cykli się

[ks-hp]

1.

Pęknięty zachód - kokon, z którego lgną zaćmy.
Maura zrzuca oprzęd; jeszcze znajdzie czas na
powrót. Tymczasem rude jaskry się nadkołyszą.


2.

Rozgrzywione niebo, a w pokoju lansada dzikich
świateł. Zostań, mówi z beznadzieją. Oddziel
sęk od całości. Nie rozdrzewniaj się.


3.

Pora na rozsypy szos i bezszeptne autostrady.
Wraca. Przy każdym przepoczwarzeniu, pierwszym,
Maura zakopuje się głęboko. Ziemia ją odrzuca.



_____________________
cykl: syberiada

[Gloinnen]

Bardzo ładny wiersz. Jak zwykle zresztą - zmusza do refleksji nad pięknem słowa, zwłaszcza, gdy staje się ono materią w rękach dobrego Autora.

Wybrałam sobie najbardziej intrygujące fragmenty:

Pęknięty zachód - kokon, z którego lgną zaćmy.
Maura zrzuca oprzęd;

Podoba mi się to połączenie nadejścia nocy ze zrzucaniem oprzędu, kokonu. Z jednej strony Twoja liryczna bohaterka obnaża się, staje bezbronna, ale jednocześnie jest w tym także rodzaj odwagi. Przepoczwarzenie się, metamorfoza - to w gruncie rzeczy podjęcie wielkiego wyzwania.
Mam też skojarzenia z reinkarnacją, z cyklami wielokrotnych narodzin i śmierci. Materia jest wieczna, ale podlega przemianom. Życie ludzkie odzwierciedla te cykle - chociażby dlatego, że wpisuje się w biologiczny rytm dnia i nocy...

Rozgrzywione niebo, a w pokoju lansada dzikich
świateł. Zostań, mówi z beznadzieją. Oddziel
sęk od całości. Nie rozdrzewniaj się.

To mi się skojarzyło z mitem o Androgyne. Ludzie szukają się nawzajem jako dwie połówki, poszukując utraconej wspólnoty. To warunek, aby miłość była możliwa, aby bliskość miała sens. Rozdzielenie warunkuje różnicę potencjałów i łączy...
Może wspomniany fragment - jako rodzaj trudnego doświadczenia - symbolizuje rozmaite próby, jakim poddany jest człowiek? Klęski? Dramaty? Błędy? Wszystko zaś dzieje się w zetknięciu z innymi ludźmi. Oni wyznaczają granice, wytyczają szlaki, prowadzą. W przypadkowych spotkaniach. W dłuższych lub krótszych okresach koegzystencji. Potem więzi rozpadają się, bo muszą. I znów następuje okres szukania, etap "wolnych elektronów"...

Przy każdym przepoczwarzeniu, pierwszym,
Maura zakopuje się głęboko. Ziemia ją odrzuca.

A tu ja odnalazłam obraz dotkliwej samotności. Poczucie opuszczenia. Odrzucanie przed ziemię - to tak, jakby odrzucała nas nawet ciemność, nawet cierpienie, nawet rozpacz, nawet pustka. Człowiek jest tak bardzo boleśnie sam ze sobą. Ale to właśnie jest najistotniejsza cecha życia - nieustanne odradzanie się, przemienianie w ciemności. We własnej ciemności (emocjonalnej, moralnej, intelektualnej).

Pozdrawiam,


Glo.

[Ewa Włodek]

czytam w Twoim wierszu - przemianę. Przemianę peelki. I to - nie jedną przemianę, lecz jakby ciąg przemian, w jakimś interwale czasowym (symbole przemiany - kokon, przepoczwarzanie). I peelka jest zmęczona tym cyklicznym przemienianiem się, chciałaby pozostać w formie konkternego "imago", ale - to nie jest możliwe, bo przemiany tylko częściowo zależą od nas; w drugiej cześci - od wszystkiego, co nas otacza, kształtuje, kreuje...
Poczytałam z przyjemnością...

uśmiechy posyłam...
Ewa