Cień Barbary U.

[Ewa Włodek]

Parę metrów obskurnej, cuchnącej przestrzeni,
wyszczerbiona miseczka i przegniła słoma,
teraz są całym światem, a nie tylko – domem,
będą mijać dekady, tu – nic się nie zmieni.

Fakt, przejrzałaś się kiedyś w diabelskim zwierciadle,
zawieszonym nad głównym wejściem do kościoła.
Powiedziałaś: dziś milczy, ale mnie zawoła,
wtedy – idąc ku światłu w czarną czeluść spadnę.

I spadłaś – do tej celi w końcu korytarza,
do więzienia w więzieniu, mówiono – „in pace”,
twój rozpaczliwy skowyt przechodniów przerażał.

Z „Tottentanz” twoje ciało, w myślach – gęsto, mętnie,
zjawo w strzępach habitu, masz pod rzęsą żagiew,
niedoszła tajemnico, co stałaś się piętnem.



Sprawa Barbary Ubryk, w c.k. Galicji potraktowana – jak zwykle, stała się znana na zachodzie, a szczególnie we Włoszech, gdzie posłużyła zwolennikom ich zjednoczenia do negowania sensu istnienia państwa kościelnego, co zmieniło w konsekwencji jego rolę i znaczenie na arenie międzynarodowej.

[Gloinnen]

Trochę skorygowałabym interpunkcję:

teraz są całym światem, a nie tylko – domem,
będą mijać dekady, tu – nic się nie zmieni.

W zasadzie błędu tutaj nie ma, ale pomyślałam sobie, że może inna delimitacja tekstu dodałaby mu nieco więcej dramatyzmu:

(...)teraz są całym światem, a nie tylko - domem.
Będą mijać dekady. Tu - nic się nie zmieni."

wtedy – idąc ku światłu w czarną czeluść spadnę.

"(...)wtedy, idąc ku światłu, w czarną czeluść spadnę."

albo

"wtedy - idąc ku światłu - w czarną czeluść spadnę".

Tutaj wyodrębnienie "idąc ku światłu" wydaje mi się konieczne.

I spadłaś – do tej celi w końcu korytarza,
do więzienia w więzieniu, mówiono – „in pace”,
twój rozpaczliwy skowyt przechodniów przerażał.

"I spadłaś do tej celi w końcu korytarza,
do więzienia w więzieniu; mówiono in pace".
Twój rozpaczliwy skowyt przechodniów przerażał." ---> tak bym widziała ten fragment.

Z „Tottentanz” twoje ciało, w myślach – gęsto, mętnie,

Ten wers zakończyłabym średnikiem (kropka wydaje mi się za mocna).

Zastanowiłabym się jeszcze nad tymi znakami przestankowymi, bo wydaje mi się, że interpunkcja trochę ogranicza rozmach tekstu. Jak źle dopasowane ubranie.
Ale może się czepiam.

Poza tym - wstrząsający utwór. Pod względem umiejętności posługiwania się metaforyką, doboru tematu (historia rzeczywiście wyjątkowo brutalna i intrygująca), warsztatu (rymy) - niczego nie można mu zarzucić.
Wydaje mi się przy okazji, że świetnie się czujesz w takich nastrojach. Lubisz wyszukiwać zagmatwane, niesamowite, przerażające biografie i przedstawiać je, przepuszczone przez filtr poetyckiej wrażliwości. Nie unikasz makabry. Drążysz ciemne sfery człowieczeństwa - obłęd, zbrodnię, zagubienie, nienawiść, cierpienie. Z wiersza na wiersz wychodzi Ci to coraz lepiej.
Gratulacje!


Pozdrawiam,


Glo.

[Leon Gutner]

Gdzie ty nie wmieszasz pióra Ewo .
Forma bez zarzutu
Klimaty lubię jednak nieco inne.

Z ciekawością L.G.

[coobus]

Dzięki za kolejny zapis, za oprowadzanie po krakowskich i galicyjskich kamieniach (ostatni tydzień spędziłem na Podkarpaciu, stąpając po podobnych śladach). Zawsze śledzę uważnie kolejne zapisy w Twoich wierszach. Uważnie i z przyjemnością.

[Ewa Włodek]

Zastanowiłabym się jeszcze nad tymi znakami przestankowymi, bo wydaje mi się, że interpunkcja trochę ogranicza rozmach tekstu. Jak źle dopasowane ubranie.

przeczytałam Twoje propozycje uważnie, Glo, i zastanowię się nad nimi, bo mają sens, oj, mają. Myślę, że skorzystam...

Wydaje mi się przy okazji, że świetnie się czujesz w takich nastrojach. Lubisz wyszukiwać zagmatwane, niesamowite, przerażające biografie i przedstawiać je, przepuszczone przez filtr poetyckiej wrażliwości. Nie unikasz makabry. Drążysz ciemne sfery człowieczeństwa - obłęd, zbrodnię, zagubienie, nienawiść, cierpienie.

cóż, tak już mam, że mroczna strona życia pociągała mnie bardziej, niż jasna. Może dlatego, że jest jej zdecydowanie więcej, niż tej jasnej, może dlatego, że właśnie te ciemnie emocje tak na prawdę tworzą życie...

Klimaty lubię jednak nieco inne.

wiem, Leonie, wiem...

Dzięki za kolejny zapis, za oprowadzanie po krakowskich i galicyjskich kamieniach

och, Coob, może kiedyś poprowadzę Cię po tych kamieniach w jaśniejszą stronę? Kto wie...

moi Kochani, najpiękniej Wam dziękuję, że zaglądnęliście, że daliście mojej nieszczęsnej Barbarze Swój czas i powiedzieliście tyle dobrych, mądrych słów...
samo dobro Wam posyłam...
Ewa

[anastazja]

To prawda, prowadzisz wierszami w różne miejsca i czas. Z doskonałością wielką.

Pozdrawiam Ewuniu.

[Ewa Włodek]

To prawda, prowadzisz wierszami w różne miejsca i czas.

czasem tak lubię, Anastazjo, i miło, żeście się jeszcze nie znudzili...

dziękuję pięknie, że jesteś, że poczytałaś i powiedziałaś dobre słowo...
serdeczność posyłam Tobie...
Ewa

[lczerwosz]

O całe niebo lepsze albo i dwa od opowieści o Marii C.
pozdrowienia
L.

[Ewa Włodek]

O całe niebo lepsze albo i dwa od opowieści o Marii C

ano, lepsze, Leszku, bo i temat i osoba - o innym "wagomniarze". Barbara - autentyczna tragedia, Maria - samo życie. Ale cieszę się, że Ci się spodobała. Dziękuję za to, że wstąpiłeś, poczytałeś i powiedziałeś serdeczne słowo...

pozdrawiam serdecznie...
Ewa