Ścierwowy papier

[Sede Vacante]

Szacunek
w papierze do zawijania ścierwa.
Spełnienie, w ciszy, obok,
ssąc kciuk, w pozycji embrionalnej.
Godność na podciętych nogach,
ostatnie tchnienie.
Trochę miłości niewyszeptanej.
Nie krzyczącej wezwaniem na wszelkie fronty świata.
Wiara, że ktoś jeszcze mnie wypatruje.

Odwinę ścierwowy papier.
Smacznego.
Żryj skurwysynu!

Na tym pustkowiu nikt mnie nie odnajdzie.
Wystrzeliłem już wszystkie race.

[Gloinnen]

Czy świat jest rzeczywiście taki destrukcyjny?
A ludzie nieczuli, obojętni? Czy tylko tacy?

Wiersz najogólniej mówi o niezrozumieniu peela przez świat. "Ścierwo..." - czyli każdy człowiek, który w jakimś sensie czuje się martwy, przegrany, wypalony, pokonany. Tylko że słowo "ścierwo" zawiera konotacje negatywne. Tak naprawdę upadek peela jest jednocześnie zaszufladkowany jako fakt, który należy ocenić z pogardą, nienawiścią. Żyjemy w czasach i w rzeczywistości, które nie pozostawiają człowiekowi wyboru: albo jesteś zwycięzcą - pięknym, bogatym, posiadającym władzę i splendor - albo nikim, zerem, śmieciem, ścierwem...

No i jeszcze jedna obserwacja - cudza klęska to doskonała pożywka dla ego tych, którzy uważają się za lepszych, mądrzejszych, wspanialszych...

Peel w pewnym momencie mocno ironizuje:

Odwinę ścierwowy papier.
Smacznego.
Żryj skurwysynu!

Ze swoich słabości uczynił rodzaj tarczy. Z goryczą zachęca niemal do aktu "dobicia"... kpiną, zjadliwością, nienawiścią.

Ponura wizja świata, człowieka, relacji międzyludzkich.

Pytanie - między nami, oczywiście - czy prawdziwa. Albo inaczej - czy do końca prawdziwa...
Nieraz bywa tak, że osoba, która doznała w życiu rozczarowań, była/jest traktowana jak popychle, czuje się wyobcowana, odrzucona, wiecznie krytykowana i nieakceptowana, poniżona - otacza się tak szczelnie tym "ścierwowym papierem", że nikt się nie może zbliżyć. Może to właśnie peel ma na myśli, mówiąc o "ostatnich racach"? Potem można spotkać na swojej drodze kogoś dobrego... i jest za późno, aby jego miłość/przyjaźń/dobroć przyjąć. Brakuje wiary, nadziei. Upragnione staje się niemożliwe.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sede Vacante]

Co do interpretacji brutalnego świata - mam wrażenie, że tak właśnie jest z MOIM światem. Gdzie nie spojrzeć, pogarda, obojętność, brak docenienia wśród najbliższych, pustka, gniew, pretensje.
Moje wiersze dla mnie osobiście, zawsze są oczywiste. Różnie można interpretować, ale ja sam wiem dokładnie co chce powiedzieć. Tymczasem...

Nieraz bywa tak, że osoba, która doznała w życiu rozczarowań, była/jest traktowana jak popychle, czuje się wyobcowana, odrzucona, wiecznie krytykowana i nieakceptowana, poniżona - otacza się tak szczelnie tym "ścierwowym papierem", że nikt się nie może zbliżyć

Zabiłaś mi ćwieka. Teraz "wiem, że nic nie wiem", dałaś mi do myślenia, oj dałaś.

Dziękuję za odwiedziny i potraktowanie serio, anie jak głupie narzekanie chłopczyka

A zdanie z cytatu - podwójnie dziękuję, choć nie wiem teraz co myśleć o sobie Muszę się nad tym poważnie zastanowić.

[Ewa Włodek]

hmmm, każdy widzi otaczający świat taki, jakim chce go widzieć. I sam go waloryzuje, waloryzując równocześni9e - siebie w tym świecie. Tymczasem - jeśli spojrzeć na zagadnienie bez zbędnych emocji - świat jest raczej - nijaki, a tylko na marginesach - skończenie dobry, bądź skończenie zły. A my w tym świecie - najczęściej zajmujemy taką pozycję, jaką chcemy i umiemy: albo - ofiary, albo - zwycięzcy, a przeważnie - trochę taką, trochę - siaką, zwykle - zwyczajną, ani najlepszą, ani - najgorsza, ot - "średnią na jeża". No, chyba, że bardzo chcemy być ofiarą i prowokujemy tak zwany świat, by nas deptał - aaa, to wówczas miejmy pretensję bardziej do siebie, niż do świata... Tak sobie myślę,m czytając, i ie zazdroszczę peelowi...
Smutny wiersz, Sede...

ssąc kciuka,

nie obraź się - ale poprawnie jest: ssąc kciuk...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Maryla Stelmach]

wiersz bardzo wymowny i prawdziwy. zawsze sobie powtarzałam, że jeżeli myślę, że nikt mnie nie kocha, to zapewne kocha mnie Pan Bóg. wierzący mają lepiej. oczywiście tak nie jest jesteśmy skazani na miłość, tak więc ktoś nas zawsze kocha, nawet za to, że jesteśmy nieprzystosowani, brzydcy, egoistyczni, uparci - bo muszą nas kochać. już Matka Natura o to zadbałą aby kochali, pragnęli i płodzili małe istotki na nasze podobieństwo. pozdrawiam serdecznie.

[anastazja]

należą się jak nic. Trafia, jak nic.

Pozdrawiam Sede

[Sede Vacante]

Dzięki wam za opinie i wizytę:)

[coobus]

Mogę tylko poczytać, starać się zrozumieć. Cierpię na chroniczną przypadłość pozytywnego myślenia, z przerzutami nadziei naiwnej, niepogoda dla mnie też jest pogodą. Okazało się, że z tym można żyć. Więc jak głupek cieszę się wszystkim, każdym dniem, nawet każdym bólem, że przypomina mi o życiu. Czasami rozglądam się dookoła i wydaje mi się, że powinienem trafić do izolatki. I wiesz co? Życie lubi takich naiwniaków jak ja. Chyba mnie polubiło, wydaje mi się, że to okazuje.
Co do wiersza, niezależnie od tej refleksji, bardzo mi się podoba. Bardziej niż kilka ostatnich, choć ich też się nie czepiam

[em_]

Czytałam już lepsze Twoje wiersze, choć temu też nie można niczego zarzucić.
Jedno jest pewne, dociera, a to w pisaniu najważniejsze.
Nie lubię rozpisywać się na temat interpretacji, bo autor sam wie, co napisał, dlatego na tym kończę komentarz.
Pozdrawiam

[Sede Vacante]

Dziękuję wam.
Em - "lepsze wiersze" - to bardzo cenna uwaga. Potrzebna. Bo czasem "traci się czujność", pisząc gorzej, ale jeśli ktoś nie zwróci uwagi, nie potrząśnie autorem, wtedy on brnie w "niż pisarski". A jeśli taką uwagę otrzyma, napina się na nowo, zbiera siły i stara się jak najlepiej. Takie wytrącenie z rutyny i stanu odrętwienia jest wiele potrzebne, przez to cenię sobie szczerość. Bezkompromisową szczerość.
Dziękuję ci.

coobus - mimo osobistego podejścia do życia, jesteś otwarty, dzięki