Rójka

[stary krab]

Są mateczniki na plastra skraju,
piękne, dorodne, jak z podręcznika.
Najstarsze pszczoły przy nich zostają –
młodsze z królową za chwilę znikną.

Zwiad uczyniły, gdzie poszybować,
zapasy wzięły z rodzinnych kadzi.
Czekają, kiedy stara królowa
na nową drogę je poprowadzi.

Nagle z wylotu, w szyku promiennym,
tysiąc wektorów tryumfem błyska.
Ten wąż gwieździsty, ten smok weselny
to pszczela rójka, co właśnie „wyszła”.

Jakie etiudy i serenady
wyzwolić mogą skrzydła owadzie!
Czarowne dźwięki tej eskapady
usłyszeć możesz, gdy jesteś w sadzie.

Na rozwidleniu młodej jabłoni
zawisły kłębu czarnym pachnidłem.
Mama już biegnie z rojnicą w dłoni,
w drugiej okurzacz ma i kropidło.

Skropiła rójkę i odymiła,
i jednym wstrząsem zrzuca do skrzynki.
Już pod przykryciem uchodźców trzyma.
I pszczele żądła wyjmuje z ręki.

[Leon Gutner]

Krabowo a to już od lat oznacza świetnie .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

ooo, wiedziałam, że jest coś takiego, ale nigdy nie widziałam i pewnie nie zobaczę...Poczytałam z przyjemnością...

serdeczność posyłam...
Ewa

[stary krab]

Szkoda, że nie widziałaś. A zebrać samemu taką rójkę i osadzić uciekinierów w nowym ulu - to dopiero przyjemnośc i satysfakcja.


Poazdrawiam Leonie i proponuję łyżeczkę miodu wielokwiatowego do przestudzonej herbaty.

[Katrina]

Bardzo piękny opis "pszczelich perypetii", podoba mi się język utworu, jest idealnie wyważony w swojej subtelnej prostocie.

Kiedyś widziałam rój w powietrzu - trochę się człowiek boi, żeby go nie zaatakowały "bzyczki jedne" ale mimo to, przystaje i przygląda się.

Pozdrawiam

[Nilmo]

Cukrować Ci Krabie nie będę bo i tak słodko się od tego wiersza zrobiło. Powiem tylko że jak chcę się poetycko zaszyć na jakiejś wsi, a nie starcza mi czasu, to sobie czytam Twoje wiersze.
Potrafisz nawet eternit przebrać w strzechę, że się swojsko robi. A wracając do pszczół to boję się żeby Twój wiersz za lat kilkanaście nie stał się historycznym z racji ginięcia tych latających tygrysków. Dziękuję.

[coobus]

Bezpiecznie sobie poczytałem, ja z tej strony monitora, rójka z drugiej. A i tak Twój wiersz był dla mnie przeżyciem. I też pomyślałem, jak szybko giną pszczoły niedostosowane do coraz bardziej szkodliwej cywilizacji. Warto je utrwalić w wierszu, jeśli się to potrafi.

Z pełnym uznaniem

[Nalka31]

Poczytałam z przyjemnością i ogromnym sentymentem. Widywałam takie obrazki nie raz, bo mój śp. Dziadek miał swoja własną pasiekę przy domu. Nieraz zajadałam się u niego miodem, a i niejeden prazencik w postaci żądła dostałam.

Serdecznie.

[stary krab]

Witajcie moi drodzy.

Katrina - Cieplutko dziękuję za określenie "pszczele perypetie" i dobre słowa o prostocie języka.
Nilmo przyjacielu - dosyć dawno nie spotykałem Cię na wspólnym forum, zapewne dlatego, że praktycznie nie piszę już nowych wierszy.
Tym cenniejszym jest twój dosadnie i przesadnie pozytywny komentarz do mojego pszczelego rymowańca.
Coobus - miło mi , iż wiersz potrafił wzruszyć.

Nalka31 - kolejna poetka, której nie obce są problemy pasieczne. Dziękuję za dostrzeżenie także żądlanego aspektu.

Powaga problemu zagrożenia dla pszczół i przez to ewentualnych perypetii dla ludzi, wyniknął w tym wątku niejako mimo woli. Odrobinę nam raźniej, kiedy widzimy, że nie tylko my sami jesteśmy nim zaniepokojeni.