cisza

[marta zoja]

zabawa z ciszą odbija się we mnie lękiem
gładząc pod włos sierść smutku gardzę
głosem przyjaciół z dużej i małej litery

mam za dużo na koncie wdzięczności za czas
miejsce poświęcone z intuicją w zgodzie
zdjęcia samotności poupychane na sercu

ból wbija się okruchami chleba w pamięć
poranków upadłych aniołów grzebiących
miłość w dobrym i złym znaczeniu

drzewa wiadomości deklaracji na jutra lata
i starość która goni się z młodością
w uśmiechach oswojonej śmierci

wiem zawsze kiedyś zaświeci twarz słońca
miliony gwiazd gdy usiądziesz na progu
dojrzałości już będziesz wiedział i widział

w powiewie delikatnego wiatru moc ducha
radość w płatkach śniegu jak mandalę losu
zbudujesz sam dla siebie dom na skale

z każdego bezdechu doświadczania ofiary

[em_]

Wydaje mi się, że za dużo chciałaś powiedzieć i to, co najlepsze się tu gubi.
Ładny wiersz, ale po przeczytaniu w głowie mam mętlik,
a i te upadłe anioły nie dodają uroku...
Pozdrawiam :-)

[anastazja]

zabawa z ciszą odbija się we mnie lękiem
gładząc pod włos sierść smutku gardzę
głosem przyjaciół

to, jest bardzo ładne. Podobają mi się niektóre metafory. I tak jak em_ skróciłabym, ale to ja. Pozdrawiam Zoju.

[Marcin Sztelak]

Zdecydowanie zbyt wiele, bo owszem są dobre metafory i klimat, ale jednak natłok myśli przeszkadza.
I sierść smutku - a można prościej, bez sierści...

Pozdrawiam.

[Lucile]

Kiedy czytam jakiś wiersz i gna mnie w malarskie klimaty, wiem, że muszę o tym napisać. Czytam kolejne strofy i wyświetlają mi się obrazy, jak film, kadr po kadrze. To tak, jakby mój umysł – niezależnie od woli - szukał dopasowania słów do obrazów, tak długo, aż znajdzie właściwy. Wiem, wiem, powinnam zająć się omówieniem użytych prze autorkę środków stylistycznych, harmonii, rytmu itp., ale - jak zapewne wielu już wie – to „nie moja broszka”. Patrzę na poetyckie teksty nieco inaczej. Tym razem wiersz, chyba nie muszę zapewniać, że mi się spodobał (no może z wyjątkiem tej „sierści smutku”, mam też pewne obiekcje do kolejnej dopełniaczówki „zdjęcia samotności”, nie, chociaż ta metafora akurat trafia do mnie) i podpowiedział dosyć dziwne oraz nieoczywiste rozwiązanie. Chodzi mi o obraz z wawelskich zbiorów, mało znany, niesygnowany, z około połowy XVII wieku, przypisywany Pieterowi Symonszowi Potter`owi, a zatytułowany „W izbie alchemika”.
Co ma wiersz „Cisza” do alchemika?

zabawa z ciszą odbija się we mnie lękiem
gładząc pod włos sierść smutku gardzę
głosem przyjaciół z dużej i małej litery

Z tego obrazu wieje wymowna, niepokojąca cisza, chociaż są na nim trzy osoby: stara kobieta, alchemik i dziecko.

w dobrym i złym znaczeniu

drzewa wiadomości deklaracji na jutra lata
i starość która goni się z młodością
w uśmiechach oswojonej śmierci

No właśnie - wiadomości. Na alchemicznym piecu (metafory tygla życia) malarz umieścił znaczące symbole, oznaczające: miedź, ołów, żelazo, cynę, rtęć, a także złoto. Metale używane do stworzenia alchemicznego lapis philosophorum.

ból wbija się okruchami chleba w pamięć
poranków upadłych aniołów grzebiących
miłość w dobrym i złym znaczeniu

i starość która goni się z młodością
w uśmiechach oswojonej śmierci

Na twarzy starej kobiety rysuje się ból, ukazuje alchemikowi pustą sakiewkę, jakby chciała unaocznić mu bezcelowość jego zabiegów stworzenia - ius ad vitam et iuventae - eliksiru życia i młodości. A stojące za alchemikiem dziecko, wymownie założyło na głowę okopcony garnek.

zbudujesz sam dla siebie dom na skale

z każdego bezdechu doświadczania ofiary

To alchemik, jest tą samotną skałą. Malarz ubrał jego głowę w krwisto czerwoną czapkę (błazna?), która jest jedyną barwną plamą, zaskakująco odbiegającą od monochromatycznego (szaro – brązowo – piaskowego) kolorytu całego płótna. Dla mnie to obraz o wymowie moralizatorskiej i metaforycznej, jak Twój wiersz.
Przepraszam Cię Marto Zoju, że tak sobie pozwoliłam poszaleć z Twoim wierszem.
Potraktuj to, jako wyraz uznania.

Serdecznie pozdrawiam
Lu