Tachykardia

[Marcin Sztelak]

Mieliśmy nocne nieba, do przesytu. Pokrzywione
latarnie na kocich drogach. Zakręty,
za którymi nie było prostych.

Na poczekaniu wiersze bez puenty i opowieści
bez początków. Nogi niosące w perspektywę
ulic, dłonie po omacku w poszukiwaniu
wzajemności.

Oczy jeszcze nienawykłe do wiary
we wróżby. Jednak
koniec.

I odpowiednia dawka smutku.

Z cyklu: Formuły zakończeń

[Bonifacio Sieczepia]

Ostatni wers to dopowiedzenie. Niepotrzebne.
"Koniec" też.
Zakończyłbym na "jednak" przeniesionym do nowego linii.
To tylko takie moje widzimisiowanie.