na nowo

[atoja]

zdejmuję z powiek
koronkę drzew
bez i magnolię

za długie za ciężkie świty

szkicuję
postacie bez twarzy
dni bez dat
do niczyich brzegów

wytrzepuję
jęk z rękawa
i gładzę na kołnierzyku
bezwstydną frazę śmiechu

palcami
po wyżłobieniach

szukam kształtu pragnienia

[Miladora]

Tak sobie troszkę głośno porozważam...

Powieki... co chwilę można je spotkać w wierszach. A jakby tak inaczej jednak?
No i dziwnie mi się kojarzy, że zdejmowana jest ta koronka za duże ziarnko, tak jakby była sprzedawana czy kupowana za to ziarnko... Tę dwuznaczność rozwiązałoby słowo "zbyt" duże.

- językiem rzeźbię kształt pragnienia - przeczytałam bez tego wersu i chyba lepiej się wiersz kończył.
Może więc już tego nie dopowiadaj?

Ale w sumie dla mnie to całkiem interesujący wiersz.

Dobrego, Atojka.

[Alek Osiński]

Mi się akurat podoba, nawet powieki mi nie przeszkadzają
jeśli dobrze użyte to nie widzę powodu żeby ich unikać
podobnie jak wszystkich innych części ciała

ostatniego wersu faktycznie mogłoby nie być
albo można usunąć językiem
bo chwilę wcześniej są usta

Pozdrawiam

[Miladora]

albo można usunąć językiem

To dobra sugestia i ładnie wtedy brzmi zakończenie.

ciebie
uczę się na pamięć
ustami
po wyżłobieniach skały

rzeźbię kształt pragnienia

Podoba mi się w takiej formie.

[atoja]

Al i Milado
podziękowanie za czytanie i cenne sugestie


powieki zostaną
i pod nimi obrazy tak ostre jak ziarnko piasku

[Gloinnen]

Narażę się straszliwie, ale moim zdaniem wiersz wymaga bezlitosnego potraktowania sekatorem ogrodowym.

Utwór jest melanżem zapożyczonych już gotowców poetyckich.

"ciebie uczę się na pamięć" - banalne aż strach.

Tak samo "cisza słów", "zasypiam w trawie" -

Co warto z niego jeszcze uratować?

"codziennie zdejmuję z powiek
koronkę drzew
bez i magnolię

za duże za ciężkie ziarnko piasku

modlitwa jak agonia
w trawie

szkicuję
dni bez dat
do niczyich brzegów

językiem ---> tak chyba było pierwotnie i według mnie lepiej.
po wyżłobieniach skały

rzeźbię kształty pragnienia"


Taki jest mój pomysł na ten wiersz.

Pozdrawiam,


Glo.

[czochrata]

niezły Atojo,pozdrawiam

[atoja]

Ech...Glo
znowu zmuszasz moje szare komórki
i pewnie dobrze czynisz
za co dzięki

Czochratko

[P.A.R.]

na nowo mam tą i ową
i nie popuszczę aż będzie puste ...
cokolwiek nie miałoby być