sen Perpetui

[Gajka]

[Lucile]

Dobry wieczór Glo, Eka, Gajka, Fałszerzu, Oskari i Witku,
bardzo Wam dziękuję za wszystkie komentarze i uwagi. Zawsze uważnie je czytam
Eko - z tym jakoś tak w trzecim wersie - sama "boksowałam się".
Powinnam również poprawić niespiesznie na nieśpiesznie - wprawdzie obie formy są poprawne (oboczne), jednak uważam, że ta druga jest lepsza - tak zresztą mam w brudnopisie.
Sugestia Oskari "odpodmiotowienia" piasku oraz nadania wieloznaczności natychmiast mi się spodobała i skorzystałam z tej podpowiedzi, jednak - nie gniewaj się Oskari - po głębokim namyśle, doszłam do wniosku, że krew, to krew i nie powinna zapominać o swojej barwie.
Ta strofa pierwotnie brzmiała tak:
krzyknęła tylko raz
czerwone krople
nieśpiesznie spływały
na piasek który nie pamiętał
swojej prawdziwej barwy

Glo, długo myślałam, jak przybliżyć realia tych wydarzeń. Bardziej osadzić je w czasie i miejscu. Wydaje mi się, że z czasem sobie poradziłam, wprowadzając w poincie postać panującego wówczas cesarza Syptymiusza Sewera. Problem mam z miejscem, bowiem wersy przeze mnie dopisane, wydają mi się zbyt "pompastyczne" przy całej świadomie i rygorystycznie narzuconej sobie ascezie wypowiedzi. Perpetua zgładzona została z dala od Rzymu, w kartagińskim amfiteatrze (ślady tego niegdyś wspaniałego miasta odnaleźć można w pobliżu dzisiejszego Tunisu).
Chciałabym umieścić je po 3 zwrotce, a brzmią tak:
nagła cisza smagnęła
amfiteatrem boleśnie
jak batem

Już sama nie wiem, więc przed ostateczną korektą - oczywiście jeżeli zechcecie jeszcze raz pochylić się nad tym tekstem - bardzo proszę o sugestie Przyjmę je z wdzięcznością.

Wszystkich serdecznie pozdrawiam
Lucile

[Fałszerz komunikatów]

Moim daniem wprowadzenie tego fragmentu, wpłynełoby na niekorzyść dla tekstu,

[Lucile]

Dziękuję Fałszerzu za opinię - to dla mnie istotne - ale pozwól, że jeszcze trochę

[Fałszerz komunikatów]

Oczywiście nie mam nic przeciwko. Zdaj się na zdanie portalowych autorytetów

[Ewa Włodek]

Lucile pisze:
na piasek który nie pamiętał
swojej prawdziwej barwy


Według mnie to bardzo dobra metafora. Osobiście bym nie ruszała.

podzielam zdanie Glo. Tez bym zostawiła w takim zapisie. Jest - moim skromnym zdaniem - lepszy od tego poprawionego. Ale to tylko moje zdanie, a ja się nie znam...
Wiersz - trzyma poziom. W oszczędnych słowach, bez zbędnego uwznioślenia, bez hagiograficznych "napuszeń" oddaje meritum.

pozdrawiam serdecznie...
Ewa

[Lucile]

Dziękuję Ewo

Gloinnen pisze:
Lucile pisze:
na piasek który nie pamiętał
swojej prawdziwej barwy


Według mnie to bardzo dobra metafora. Osobiście bym nie ruszała.

Przywróciłam

Ślę serdeczności
Lucile

[anastazja]

czerwone krople
nieśpiesznie spływały
na piasek który nie pamiętał
swojej prawdziwej barwy

Ależ to piękne jest!

[Lucile]

Dobry wieczór Anastazjo,
chciałabym podziękować Ci za tak miłą wizytę, pochylenie się nad moim wierszem oraz ciepły komentarz w języku, którym posługiwała się Perpetua. Niestety, pomimo nauki łaciny na studiach, mój zasób słów w tym klasycznym i szlachetnym języku jest raczej ograniczony. Więc - chociaż chciałabym rzec barwniej - mogę tylko: GRATIAS TIBI VALDE ATQUE PULCHER
A tak nota bene - to mam cichą nadzieję, że o łacińskiej dewizie PLUS RATIO QUAM VIS w końcu przypomni sobie ten nasz wirujący w szalonym danse macabre świat.

Serdeczności
Lucile

[eka]

umilkła Kartagina
w amfiteatrze krzyknęła tylko raz
czerwone krople
nieśpiesznie spływały
na piasek który nie pamiętał
swojej prawdziwej barwy

podniosła oczy
wystraszone spojrzenie
było nie takie jak we śnie
tu
nie chciała z nim walczyć

ostrze drżało łagodnie
delikatnie przyciągnęła je
do szyi
to nie ty jesteś szatanem
uderz - masz moją zgodę

w dalekim Rzymie
Septymiusz Sewer westchnął
obracając się na drugi bok

----------------------------
Może tak?