*** (rogaty księżyc)

[skaranie boskie]

Dzięki Anastazjo.
W imieniu muzyki...

[jacek placek]

Skaranie boskie kurka wodna, ale się skumałeś z naszym książycem. Ino jak my kradli to on srebrny był a nie rogaty. Fajny wiersz muszę pokazać plackowi.

[skaranie boskie]

Pokaż mu, Jacku.
I powiedz, czy mu się spodobał.
Dzięki za miłe słowa.

[Miladora]

razi siurpryzą.

Nie za bardzo pasuje to "razi" w stosunku do niespodzianki, Skarańku.
Mami, łudzi siurpryzą?

A poza tym bardzo lubię tę formę - ładnie się do niej treść wpasowuje.

Miłego

[skaranie boskie]

Masz rację Mila.
Kupuję pomysł, ale słowo wymyślę sobie sam.
Dzięki serdeczne.


PS. Ponieważ zmiana jest tylko kosmetyczna, nie wklejałem jako wersji poprawionej, dokonałem jej zaś na żywym tekście.

[semiramida]

Cudo! :))) semi.

[skaranie boskie]

Semi, cudo, to Ty jesteś.
To wyżej, to tylko wiersz. Przeciętny zresztą.
Ale dzięki za wizytę pod wierszem.

[Michu]

Z cyklu notatki z podróży


Rogaty księżyc między morzami
przędzie tęsknotę,
otula srebrem to, co za nami –
przetyka złotem.
Zielone wzgórza blaskiem obłędnym,
aż po horyzont -
splecione ścieżki odbiera czerni,
wabi siurpryzą.

Aleją winnic, pachnącą nocą
wspina się zbocze,
nieznaną ciszą słowa się toczą -
kuszą półmrokiem.
Warkoczem ścieżek, jak powiew wiatru
błądzi muzyka,
chciałaby wybiec naprzeciw światu –
nieba dotykać…



Rogaty księżyc dyskretnie ziewnie
nad lampką wina.
Zasypia słodko - śni mu się pewnie
piękna dziewczyna.
Chcę o coś prosić, wiem – bzdury plotę.
Księżycu drogi!
Może i moją zgubną tęsknotę
weźmiesz na rogi?



Angri (IT)
15 luty 2013

skaranie boskie

Witam.
Warto powtórzyć.
Gratulacje.
Wiosennej weny ciągu dalszego życzę.

[skaranie boskie]

Dzięki, Michu!
Zaskoczyłeś mnie bardziej, niż sam wiersz. Albo raczej to, że go w ogóle napisałem.
Dawno Cię nie było widać, miło, że zaglądasz a jeszcze milej, że pochwaliłeś...

[Michu]

Dzięki, Michu!
Zaskoczyłeś mnie bardziej, niż sam wiersz. Albo raczej to, że go w ogóle napisałem.
Dawno Cię nie było widać, miło, że zaglądasz a jeszcze milej, że pochwaliłeś...

Cześć.

Zawsze lubiłem Twoje wiersze.
To poezja.
Przewija się przez nią nutka sentymentu,
tęsknoty i jakby smutku. Nie precyzujesz przy tym,
skąd i dlaczego ten smętek w wierszu.
Czytając, też nie potrafię sprecyzować,
co mnie tak nastraja.
Być może doszukuję się tam tego, czego
chyba podświadomie szukam - romantyczności.
Pozdrawiam.