upadły

[kocimiętka]

po to ci była wolna wola
byś zgrzeszył własną wizją
nie istnieje lepszy
powód do pchnięcia ze szczytu

teraz nie wstawaj
nie warto

tysiące skał w piach i rzeki przeminą
nim drzazgi starych ram
wyłupią oczy jedynej prawdzie

obyś jeszcze tu był

[Gloinnen]

Bardzo mądry wiersz. Jego treść do mnie dotarła w sposób szczególnie mocny.
Ciekawa myśl o człowieku, jego słabościach. Chociaż Twoje wejrzenie na kondycję ludzką odbieram jako bardzo surowe i chyba ponure.

po to ci była wolna wola
byś zgrzeszył własną wizją
nie istnieje lepszy
powód do pchnięcia ze szczytu

Człowiek jest ze swej natury stworzeniem pysznym. To wynika bezpośrednio z jego podobieństwa do Stwórcy - ludzie zawsze będą starali się sięgać swoimi zamysłami poza własne możliwości i ograniczenia. A przede wszystkim - poza rolę, jaka została im wyznaczona przez Boga. Czy to nie paradoks? Otrzymaliśmy szerokie horyzonty, pozwalające na wizjonerstwo, odwagę mentalną, a jest to źródło grzechu. Czyżby Bóg był zazdrosny od człowieka? Może odnosisz się tutaj do grzechu pierworodnego?
Chociaż - w sumie - dlaczego grzech? Czy jednak dlatego, że mimo wszystko - mamy w sobie jakąś pierwotną skazę, która nie pozwala na posiadanie racji absolutnej? Bo jednak jest w nas tylko "podobieństwo", do Boga, a nie "identyczność", "tożsamość"?

teraz nie wstawaj
nie warto

Pesymistycznie zabrzmiały te dwa wersy. Kto tutaj mówi do człowieka? Pomyślałam sobie, że jest to głos szatański jednak, który człowieka mami, zaciemnia ogląd siebie samego i skutków własnych działań. Tak naprawdę ja jestem przekonana, że właśnie w najgłębszym upadku drzemie nasza siła, której nigdy nie poznamy, dopóki nie będziemy zmuszeni podnieść się z klęsk wszelkiego rodzaju.

tysiące skał w piach i rzeki przeminą
nim drzazgi starych ram
wyłupią oczy jedynej prawdzie

Bardzo ładnie skomponowana strofa (podoba mi się zwłaszcza przerzutnia).

Można tutaj zadać piłatowe pytanie: "czym jest prawda"? Czy masz na myśli prawdę o człowieku? O jego przeznaczeniu? O jego powołaniu także? Do czego człowiek jest powołany? Ewangelia głosi, że do świętości. We wspomnianym fragmencie sugerujesz, że upadek człowieka uniemożliwia my osiągnięcie tej świętości, poznanie prawdy, ba... zaprzecza jej! Tak bardzo wątpisz? Bóg dał ludziom ogromną siłę, pozwalającą im na to, by wszystko, co ich pozornie łamie, zamienić na prąd wznoszący...

obyś jeszcze tu był

No właśnie. Ja ten wers odczytuję, jako inwokację do Boga. Bo tylko tak można się pogodzić z upadkiem, przyjąć go i iść dalej. Ścieżkami niekoniecznie łatwymi, ale z jasno sprecyzowanym celem: podnieść się, ocalić godność, którą nie porażki niszczą, lecz rozpacz z nich płynąca i samoupokorzenie się, podyktowane (paradoksalnie) właśnie pychą, która narzuca bardzo ograniczony osąd własnej wartości jako jednostki ludzkiej.

Ech, namądrzyłam się pod Twoim wierszem... No cóż, to są jednak dla mnie bardzo ważne refleksje... stąd tyle kaznodziejstwa, wybacz.

Pozdrawiam,


Glo.

[NathirPasza]

Podchodzę do Twojego wiersza już któryś raz. Bardzo lubię tematykę upadku i Wolnej Woli Anielskiej.
I przekonałaś mnie. W zasadzie najbardziej pierwszą strofą, reszta jest tylko udowodnieniem, że wiersz jest dobry. Co prawda nie zawsze znajduję w tekście to co Glo, ale i tak:

Pozdrawiam
NP

Człowiek jest ze swej natury stworzeniem pysznym.

No właśnie. Dla mnie upadły to Anioł, nie człowiek. Ten drugi co najwyżej może się potknąć i wyrżnąć na ryj.

[Gloinnen]

Nathir, mam generalnie lepsze zdanie o możliwościach tkwiących w naturze ludzkiej.
Owszem, można potknąć się i wyrżnąć na ryj. Lecz co dalej? Znasz odpowiedź? A od czego ona zależy?

Glo.

[NathirPasza]

Lecz co dalej?

Zimne okłady?

Znasz odpowiedź? A od czego ona zależy?

Od doświadczenia Glo

[Gloinnen]

Nie jestem aż tak przyziemna.

[NathirPasza]

Nie jestem aż tak przyziemna.

Wszyscy mamy jakieś wady

[Arti]

po to ci

pewnie to żaden błąd, osobiście mi zgrzyta

nie istnieje lepszy
powód do pchnięcia ze szczytu

teraz nie wstawaj
nie warto

tysiące skał w piach i rzeki przeminą
nim drzazgi starych ram
wyłupią oczy jedynej prawdzie

bez "jedynej"?

wiersz ciekawy i wart zatrzymania
zapis raczej do zmiany

Pozdr.

[kocimiętka]

Cieszę się, że te kilka wersów wzbudziło czyjeś emocje.
Tak naprawdę tematy dotyczące wiary czy religii (bo dla mnie to dwie różne rzeczy), są nie do ogarnięcia.
I zawsze budzą kontrowersje.
Wiersz jest napisany poprzez pryzmat tylko i wyłącznie moich wyobrażeń o istotach, które Bóg miał stworzyć jeszcze zanim stworzył człowieka.Jednak te strofy można przyłożyć jak szablon i do upadku człowieka (człowieczeństwa), jak i upadku anioła.
Glo, Nathir dzięki za wizytę i komentarze.

Arti "jedyna" zostaje bo to nie jakaś tam prawda ale właśnie ta jedyna, ostateczna prawda. Co do reszty pewnie masz rację, ale matka kocha wszystkie swoje dzieci nawet te ułomne.
Pozdrawiam
Kocimięt

[@psik]

dobra treść - mocna puenta