surowe mięso wieszam pod powałą

[Jarek B]

siedzimy przy stole
z każdą lufą przychodzą śmierci
rzucają słowem o ścianę

wiatr i deszczówka
zagubiona dziwka
głodna rabarbaru

umiera
na komorniczych
to co napiszę

przede mną
marmurowe blaty
brakujące ręce
posągi

golgota ludu

[Gloinnen]

z każdą lufą przychodzą śmierci
rzucają słowem o ścianę

Ten fragment bardzo mi się spodobał.
Ze względu na zapis - np. warto podkreślić wieloznaczność słowa "lufa" w cytowanym dwuwersie.
Sam obraz - pozwala na wiele możliwych interpretacji. Opisywane śmierci - to dla mnie takie powolne "topienie w kieliszku" problemów, trosk, kłopotów. Nieraz pije się przecież "na pohybel". Widzę w tym też rodzaj przyznania się przed samym sobą do słabości, cierpienia do poczucia skrajnej beznadziei. ("groch o ścianę" ---> nieskuteczne działania, pozbawione sensu) Te kolejne toasty, jak symboliczne, mentalne samobójstwa. Śmierci - zapomnienia, anestezje, towarzyszki niedoli.

Cała reszta wiersza wypada raczej słabo w zestawieniu z powyższym wyimkiem.

Pozdrawiam,


Glo.

[Jarek B]

..no cóż wszystkim nie dogodzi:)