Smutek

[NathirPasza]

rok po roku
każdego dnia
brzeszczot słów w milczeniu
tnie miraże opcji wybieranych
aż po skręt żołądka

nieśmiertelne słońce
we wnętrzu pali
susząc strzępy spokoju

smutek to sen
porcja śmierci głodowej
slajdy przesuwane pędem pociągu

smutek to żar odkrywców
i kapitan rzucający kotwicę
w złe odmęty

***

zgaszony dzień
produkt uboczny upadku
strzępionego życzliwością języków i poezją
poetów samobójców

być może skrzydła nam spłonęły w atmosferze
lecz nikt nie spyta głuchych świadków na orbicie
a wzywanie księżyca
sprowadzi deszcz meteorów

parasole
obszerne fotografie słonych obietnic
rzadko wskazują drogę do domu

[ovoc_ziemii]

No i znalazłam! Jeee! (brzeszczot słów)
W wierszu są momenty, ale całokształt odbieram neutralnie. Może to "nie moja" poetyka,
dlatego nie czuję wiersza.

[Mirek]

być może skrzydła nam spłonęły w atmosferze
lecz nikt nie spyta głuchych świadków na orbicie
a wzywanie księżyca
sprowadzi deszcz meteorytów

i tu zerwały się brawa ... na stojąco

[Bożena]

i ja poklaszczę zamiast meteorytów- ładniej- meteorów-

[ovoc_ziemii]

Jakiś czas temu nocą w pracy paliłam przy otwartym oknie.
Zobaczyłam kilka spadających gwiazd. To podobny były
perseidy.

[NathirPasza]

No i znalazłam! Jeee! (brzeszczot słów)
W wierszu są momenty, ale całokształt odbieram neutralnie. Może to "nie moja" poetyka,
dlatego nie czuję wiersza.

Być może nie poetyka. Z drugiej strony starałem się zmierzyć z tematem, który od wieków jest opisywany i trudno znaleźć coś nowego. Do tego smutek jest jedną z tych rzeczy, których opisywanie idzie mi bardzo ciężko. Możliwe, że nie wyszło mi to za dobrze.

NathirPasza pisze:
być może skrzydła nam spłonęły w atmosferze
lecz nikt nie spyta głuchych świadków na orbicie
a wzywanie księżyca
sprowadzi deszcz meteorytów


i tu zerwały się brawa ... na stojąco

Dziękuję Mirku. Przyznam, że sam lubię ten fragment.

i ja poklaszczę zamiast meteorytów- ładniej- meteorów-

Zobaczyłam kilka spadających gwiazd. To podobny były
perseidy.

Skłaniam się raczej do tych meteorów. Więcej w nich znaczenia Armageddonu a w perseidach więcej romantyzmu. Mnie jednak chodziło o to pierwsze znaczenie.

Dziękuję Wszystkim za opinię.
Pozdrawiam
NP

[Arti]

wiesz taki trochę przerysowany, zwłaszcza z początku:

"brzeszczot słów w milczeniu
tnie miraże opcji wybieranych
aż po skręt żołądka

nieśmiertelne słońce
we wnętrzu pali
susząc krwawe strzępy spokoju

smutek to sen
porcja śmierci głodowej
slajdy przesuwane pędem pociągu

smutek to żar odkrywców
i kapitan rzucający kotwicę
w złe odmęty"

poczytaj to jak nie swoje
z pewnością znajdziesz coś co byś wyciął

druga część bardzo mi się podoba.

Pozdr.

[NathirPasza]

Mogę usunąć "krwawe:, już samo suszenie jest obrazowe. Z resztą to mam zgryz. Nie widzę co tu jeszcze mogę wyrzucić.

Pozdro
NP

[Gloinnen]

Ale tytuł działa zniechęcająco. Wolę tytuły bardziej metaforyczne, obrazowe, niż taką bezpośrednią zapowiedź, informującą o czym będzie wiersz.

W pierwszej części przyczepię się do nadmiernej ilości metafor i konstrukcji dopełniaczowych. Chyba już Ci wiele razy klarowałam, dlaczego ich nie lubię. Mogłabym spokojnie zaakceptować - "skręt żołądka", "pęd pociągu" - gdyż w zasadzie są to po prostu wyrażenia, gdzie użycie innego przypadka nie jest możliwe. Oprócz tego masz jeszcze "brzeszczot słów", "miraże opcji", "strzępy spokoju", "żar odkrywców"... Ten rodzaj obrazowania zawsze stwarza wrażenie natłoku obrazów, które nie zawsze ze sobą się znaczeniowo zazębiają - te "miraże opcji" na przykład są straszliwym udziwnieniem.

"smutek to..." - i dalej tworzysz rodzaj katalogu. Niedawno spierałam się z Artim o wyliczanki - czy się bronią, czy też nie. Wydaje mi się, że tutaj akurat nie bardzo. Chcesz napisać wiersz o smutku, wymieniasz go w tytule, a potem w wierszu robisz zestawienie definicji - mnie osobiście taki zabieg stylistyczny wydaje się pójściem na łatwiznę.

zgaszony dzień
produkt uboczny upadku
strzępionego życzliwością języków i poezją
poetów samobójców

Przyznam, że ta strofa zupełnie do mnie nie przemówiła. Również odnoszę wrażenie udziwnienia, piętrzenia odniesień i odniesień do odniesień... I znów te dopełniacze - aż trzy w obrębie jednej strofy. A przecież można chociażby - "strzępionego życzliwymi językami" - prościej i przejrzyściej. "poezją poetów samobójców" - skoro piszą poezję, wiadomo, że poeci - może "poezją samobójców" po prostu.

być może skrzydła nam spłonęły w atmosferze
lecz nikt nie spyta głuchych świadków na orbicie
a wzywanie księżyca
sprowadzi deszcz meteorów

Pierwszy wers mógłby obyć się bez "nam".

parasole
obszerne fotografie słonych obietnic
rzadko wskazują drogę do domu

Jukstapozycję zamieniłabym na porównanie: "parasole jak obszerne fotografie"...

Oczywiście nie musisz wcale skorzystać z moich sugestii. To Ty jesteś Autorem.

Pozdrawiam,


Glo.