List do przyrodniej siostry

[Ratana]

Ojciec mój wymagający, nadgarstki bolące,
Ojciec twój daleki i w garściach leki,
Ojciec mój surowy i pręt stalowy,
Ojciec twój naiwny i oddech piwny,
Ojciec mój wrogi i sine nogi,
Ojciec twój cichy i obiad lichy,
Ojciec mój gorzki, podarte książki
Ojciec twój mglisty, pożegnalne listy,
Ojciec mój dziki, urwane guziki
A matka nasza - beznadziejność.

[Katrina]

To do działu - "ekstremalne",
bo tradycyjnej fromy nie ma na pewno.

Wymowa bardzo wyrazista - oblicza zła: obojętność lub krzywda.

Pozdr.

[Ewa Włodek]

mocno i prawdziwie.

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[anastazja]

Twardość wiersza bije jak pejcz, okey

[P.A.R.]

od pragnień do Ojca krok siedmiomilowy
nie odkleiłaś nawet stopy
gdzie Giwont
bóg wie...

[Leon Gutner]

Do ekstremalnych jak nic .

Z uszanowaniem L.G.

[Ratana]

Dziękuję za opinie. Kiedyś ktoś stwierdził, że szkoda, że na końcu wiersza matka nie okazuje się być nadzieją. Co o tym sądzicie? Jakoś nie wpisuje się to w moją koncepcję.
P.s. W takim razie proszę o przeniesienie do ekstremalnych : )

[Nilmo]

Wiersz nie jest ekstremalny. Idąc tymi kategoriami do ekstremalnych musielibyśmy też zaliczyć takie rodzynki jak "zbrodnia to niesłychana, pani zabiła pana". Jest prawdziwy do bólu i przez to dobry.
Ma formę modlitwy i przez to wzrasta jego dramatyzm.
Na ostatnie pytanie autorki odpowiem pytaniem - Jeśli ktoś stwierdzi że opaska żałobna jest za żałobna i warto by do niej doczepić sylwestrowe cekinki, to to łykniesz? Zepsułabyś dobry wiersz.
Puenta z beznadziejnością byłaby dobra gdyby nie ten taki przeskok -ojciec,ojciec ojciec - matka, jak królik z kapelusza. Nie mogę ci nic zasugerować, bo to Twój wiersz jednak jakiś symbol matki byłby chyba tu właściwszy. Nie wiem..pierś, kołysanie, tuleni- tulone tylko przez beznadziejność.... Ale ogólnie biorąc bardzo poruszający i prawdziwy przekaz. Dzięki.

[Ratana]

Dzięki Nilmo. Beznadzieja zostaje, chciałam tylko sprawdzić, czy ktoś jeszcze podziela opinię koleżanki. Co do symbolu matki... Przyznam, że nie myślałam nad tym, może byłoby ciekawiej. Z tym, że konstruowałam wiersz na zasadzie prostych kontrastów: ojciec mój, ojciec twój, agresywny, wycofany. Jest dość bezpośrednio i dosłownie, stąd mój pomysł na opozycję ojciec-matka, bez niedopowiedzeń. Zastanawiam się, czy symbol nie zepsułby tej prostoty. Ale przemyślę, popróbuję, dzięki : )

[skaranie boskie]

To już drugi twój wiersz dotyczący ojca, jaki tu czytam.
W obu ojciec występuje, jako ktoś raczej wrogi, ktoś, do kogo peel(ka) nie pała miłością.
To daje do myślenia. Chyba wielu jest na świecie z syndromem ojcowskiego niedowartościowania, a może nawet niewłaściwego "przewartościowania".
Temat rzeka. Ujęłaś go w dość nietypowy sposób. Czy ekstremalny? Nie wiem.
Skoro jednak wiersz nie spełnia kryteriów tradycyjnej formy rymowanej, a nie znalazł miejsca w wolnych, nich już tu zostanie.