Bajka o sercu i "złotej rybce"

[EdwardSkwarcan]

w rękach trzymał maleńki saczek
łzawe oczy patrzyły w pustkę
tylko czemu ten chłopiec płacze
lustro wody odbija smutek

kiedy siatkę na brzeg wyciągał
łzy spadały cicho spod powiek
i pochylał się z drżącą rączką
szepcąc rybkom czułe – płyń sobie

raz kolejny siatkę wynurza
a na wodzie iskrzy się płomień
złotą rybkę wprawdzie niedużą
wziął ostrożnie unosząc w dłonie

miał pytanie nieme na ustach
ona szeptem – daruj mi życie
w odpowiedzi – wszystkie wypuszczam
choć zabłysły oczy w zachwycie

mówi – popłyń wraz za mną w baśnie
teraz zamknij oczy usypiaj
coraz ciszej i ciszej aż zaśniesz
o życzenia we śnie zapytam

mogę dać ci złoto pieniądze
tylko powiedz mi o czym marzysz
znam tę bajkę – odszepnął mądrze
jednak z wielkim smutkiem na twarzy

o co mógłbym prosić sam nie wiem
bo ja chciałbym wszystko dla innych
nic nie pragnę tylko dla siebie
szepnął poprzez oddech niewinny

rybka mówi – jestem w rozterce
wyjątkowo w bajce coś zmieniam
robię to dla ciebie za serce
a więc jest jak chciałeś - wymieniaj

chciałbym tylko zdrowie dla mamy
smutno w domu bo bardzo chora
dzisiaj wszyscy z lękiem czekamy
bo w szpitalu leży od wczoraj

a dla taty uśmiech dać możesz
w jego oczach dziś łzy widziałem
ja już o nic więcej nie proszę
pragnę tylko w domu mieć mamę

rybka na to - życzenie jeszcze
widzę że masz serce ogromne
pewnie i skromności nie zechcesz
o szczerości nawet nie wspomnę

przez sen słychać ciche westchnienie
wstyd powiedzieć - biedni jesteśmy
jednak skoro mogę wymienię
młodszej siostrze płaszczyk potrzebny

w ciszy gasła skarga nieśmiała
gdy koiło ból kołysanie
przez sen rybka czule szeptała
wszystko będzie dobrze gdy wstaniesz

snem kamiennym spał do wieczora
wtem ktoś lekko łaskocze dłonie
musisz wstawać przecież już pora
przyszła mama woła – chodź do mnie

kiedy chłopca brała na ręce
wśród czułości wzajemnych wzruszeń
wciąż na wodę patrzył w podzięce
powtarzając ciągle – ja muszę

gdy opuścił matki ramiona
pobiegł pędem w rzeczne szuwary
i dziękuję – słyszy zdziwiona
widzi tęczę – zwid to czy czary

w domu wita uśmiech jak wiosna
siostra szeptem – mieliśmy gości
jakaś pani płaszczyk przyniosła
nawet tato skacze z radości

kiedy spojrzał na swoje łóżko
była tutaj – słyszą krzyk chłopca
zostawiła złote serduszko
ściskał je całując po nocach

co dzień z kromką biegł szepcząc mamie
może rybka dzisiaj w potrzebie
muszę lecieć to właśnie dla niej
czy ją widział tego nikt nie wie

mówią – widać ją przy księżycu
albo kiedy słońce w zenicie
bardzo trudno spotkać jak w życiu
bowiem sercem patrzeć musicie

[Gloinnen]

Znam.

Bajkę o wiele lepiej czytałoby się z interpunkcją. Eksperymentalny zapis jest męczący nawet dla dorosłego, wymaga mocnego skupienia się przy czytaniu. Początkujący czytelnik (np. sześciolatek) miałby problem z ogarnięciem tekstu. Interpunkcja zawiera istotne wskazówki, które moim zdaniem są niezbędne w przypadku utworów dla dzieci.
Brak interpunkcji dobrze sprawdza się przy tekstach lirycznych, gorzej - w wypadku utworów narracyjnych (a do takich należy bajka), gdzie są wstawione chociażby partie dialogowe.

z pod

"spod"...

Klimat taki trochę z Władysława Bełzy... Naiwna sielanka, która uczy wiary w złudzenia, a nie twardej szkoły życia. Wydaje mi się dość przesłodzona, nawet jak na dziecięce wyobrażenia o świecie.
Ale jest jedna myśl, przeświecająca prze Twoje wersy, która w mojej opinii mogłaby uratować przesłanie.
To przekonanie, że każdy z nas ma własną złotą rybkę i może ją prosić o spełnianie dobrych życzeń. Tą rybką jest mianowicie jego własne serce. Największą siłą i mocą, jaka pozwala zmieniać rzeczywistość na lepsze, to miłość, co dobrze pokazuje przykład chłopca-altruisty.
W takim kontekście "morał" się broni, choć nie wiem, na ile zgodny jest z intencjami Autora. Ale może właśnie na taką konkluzję warto byłoby położyć nacisk?

Pozdrawiam,


Glo.

[tea]

Hm...jak dla mnie - trochę zbyt długa.Ale jest w niej miłe przesłanie

[EdwardSkwarcan]

Wydaje mi się dość przesłodzona, nawet jak na dziecięce wyobrażenia o świecie.

Zgadzam się z tym. W bajkach trudno dozować cukier, bo w trakcie pisania jednej strofy można przesłodzić i roztwór jest nasycony.
Dziękuję za cenne uwagi

-- 29 gru 2013, 10:07 --

Hm...jak dla mnie - trochę zbyt długa.Ale jest w niej miłe przesłanie

Dzieci są bardziej cierpliwe jak dorośli i zwłaszcza przed snem trudno je zadowolić czymś krótkim
Uczę się pisać bajki i każda opinia jest cenna
Dziękuję i pozdrawiam

[skaranie boskie]

Z tą cierpliwością to racja.
I racja z interpunkcją, o której napisała Glo.
O słodzeniu? - Nie wiem. Z tym bywa różnie.
W sumie bajki, mają czegoś uczyć. Ta uczy.
Uczy postawy dziś rzadko spotykanej, a przecież pożądanej.
Z powodu tej bajki odstąpię od swojego zwyczaju.
Zazwyczaj, gdy już o rybkach i piciu mowa, piję pod rybkę. Tym razem wypiję za nią!

[EdwardSkwarcan]

Z tą cierpliwością to racja.
I racja z interpunkcją, o której napisała Glo.
O słodzeniu? - Nie wiem. Z tym bywa różnie.
W sumie bajki, mają czegoś uczyć. Ta uczy.
Uczy postawy dziś rzadko spotykanej, a przecież pożądanej.
Z powodu tej bajki odstąpię od swojego zwyczaju.
Zazwyczaj, gdy już o rybkach i piciu mowa, piję pod rybkę. Tym razem wypiję za nią!

Dziękuję za uwagi
Pozdrawiam