu,
jest nią odgryzanie sobie
kończyn i mniej ważnych
organów. Bez skargi.

Nieważne czy zdążę jeszcze
odciąć wisielca z szubienicy.
Następni czekają w kolejce,
i tak ktoś powlecze truchło
smołą, niech wisi dla przykładu.

Dlaczego nie mogę być
na ich miejscu? Udźwignęłabym
więcej, pochylona do rąk mojej syjamskiej
siostry, ekspiacji.
Nie za kogoś, nie...

W rzeczy samej, jedynie po to, by
odczuć osobiście; wybrać ból
z nieskończoności rzek

w trybie rozkazującym.



____________________
Glo.

[Sede Vacante]

No i znowu kompletnie tak samo masz jak ja.
"Zapętlenie. Trzeba podążać
przez zimowy las szlakiem,
który wcześniej wykarczowano
w gniewie. Inaczej
nie uchodzi".

Też mnie to wkurza. Trzeba się naginać pod oczekiwania i stwarzać pozory,żeby być poprawnym i ułożonym, bo inaczej skażą cię na banicję. Rzygać się chce ta poprawnością, ale co zrobić...

"Wojna z precedensem.
Od drzewa do drzewa
zdzieram skórę. Nadgarstki,
łokcie, czoło są takie cierpliwe.
Siła powoli upływa
ze wszystkich krwawiących
miejsc. Jeśli istnieje
jakakolwiek forma sprzeciwu,
jest nią odgryzanie sobie
kończyn i mniej ważnych
organów. Bez skargi".

Opisałaś dokładnie moje życie, to czym jestem(czym, a nie kim -tak właśnie), po co i komu i "za ile".
Mamy bardzo podobne wrażenia z życia, jak widzę, nie po raz pierwszy zresztą. Nawet mam wrażenie, że czasem korzystamy z podobnych słów, obrazów, podobieństwo w każdym razie jest duże. Albo tak bardzo trafiasz w moje myśli takimi wierszami, że ubzdurałem sobie to

Cudowna diagnoza moje tajemnicy, która wcale nie jest tajemnica, ale nikt nie chce poznać tego "nie-sekretu".

[Maryla Stelmach]

wiersz żyje własnym życiem.

[Hosanna]

ten fragment mnie zatrzymuje i budzi refleksję

W rzeczy samej, jedynie po to, by
odczuć osobiście; wybrać ból
z nieskończoności rzek

w trybie rozkazującym.

Czasem wydaje mi się że zdołałabym odrzucić tryb rozkazujący

Zabić

Odrzucić potrzebującego

ale to co przychodzi ma zwykle większą moc

[lczerwosz]

Jest trochę niedoróbek:

odciąć wisielca z szafotu.

Szafot (st. fr. chafoud - rusztowanie) – rodzaj estrady, podium, na którym przez ścięcie mieczem, później toporem, a jeszcze później gilotyną wykonywano publiczne egzekucje.http://pl.wikipedia.org/wiki/Szafot

jest nią odgryzanie sobie kończyn i mniej ważnych organów

Bez obrazy, ale czytałem, wysoko w górach, długo wisieli, odmrożenia, głód. Czy to nie Topor był?

Wojna z precedensem

Czy wojna z precedensem jako obiektem=wrogiem. Czy wojna, jako sprawa precedensowa.

ktoś powlecze truchło

. Brzmi jak wleczenie za pojazdem, a nie powlekanie, jak farbą. Pytanie, czy wisielców mazano smołą. Po co?

W rzeczy samej, jedynie po to, by
odczuć osobiście; wybrać ból
z nieskończoności rzek
w trybie rozkazującym.

Czy PL potrzebuje się ukarać, poniżyć, poddać rozkazowi. To przeciwieństwo wojny, walki. Ale traci siły, traci przed wszystkim motywację w sens. Po co komuś pomagać w życiu, skoro tylu innych. A i tak wszyscy umrą w końcu.
W istocie fizyczny ból może motywować. Pomoże odzyskać chęć życia i empatię. Ale zadawanie go w nadmiarze może uczynić wysiłek daremnym.

[Bonsai(Tomasz Socha)]

Przeciąć czerwoną
nitkę, łączącą z najwyższymi

Sugerujesz trochę dziwny, jak dla mnie, sposób czytania tego fragmentu. Nitkę cofnąłbym do wersu powyżej. Sugerowany przez Ciebie podział wersów jest ciekawy, ale lepiej na niego uważać. Może, wg. mnie, wprowadzić spory chaos. W pierwszej strofie czuję mały nieporządek.
Później jednak wszystko już płynnie prowadzi czytelnika . No... chyba że tu:

na ich miejscu? Udźwignęłabym
więcej, pochylona do rąk mojej syjamskiej

Z "więcej" można zrobić całkiem osobny wers.
Trochę nie wiem, jak ma się do reszty wers ostatni. Ale Twoja konwencja, Twój układ.

Ale i tak bardzo dobrze piszesz

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Dziękuję wszystkim za komentarze.

Marylo - .

Sede Vacante - mamy zapewne podobny rodzaj wrażliwości na zjawiska tego świata.

Hosanno - .

Leszku, - "szafot" zmienię na szubienicę...
- lubię Topora;
- "wojna z precedensem" - do czytelniczego uznania, bo każde ze znaczeń coś wnosi do przekazu;
- tak, w średniowieczu wisielców mazano smołą. Czytałeś "Człowieka śmiechu" Hugo? Jest tam piękny opis wisielca; chodziło o to, aby trup skazańca wisiał jak najdłużej, dla odstraszającego przykładu, a smołowanie miało zapobiec rozkładowi zwłok.

W istocie fizyczny ból może motywować. Pomoże odzyskać chęć życia i empatię.

- dokładnie tak.

Tomku - dzięki.

Pozdrawiam,


Glo.

[Bożena]

jakby druga część sine ira- dla mnie przejmujący

[lczerwosz]

Jest tam piękny opis wisielca

Zaiste,
to piękno poraża
na śmierć. Ale nie czytałem.
czy na szczęście?

[anastazja]

Bożenka ma rację, czytając pomyślałam sine ira z racji szubienicy zapewne.

Pieknie Glo.