bezwstydnie

[Dorota Karin]

nawiedza nas nagich
z uśmieszkiem perfidnie
rzuca w objęcia

bezwstydnie cieknie jej ślina
po brodzie gdy tulisz i szepcesz
jedyna

bezwstydnie głęboko ją biorę
jak oddech trzepocze się w gardle
harpunem trafiona

bezwstydnie proszę
skradnij dla mnie świat

nadziejo

[anastazja]

No, ładny erotyk Doroto.

[Gloinnen]

Ciekawe spojrzenie na nadzieję. Dalekie od ckliwości, bo pokazuje jej przewrotną naturę, jej "zagrywki" - jak bawi się ludźmi - oraz naszą zachłanność w zbieraniu nawet resztek po niej. W rzeczy samej, pokazujesz nadzieję w krzywym zwierciadle. To, co z jednej strony bywa przedstawiane pozytywnie, Ty przemieniasz w swoiste "przekleństwo". "Trzepoczący się w gardle oddech" skojarzył mi się z uporczywą terapią, podtrzymywaniu (sztucznie) nieistniejącego już życia. Tak właśnie działa nadzieja. Podsuwa złudzenia, każe wierzyć w fantazmaty, nadaje pierwotnym instynktom ("cieknąca ślina") wymiar metafizyczny (po co?)... A jednak peelka przyznaje się sama przed sobą, że też nie jest wolna od wszystkich skaz. Tak jak każdy człowiek, potrzebuje tych iluzji. Potrzebuje lepszego obrazu świata niż ten, w którym funkcjonuje tu i teraz. Poddaje się znieczuleniu, wdycha tlen z respiratora. Jeszcze nie jest gotowa na swoje prywatne vanitas vanitatum. Mało kto okazuje się gotowy. Dlatego nadzieja jest wieczna.



Glo.