Casus Janiny

[Ewa Włodek]

Tyle jest we mnie żaru. Pragnienia, by istnieć.
Chciałam się sobą dzielić. Ze wszystkimi. Szczodrze.
Zbyt otwarta, namiętna, by się życiu oprzeć,
zgubiłam się po drodze. Więcej nie zaiskrzę.

Prowokator mnie zrobił agentką Ochrany,
bawił się moim kosztem cyniczny jurysta,
dostał pieniądze, miłość, zaufanie – wszystko,
w zamian miałam – szaleństwo z nazwiskiem zszarganym.

Dałam się upokorzyć, by móc się odzyskać,
jak ten pies się łasiłam, żeby znów mieć – przeszłość,
cóż, noc wszystko skończyła, i wystrzał z browninga.

Dziś – wyśmiana i naga – stoję pod zarzutem,
nawet niewinne dziecko wdeptano mi w błoto.
Przeszłam przez wiwisekcję. Wychodzę. Nie wrócę.

[anastazja]

Chciałam się sobą dzielić. Ze wszystkimi. Szczodrze.
Zbyt otwarta, namiętna, by się życiu oprzeć,
zgubiłam się po drodze. Więcej nie zaiskrzę.

Biedna peelka otworzyła serce, dostała kopniaka i boli.

Ewuś myślę, ze tylko w wierszu. Jesteś dla każdego tak ujmująco uprzejma, że trudno byłoby komuś Cię skrzywdzić. Czego Ci nigdy nie życzę.

Serdecznie pozdrawiam

[coobus]

Widzę w tym Jasienicę i jego żonę o imieniu Zofia. Nie mogę rozgryźć tej Janiny. Cos mi ucieka. Może chodzi o film Różyczka, gdzie ta historia jest przedstawiona, i może tam pojawia się Janina. A może nie trafiam ze swoim skojarzeniem? Takich dramatów rodzinnych, manipulowanych przez bezpiekę było wiele.
Wiersz zaciekawia, zatrzymuje, zmusza do myślenia, jak to widzisz na moim przykładzie. I jak zawsze u Ciebie, zostawia miłe wrażenie, po spotkaniu z nim.

[Ewa Włodek]

Chciałam się sobą dzielić. Ze wszystkimi. Szczodrze.
Zbyt otwarta, namiętna, by się życiu oprzeć,
zgubiłam się po drodze. Więcej nie zaiskrzę.



Biedna peelka otworzyła serce, dostała kopniaka i boli.

to był, Anastazjo, wyjątkowo niekorzystny splot okoliczności dla peelki, i choć akta tego procesu są w krakowskim archiwum sądowym, to każdy, kto je studiuje, doczyta się czegoś innego, bo na pewno wiele tajemnic zabrali ze soba bohaterowie tych wydarzeń.

Nie mogę rozgryźć tej Janiny.

to jest, Coob, Janina jeszcze sprzed I wojny, i heroina autentycznej, brzydkiej tragedii - przede wszystkim jej własnej, ale także - jej męża. Janina Borowska, najpierw pomówiona przez Bakaja (wespół, między innymi, ze Stanisławem Brzozowskim) o współpracę z carską Ochraną, a następnie posądzona o zastrzelenie swojego pełnomocnika procesowego (niejednoznaczna postać) i kochanka - Włodzimierza Lewickiego. Proce był głośny w Krakowie, zachowanie przewodniczącego składu sędziowskiego - delikatnie mówiąc - kontrowersyjne, a wyrok - zaskakujący. A po Janinie - ślad zaginął... Jak widzisz - ie tylko bezpieka po II wojnie robiła z ludźmi to, co robiła. Miała mistrzów i nauczycieli, oj, miała...


dziękuję Wam Kochani, za poczytanie, za ofiarowany czas i za serdeczne słowa...
uśmiechy posyłam...
Ewa

[Leon Gutner]

W bólu smutku i rozpaczy rodzą się najlepsze wiersze .
Patrz - przykład powyżej .

Z uszanowaniem L.G.

[Gajka]

Ewunia

Ewuś czytałam kilka razy ,bardzo mnie wiersz zaciekawił, prawie nierealna historia ,ale
rzeczywistośc lubi płatać figle . Najbardziej żal mi peelki, cóż takie jest życie .
Wiersz jak zawsze świetny

[Ewa Włodek]

W bólu smutku i rozpaczy rodzą się najlepsze wiersze

masz rację, Leonie, ale także - gdy się ktoś spróbuje wczuć w czyjś ból, smutek i rozpacz...

Ewuś czytałam kilka razy ,bardzo mnie wiersz zaciekawił, prawie nierealna historia ,ale
rzeczywistośc lubi płatać figle . Najbardziej żal mi peelki, cóż takie jest życie .

to jest jak najbardziej prawdziwa historia, Gajko. Paskudna, jak bywa samo życie, a - nie licząc jednej z osób dramatu, która zginęła (do końca nie udało się jednoznacznie ustalić, czy od strzału zabójczego, czy samobójczego, choć wiele wskazywałoby jednak na samobójstwo, być może nawet - przypadkowe) - najbardziej dotkliwa właśnie dla peelki - ta historia zupełnie ją zrujnowała jako człowieka. Cóż, kiedyś też były - dramaty ludzkie...


Najpiękniej Wam Drodzy Państwo, dziękuję za obecność, za dany czas i za refleksję...
uśmiechy Wam posyłam...
Ewa

[skaranie boskie]

No i mam dylemat.
Czy ocenić treść, czy formę?
Chyba jednak odstąpię od treści, ta bowiem jest nienaganna i zmusza do przemyśleń, o których aż mówić hadko.
A forma?
Piękny sonet... byłby, gdyby!
No właśnie. Czy nie zauważyłaś, jak mocno nafaszerowałaś strofy czasownikami zwrotnymi?
"Sięjesz" za gęsto. Uważam, że powinnaś coś z tym zrobić.

[Gloinnen]

No i jak mogę się pod poniższym nie podpisać?

No właśnie. Czy nie zauważyłaś, jak mocno nafaszerowałaś strofy czasownikami zwrotnymi?

"Się" w Twoim tekście, Ewo, jak mrówków.

(Skaranie, niech żyje współpraca komentatorska!)



Glo.

[skaranie boskie]

(Skaranie, niech żyje współpraca komentatorska!)

Niech żyje, Glo.
Masz rację, skorzystałem z twojej podpowiedzi.
Ale to dowód na to, że dyskutujemy o tekstach.