Rysy

[meandra]

.
.
.
Okrzykną cię poetą, kiedy się rozproszę,
i tylko rozkrzewione między nami drzewo
któregoś dnia zaszumi i nakarmi sokiem,
przylegając naskórkiem do bladych policzków.

Może odnajdę klucze. Czas otworzy we mnie
wszystkie drobne pęknięcia, a palec przybliży
wejścia między szczeliny rozeschniętej kory.
Już przecisnąłeś głowę. Opowiedz, kim będziesz?

Mój maleńki, od kiedy podnoszę się z klęczek,
owijasz mnie spiralą ramion i zagadek.
Zapamiętaj - przy pierwszych akordach odejścia
ciało przechodzi solą, tego nic nie zmieni.
.
.

[SamoZuo]

Ładny wiersz, chodzi tu o miłość matczyną i tęsknotę,że dziecko kiedyś dorośnie i pójdzie swoją drogą, jak owoc odłączy się od drzewa?

Pozdrawiam

[Gloinnen]

Piękny wiersz. Również wydaje mi się, że mówi o miłości matki do dziecka, o odchodzeniu, o lęku przed rozstaniem... Wydaje mi się, że jest tutaj także opisana symboliczna śmierć - peelka wie, że z chwilą odejścia dziecka całkowicie umrze w niej matka. Stąd:

kiedy się rozproszę,

Tak to odczytuję, jako całkowite zagubienie. Macierzyństwo to rodzaj tożsamości, którą nagle peelka straci. Ten moment opisujesz jako rozsypanie się, dezintegrację, unicestwienie...

Już przecisnąłeś głowę. Opowiedz, kim będziesz?

Powrót do momentu narodzin. Pierwsza strofa i trzy wersy drugiej - to antycypacja. Tutaj mamy reminiscencję. Jak to było? W momencie rozstania matki z dzieckiem, wejścia tego ostatniego w dorosłość - często ponownie staje przed oczami chwila urodzin. I powraca się do zagadki - kim będziesz? Ale przecież teraz peelka to wie, albo przeczuwa.

Ostatnia strofa to teraźniejszość. Ale to macierzyństwo chyba nie jest szczęśliwe. Jest pełne pytań, wątpliwości, obaw... Zastanawiam się, z czego to wynika? Matka chciałaby dziecko ochronić, ale nie umie. Sama chyba nie umie się ochronić przed dręczącym ją niepokojem, wizją rozstania... Nie zatrzyma czasu, który niszczy ją i jej dziecko. Drzewo między nimi rośnie nieubłaganie...

Pozdrawiam,



Glo.

[meandra]

SamoZuo nie do końca o to, ale nie odsłaniam wszystkiego.
dziękuję za ciekawą interpretację.
pozdrawiam ciepło





Glo, nie ma w tym zagubienia, nigdy nie było. jest raczej obawa o to, co się stanie,
jeśli matka przedwcześnie odejdzie i nie zdąży przekazać całej schedy potomkowi...
dziękuję za pochylenie.
pozdrawiam ciepło

[Alek Osiński]

piękny i dobry (w najszerszym pojęciu tego słowa)

[Arti]

Okrzykną cię poetą

dla mnie wszystko w porzo, poza początkiem
ten poeta mnie razi
rzecz gustu



hej

[Boogie]

Te rysy to szczyt, ale pójdziesz górą, ja doliną. Piękno do potęgi. Serdeczności

[P.A.R.]

Okrzykną cię poetą, kiedy się rozproszę,
i tylko rozkrzewione między nami drzewo
któregoś dnia zaszumi i nakarmi sokiem,
przylegając naskórkiem do bladych policzków.

tu chyba bardziej zdała by się kora, niż zwrotkę później
pęknięcia - szczeliny, czyż to nie to samo prawie
ale cóż ja wiem o macierzyństwie
więc nie popadając w skrajności staram się docenić wersy
których nigdy nie zaznam ...

[meandra]

Alku, pięknie dziękuję.
pozdrawiam ciepło


Arti, zostawię ten wstęp, bo coś głębszego w sobie kryje.
dzięki, że zajrzałeś.
pozdro



P.A.R.Z.e, chodzi o drzewo życia, które obrasta korą i naskórkiem.
polecam film "The Fountain" ("Źrodło") z 2006 roku, ale pewnie już widziałeś.
pęknięcia i szczeliny na ciele to jednak nie to samo.
dziękuję za pochylenie nad tekstem.
pozdrawiam ciepło