Istnienie

[Toyer]

Niby jestem a czasami
jakby mnie nie było
niewidzialnym latawcem
zbratany z powietrzem

gdzieś między snem a życiem
przemierzam żyjące korytarze
zamglony czarnym widmem
szukam klucza różanego istnienia

błądząc po mydlanej bańce
pozbawiony polowy kolorów
odbijam się w lustrze
wyśnionych kapeluszy

chciałbym być wspaniałą tęczą
co tańczy i śpiewa pełnia blasku
malując siebie za każdym razem
jeszcze nieodkrytymi barwami

póki co bytem mebluje niebyt
fotele już mam brakuje kobiety
okna za małe świeczka się dopala
w mroku samotny cień na fotelu siedzi

kiedyś prawdziwie będę

[Gloinnen]

niewidzialnym latawcem
zbratany z powietrzem

gdzieś między snem a życiem
przemierzam żyjące korytarze
zamglony czarnym widmem

"-em" ---> za dużo; można pokombinować z innymi konstrukcjami, np.

"niewidzialny latawiec
zbratał z powietrzem

gdzieś między snem a życiem
przemierzam żyjące korytarze
czarne widmo we mgle (...)" ---> przykładowo tak; do przemyślenia jeszcze.

szukam klucza różanego istnienia

Lepiej by się czytało, gdybyś ten wers przełamał enterem:

"szukam klucza
różanego istnienia"

polowy

---> "połowy"? (literówka?)

chciałbym być wspaniałą tęczą
co tańczy i śpiewa pełnia blasku

"wspaniałą" ---> niepotrzebny ozdobnik; podobnie "pełna blasku" ---> zaczyna się robić zbyt słodko. Sugerują usunąć te słowne błyskotki.

mebluje

---> "mebluję"? (kolejna literówka?)

póki co bytem mebluje niebyt
fotele już mam brakuje kobiety
okna za małe świeczka się dopala
w mroku samotny cień na fotelu siedzi

Aby uniknąć powtórzenia (i inwersji) ---> proponowałabym przemeblowanie strofy.

"póki co bytem mebluję niebyt
brakuje kobiety fotele już mam
na jednym z nich samotny cień siedzi w mroku
okna za małe świeczka się dopala"

Moim zdaniem końcówka wiersza jest najlepsza; dobrze obrazuje samotność i taką życiową "poczekalnię", gdy chciałoby się wreszcie zacząć naprawdę żyć, znaleźć sobie miejsce (u boku kochanej osoby), uwierzyć że marzenia staną się w końcu realne... Ile czasu bowiem można zadowalać się fantazmatami?
Chociaż to także ma swoje zalety - bo jeszcze wszystko jest do zrobienia, do urzeczywistnienia; istnieją tysiące możliwości, ogromny potencjał, radość odkrywania... Nie należy się spieszyć. Meblowanie jest najpiękniejsze, potem robi się nudno, w życie wkradają się nawyki, rutyna. Spełnione pragnienia rozczarowują. To taka drobna dygresja na marginesie...

Pozdrawiam,


Glo.

[Sede Vacante]

W sumie i tematyka interesująca i wiersz momentami.
Jednak nasycenie metafor powoduje u mnie zadyszkę. Wiersz jest napakowany nimi po brzegi. Jedna za drugą i nie bardzo nadążam każdą z osobna interpretować i łączyć jej znaczenie z pozostałymi. Może to kwestia mojego nieobycia z poezją, wszak jestem amatorem, jak każdy. Ale nie mogę się skupić na tak ciężkim, przytłaczającym stylu, gdzie nie ma gdzie nabrać oddechu między metaforą, a kolejną metaforą.
Nie moja stylistyka, wybacz.