pociąg do Ciebie... z każdym słowem

[marta zoja]

drżę na samą myśl jak zatapiam
swoje serce w twoich wodach
odcinając je od ciała, słowo za słowem

to chwytasz mnie ratujesz,
porzucając natychmiast
w otchłanie więźnia osamotnienia

tylko przeglądane migawki filmu
pokazują prawdziwe oblicze
zażyłego surowością mężczyzny

wyrzucając mnie w niebo
ćwiczysz jak akrobatkę
obręczami strzelasz
w podwodnych odmętach

przywołujesz swą siłą
bvm zaufała twojej dojrzałości
ja na jeden znak nieświadoma
oplatam rybimi skrzydłami

stając się bliskością z tobą,
majestatem uruchamiając
falujące dźwięki namiętności
orgie wystawne gwałtem unicestwiając

śmierci patrzymy za każdym razem
w oczy, śmiejąc się bezczelnie
w mocy istnienia odrębnościami

kobietę stwarzasz jednym dosadnym
egocentrycznym pchnięciem

dajesz jej miejsce w pociągu
powrotów donikąd
bez jednego ważnego celu i znaczenia





sposób dosadny, mocny, nie pozostawiający złudzeń, wątpliwości, ...

[Sede Vacante]

to chwytasz mnie ratujesz
porzucając natychmiast w otchłanie
w więźnia samostanowienia

- to jest nielogiczne dla mnie i zdecydowanie "pokraczne". Raz ratuje, chwyta - po co to samo dwa razy? A potem - "porzuca natychmiast" - jeśli ratuje, chwyta, to porzuca też "co jakiś czas", a "natychmiast" to rzucić i kropka. Dla mnie "definitywnie".
Samostanowienie jeszcze może być, ale "w więźnia" - czyli on rzuca Tobą w kogoś aresztowanego?

wyrzucając mnie w niebo
ćwiczysz jak akrobatkę
obręczami strzelasz ogniem
w podwodnych odmętach

strzelanie obręczami ogniem - niefortunne stwierdzenie.
Wyrzuca w niebo, ale ogniem strzela pod wodą, hmmm...

syreną stając się bliskością
z Tobą

- ?

Bez złośliwości - ale dla mnie zdecydowanie przegadane i przekombinowane. Metafory "siłowe", momentami na granicy absurdu. Na siłę też "tajemniczość" wiersza.

Nie podoba mi się, wybacz.
Uprościł bym. Zwrócił uwagę na większy sens, a mniej zagmatwania. Skróciłbym i starał się jaśniej, choć nie banalnie, napisać o co mi chodzi.
To moje rady.

[marta zoja]

Tak wierzę... dopadły mnie jakieś zimowe dygoty... będę upraszczać choć boli... dziękuję

[JuPit]

Nie zgadzam się z Sede Vacante. Wiersz jest prosty w odbiorze i nieprzekombinowany, trzeba go czytać wprost. Opisuje relacje kobiety z mężczyzną. Zafascynowana jego ''powierzchowną'' dojrzałościom staje się ofiarą jego niezdecydowania w przeciwieństwie jej determinacji. Jest wymowny i bardzo mnie poruszył swoją szczerościom. Marto wiersze pisze się sercem a nie rozumem. A u Ciebie tak jest i mi się to podoba.

[marta zoja]

Nie ma takich słów wdzięczności, za podnoszenie na duchu... zamilkłam w ciszy... Dziękuję

[JuPit]

cieszę się, że się przydałem

[anastazja]

przywołujesz swą siłą
bvm zaufała twojej dojrzałości
ja na jeden znak nieświadoma
oplatam rybimi skrzydłami

a nie skrzelami? - może prościej, jakoś nie bardzo widzę to, jako metaforę
Reszta zrozumiała, mnie sie podoba.

Pozdrawiam Marto.

[coobus]

Jest coś w tym wierszu. Nie przeszedłem obok obojętnie. Dociera, sprawia, że chciałbym poczęstować go cukierkiem, bo kielicha nie śmiem zaproponować. Chyba się polubimy

[marta zoja]

Mam taki obraz w sobie zapisany Lhasy Con toda palabra... ta pieśń mnie natchnęła... w przeżyciach bardzo bliska... posłuchajcie jak ożywa słowo Dziękuję za głaski