Vanitas vanitatum

[Gloinnen]

Zdawało mi się - mogę wiele.
Oślepił próchnem pierwszy splendor,
a przecież świat się z takich śmieje,
bo nie trwa wiecznie żadna wielkość.

To miało się nie skończyć - nigdy;
zabawa ludźmi i słowami
jak cyklon wciąga w mroczne wiry,
upaja glorią, blichtrem karmi.

Lecz wystarczyło zwykłe żegnaj,
i zrozumiałam już, co znaczy
za garstkę łupin - klejnot sprzedać,
przez jedno głupstwo - miłość stracić.

Ze szczytu wielkiej sterty siana
złudzenia w jesień wichry zdmuchną.
Gdy będzie trzeba - zniknę sama,
nim połknie mnie bezgwiezdne jutro.


____________________
Glo.

[Miladora]

zdawało mi się… chwile płyną
i czasem próżny jest wysiłek
jak można własny cień ominąć
jak można żyć bez nieomyleń

sedno w kieszeni dłonią szarpie
kasztan kłujące kolce stroszy
brniemy wciąż poprzez nicniewarte
by prawda zaświeciła w oczy


Kupiłam na pniu.
Twoje zdrowie

[Sokratex]

Zdawało mi się - mogę wiele.
Oślepił próchnem pierwszy splendor,
a przecież świat się z takich śmieje,
bo nie trwa wiecznie żadna wielkość.

To miało się nie skończyć - nigdy;
zabawa ludźmi i słowami
jak cyklon wciąga w mroczne wiry,
upaja glorią, blichtrem karmi.

Lecz wystarczyło zwykłe żegnaj,
i zrozumiałam już, co znaczy
przez jedno słowo - miłość stracić.

Sama zniknę, gdy będzie trzeba,
nim połknie mnie bezgwiezdne jutro
złudzenia w jesień wichry zdmuchną.

Piękny wiersz, aż... szkoda go na wiersz. Jest tak refleksyjny, że warto spróbować przerobić go na sonet.
Przynajmniej porównać, jak mógłby wyglądać bez dwóch wersów.

[Gloinnen]

Dziękuję pięknie.

Miladoro, bardzo ciekawa kontynuacja i bardzo w temacie.

jak można żyć bez nieomyleń

brniemy wciąż poprzez nicniewarte
by prawda zaświeciła w oczy

O, tak!

Sokratexie, ciekawa propozycja, aczkolwiek - jeżeli już bawimy się w sonet, ja inaczej bym widziała ostatnie tercyny:

Lecz wystarczyło - żegnaj zwykłe
i zrozumiałam już, co znaczy
przez jedno słowo - miłość stracić.

Złudzenia w jesień wichry zdmuchną.
Nim połknie mnie bezgwiezdne jutro,
gdy będzie trzeba - sama zniknę.

Trochę eksperymentalny układ, jak na sonet, ale rytmicznie brzmi lepiej i chyba bliższe mojemu zamysłowi. Peelka przecież, nauczona bolesnymi doświadczeniami, rezygnuje z blichtru tego świata. Następuje moment opamiętania się, wycofanie, zanim będzie za późno, zanim upadnie, wyniesiona na fałszywy piedestał złudzeniem własnej wielkości.

Glo.

[Sokratex]

Trochę eksperymentalny układ, jak na sonet, ale rytmicznie brzmi lepiej i chyba bliższe mojemu zamysłowi. Peelka przecież, nauczona bolesnymi doświadczeniami, rezygnuje z blichtru tego świata. Następuje moment opamiętania się, wycofanie, zanim będzie za późno, zanim upadnie, wyniesiona na fałszywy piedestał złudzeniem własnej wielkości.

Oczywiście, że lepiej Ja tylko ad hoc zaproponowałem formę sonetu, bo poprzez refleksję zawartą w wierszu byłby wyjątkowo piękny:

Zdawało mi się - mogę wiele.
Oślepił próchnem pierwszy splendor,
a przecież świat się z takich śmieje,
bo nie trwa wiecznie żadna wielkość.

To miało się nie skończyć - nigdy;
zabawa ludźmi i słowami
jak cyklon wciąga w mroczne wiry,
upaja glorią, blichtrem karmi.

Lecz wystarczyło - żegnaj zwykłe
i zrozumiałam już, co znaczy
przez jedno słowo - miłość stracić.

Złudzenia w jesień wichry zdmuchną.
Nim połknie mnie bezgwiezdne jutro,
gdy będzie trzeba - sama zniknę.


Podoba mi się zwłaszcza znakomita gra rekwizytów użytych w obrębie jednego obrazu: ciszy która zapada,
kiedy zabraknie wszystkich słów wskutek przekreślonej jednym "żegnaj" miłości.

Mamy więc "głośny" jesienny wicher, który zrywa liście z drzew i te przestają szumieć, przynajmniej aż do następnej (oby!) wiosny.
Jest "bezgwiezdne jutro", czyli niebo bez gwiazd kojarzące się... z ciszą. Kto choć raz zapatrzył się w rozgwieżdżone niebo, zna uczucie, że te wszystkie gwiazdy jakby do niego mówiły. Jeśli nie doznał czegoś takiego, niech poczyta o "gadających" planetach i gwiazdach, a nawet posłucha:

http://www.youtube.com/watch?v=NKbuGQtn ... re=related
http://www.youtube.com/watch?v=AxEa5KdP ... re=related
i naszej Ziemi: http://www.youtube.com/watch?v=OoOg4US5f1s
lub Słońca: http://www.youtube.com/watch?v=52pnoLa3 ... re=related

Ładnie z wymienionymi "głośnymi" rekwizytami i ciszą koreluje cyklon, po którym następuje cisza.
Ale zwłaszcza poprzez skojarzenie z okiem cyklonu, czyli jego centrum kiedy jest cicho jak makiem zasiał.
Może to także rodzaj epicentrum miłości, dopóki trwa?

Pozdrawiam

[Intarsja Lumiere]

Zdawało mi się - mogę wiele.
Oślepił próchnem pierwszy splendor,
a przecież świat się z takich śmieje,
bo nie trwa wiecznie żadna wielkość.

To miało się nie skończyć - nigdy;
zabawa ludźmi i słowami
jak cyklon wciąga w mroczne wiry,
upaja glorią, blichtrem karmi.

Lecz wystarczyło zwykłe żegnaj,
i zrozumiałam już, co znaczy
za garstkę łupin - klejnot sprzedać,
przez jedno głupstwo - miłość stracić.

Ze szczytu wielkiej sterty siana
złudzenia w jesień wichry zdmuchną.
Gdy będzie trzeba - zniknę sama,
nim połknie mnie bezgwiezdne jutro.


____________________
Glo.

Witam Lekko płynie słowo w słowo budując obraz człowieka zapatrzonego w blichtr Congratulations

[Leon Gutner]

Fajny Klimacik
Ostatnia najbardziej .

Z uszanowaniem L.G.