Untermensch. Historia niespisana

[Marcin Sztelak]

Syndrom Sztokholmski,
oczy wbite w podłogę. Pod poziom kośćca.
Antropologia warstwowa, czyste szaleństwo
na wagę.

Kruszcu z drugiej ręki, czyli second handu.
Wiek utraconej niewinności
definitywnie zakończony.

Nadczłowiek odmaszerował, bomby
podkładają na marginesie
wiary w lepsze.

Lub cokolwiek innego.
Zasypiam w metrze, które mnie wiezie
do getta.
Dla rozumnych, bez klatki słów,
z nadmiarem dźwięku.

Napisałem wiersz, albo coś koło tego.

– chciałbym powiedzieć mijanej żebraczce,
albo menelom w bramie, jednak spać
się chce. Strasznie.
Więc kilka groszy reszką na dół.

I wystarczy.

[coobus]

Wiersz ciekawy, dobry, czytelny, przywraca świat podludzi i nadludzi. Tylko nie rozumiem umiejscowienia tu syndromu sztokholmskiego, trudno mi uwierzyć, że mógłby mieć miejsce w takiej sytuacji.
Tak na marginesie dodam, że temat tego syndromu zapamiętałem najbardziej ze sztuki Blackbird, który obejrzałem kilka lat temu w narodowym. Ale było to na innej płaszczyźnie, bardzo wiarygodnie przedstawionej.
Tutaj się zagubiłem. Na pewno wiesz co miałeś na myśli, tylko ja się nie potrafię do tego dobrać.
Za wiersz

[Nilmo]

Dobrze że wiersz nie przywraca świata ludzi i podludzi bo byśmy mieli II wojnę światową. Ale ciekawie oddane. Thx.

[marta zoja]

Zaczytany wiersz