przemoczony wierszyk

[pietrek]

przemoczony wierszyk

spłyń wierszyku płyń dachami rynnami
ciekiem ściekiem rynsztokiem do rzek
meandrów estuariów morzami w oceany

wpłyń

horyzontem się przelej
aż za świata kres
wiem że do mnie wrócisz
gdy znów spadnie deszcz

[marta zoja]

Wiersz powrotów estemą dla twórcy. Z uszanowaniem dla każdego powrotu do siebie

[Sede Vacante]

Wierszyk - trening, albo przesłanie bardzo głęboko ukryte.
Dla mnie taki wierszyk dla relaksu autora przy pisaniu, bez urazy.
Ot, napisało się.
Może w puencie da się odkryć, że wiersz to opowiadanie o słowach, czynach, których skutki rozlewają się po świecie i wracają jak bumerang w postaci czynów, słów, które zdarzyły się w kontakcie z skutkami.
Czyli - robisz coś, to się rozlewa na świat i wraca z bagażem działań, jakie wywołało.
Ale moim zdaniem dość banalnie napisane, jakby dla hecy.

[pietrek]

dość banalnie napisane

czasem mi rozum wraca, i przestaję się tragikomicznie nadymać

[Sede Vacante]

[Gloinnen]

Mnie może też pomroczność jasna dopadła, ale też nie doszukałam się tu "nie-wiadomo-jakich-głębin"...
Bardziej pasowałby mi jako wiersz dla dzieci (ale to może według Autora byłaby ujma i profanacja?)

Pozdrawiam,


Glo.

[pietrek]

dla dzieci to najtrudniej
byłbym rad niezwykle i dumny z siebie
gdyby mi się kiedyś udało
napisać coś naprawdę dla dzieci

ale też nie doszukałam się tu "nie-wiadomo-jakich-głębin"...

a czy gdzieś jest w kamieniu wyryte
że trzeba się po pachy usmarkać
patosem, fizolowaniem i połezji głębią mariańską?
nie można - ot tak - sobie napisać
czegoś po prostu?

[Gloinnen]

Oczywiście, że można.
Tylko co innego, jak Autor sam się do tego przyznaje, a co innego, jak krytyk tak twierdzi, a Autor jest odmiennego zdania i czuje z tego powodu despekt.

[pietrek]

mam jakoś tak zakodowane, że banał kojarzy mi się z banałem niezamierzonym,
z banalnością nie tylko wytworu, ale i rąk które go wyprodukowały,
i tu mie się ego (przyznaję, nadmiernie) buntuje i w grobie przewraca
pewnie po temu, że się takiej niekontrolowanej banalności obawiam,
i ze wszystkich sił staram się, by być banalnym profesjonalnie i samoświadomie

[anastazja]

mam jakoś tak zakodowane, że banał kojarzy mi się z banałem niezamierzonym,
z banalnością nie tylko wytworu, ale i rąk które go wyprodukowały,
i tu mie się ego (przyznaję, nadmiernie) buntuje i w grobie przewraca
pewnie po temu, że się takiej niekontrolowanej banalności obawiam,
i ze wszystkich sił staram się, by być banalnym profesjonalnie i samoświadomie

A mnie się bardzo podoba Twoje podejście do komentarzy na temat wiersza. W dodatku potrafisz sprytnie odwrócić uwagę od niedoskonałości i ta samokrytyka. Jesteś nienadymanym Autorem i za to Cię polubię.

Pozdrawiam