to naprawdę mój dom?

[marta zoja]

gdzie dom tam dusza
ukorzeniona w samotności
krzykiem pobratymców

jednak to nie dom dziecka
tylko cholerna niedorosłość
bierzesz nogi za pas, uciekasz

udajesz wolność uśmiechem
wracasz do pustki uczuć
podobnież trudnych zazwyczaj

pocieszenie, ale kto ma łatwo
walka o kromkę chleba
przeradza się w wojnę o...
sama już nie wiem o co

zapasy życia ze strachem
jedno wielkie milczenie
bliskość pogrzebana
iluzją poronionych idei

przecież masz dom
nie jesteś bezdomna
adres wyryty krwawiącym
sercem antagonizmów

płaczę...

[Gloinnen]

dusza
ukorzeniona w samotności
krzykiem pobratymców

Tylko to.

Reszta - według mnie - opisana niedobrze.

bierzesz nogi zapas

---> "za pas" (oddzielnie).

udajesz wolność uśmiechem
wracasz do pustki uczuć

"pustka uczuć" ---> nie ma chyba gorszego sformułowania; dyskwalifikuje od razu każdy wiersz.

bliskość pogrzebana
iluzją poronionych idei

Ciężkie jak kamień u szyi. Zwłaszcza przez nadmiar patosu.

adres wyryty krwawiącym
sercem antagonizmów

Tu też - próba stylistycznego udziwnienia wypadła niezgrabnie i patetycznie.

płaczę...

Jedna z najbanalniejszych końcówek, jakie można spotkać w poezji.

Jeszcze raz doradzam:
- prostotę składniową - bez budowania zawiłych, spiętrzonych zdań;
- operowanie obrazami - na wstępie pozbyć się wszystkich pojęć typu "samotność", "dusza", "serce", "rozpacz", "życie", "serce"... Pomyśl, jak mogłabyś opowiedzieć o swoich uczuciach, wykorzystując KONKRETY - obserwacje, skojarzenia, przedmioty, sytuacje. Nie wciskaj czytelnikowi swoich emocji na siłę, wiersz ma je obudzić, a nie narzucić;
- poszukanie na początek lżejszych tematów; im bardziej bolesne kwestie poruszasz, tym trudniej je unieść (poetycko); lepiej zaczynać od codziennych obserwacji, szukać poezji tam, gdzie jej pozornie nie ma; w ten sposób kształtuje się wrażliwość na otaczający świat, uczysz się szukać ciekawych pomysłów, ćwiczysz wyobraźnię. Rozglądaj się uważnie wokół siebie, wyjdź na moment z oparów egzystencjalnej próżni i rozterek duszy - najlepsze wiersze mają charakter ogólnoludzki, a nie "wsobny"; liryka osobista jest najtrudniejszą odmianą poezji, wymagającą doskonałego warsztatu, panowania nad słowem i oryginalnego wejrzenia - żeby nie wyszła kolejna sztambuchowa odmiana "gorzkich żalów"; zaznaczam - absolutnie nie neguję powagi uczuć, o których jest Twój wiersz; źle pisząc jednak - sama je spłycasz, odbierasz im głębię i znaczenie, trywializujesz. Doradzałabym odczekanie, nabranie dystansu.
No i ten patos. Przydałoby się obniżyć tonację.

Pozdrawiam,


Glo.

[Sede Vacante]

Ciężko się czyta, delikatnie przegadane - am wrażenie. Odchudziłbym, pozostawił to, co niezbędne, aby wyostrzyć główny sens.
Poza tym, znów interpunkcja jakby nieprzemyślana.

[anastazja]

gdzie dom tam dusza
ukorzeniona w samotności
krzykiem pobratymców

to bardzo ładne Marto, w drugiej błąd za(pas) osobno, poprawiłam.

weź pod uwagę uwagi Glo.

Pozdrówka