wczesnojesiennie

[Janusz Pyziński]

znowu nam przyjdzie
przywitać dzień żegnaniem żurawia
kluczem dmuchawca na otwartej dłoni
szklanką mrozu zarumienić jabłka
składając skiby w czarny różaniec

ciężko tak jakoś nie do śmiechu
gdy złodziej czasu kradnie światło
wierzbom w pokutnych szatach
spieszącym na odpust
drogami bosymi od piasku
babie lato błądzi w pajęczynach mimoz
zanim deszcz w parapet
wystuka muzykę pradawną

z brzegu na brzeg
jak z boku na bok sen
rzeka zamyka powieki
dym z kartoflisk niby siwy Aladyn
oddaje ptakom porę odlotu
a kart ich skrzydeł
górale znów wróżą zimę stulecia

jak stary świątek z coraz większym garbem
anielskich skrzydeł odłażącej farby
sad corocznie rodzący
kolorowe marzenia o kolejnej wiośnie
jesień w twoich oczach z nagrobnego zdjęcia
ciepła jeszcze
w puste miejsce po chustce płacze wiatr
i wszystkie pytania z kieszeni plecaka tracą sens

znowu nam przyjdzie
oswajać mróz ciepłem z kominka
wspomnieniem wybielonej chaty
na progu której bezzębny starzec
uśmiech zawinął w kufajki cień

na wiosnę nowy zbudujemy dom
a teraz odpocznij

[Alek Osiński]

może i ciut zbyt monotonne - wczesnojesienie mają jednak jeszcze tę bożą iskrę
a tu bardziej późnojesienie - szklanka mrozu no i finalny odpoczynek przed.., ale na pewno przyjemnie poczytać taki wiersz - działa kojąco...

[anastazja]

szklanką mrozu zarumienić jabłka
składając skiby w czarny różaniec

jesień w twoich oczach z nagrobnego zdjęcia
ciepła jeszcze

Witaj Januszu, dawno Cię nie było, żurawie odlatują, a Ty wracasz, heheh.
Troszkę przydługi, ale jest pięknie, kilka świeżych metafor wybrałam.

Pozdrawiam.

[oskari valtteri]

Wiersze Janusza warto czytać.