O tym, że śmierć w kwietniu rozwija młode liście.

[ble]

I.
Miała taki pomysł – wsiąść w samolot, odlecieć. To było
długo przedtem, nim wybrała morze. Jeszcze ufała powietrzu.
Myślała, że ptaki znają każdą drogę. Ptasia orientacja,
po prostu klucz do wyborów.

Tu ziemia. Wzywam cię – mówi.

Dobrze jest wtedy wyjechać daleko, do obcego miasta,
w którym ludzie wypełniają przestrzeń nieznanym językiem.
Na nic zdają się ściągawki z greki. Prędzej z łaciny, ale i tak
nadaremnie. Zero przecieków.

II.
Na przykład w Budapeszcie.
Obcość jak życie, gdy cię już schowają. Usta szczelnie zamknięte
– i tak by nikt nie zrozumiał. Nikt by nie uwierzył.
Łagodnie mieszasz się z ciszą, siadasz przy wspólnym stoliku, płyniesz
statkiem po rzece, a kiedy ustępujesz miejsca ciężarnej kobiecie,
kiwają głowami z uśmiechem.

Więc jesteś, ciągle jesteś – możesz nawet wznieść toast,
trącić się kieliszkiem. Szkło o szkło. Lustro. I właśnie, ten pieprzyk
na prawym policzku.

III.
Chyba pięć dni, nie więcej tego obcowania. Potem wszystko
się zmienia. Komórki zapominają.

To wtedy, przechodząc przez Krisztinaváros, wymieniła się z matką
sukienką z organtyny. Pliski przy kołnierzyku, obciągane guziczki.
Cienki materiał przylega, kiedy poci się ciało. Ciało, jak bardzo jeszcze
musi się przemieścić?

Trzymały się za ręce, póki horyzont nie zmienił położenia. Nawet teraz,
czasem, udając, że jest dzieckiem, rozkłada ramiona. Zmienia oś, zawraca,
żeby się wychylić niemożliwie najdalej. Jak najdalej od byłam.

[Alek Osiński]

Piękne. Piszę na świeżo, poczytam jeszcze później.
Trochę mi to Ziemię jałową przypomina i to nie tylko tytuł

Pozdrawiam

[ble]

Dzięki, Al (wstępnie ). Mam trzy wiersze, w których wyraźnie pobrzmiewa Eliot.
Z tego samego cyklu, co niniejszy

W marcu, ponieważ jest mniej okrutny niż kwiecień.

I.
Zatem w marcu, kiedy można urodzić się prawie niepostrzeżenie
i wszyscy pomyślą, że taka mała piąstka to nic, tylko zapomniany orzech
z choinki. Poranki są ciemne, twarde i jedynie koty przeczuwają życie.

i również w zamieszczonych tu w Rymowanych 'Zajadach'

Kwietnie zawsze okrutne – powiem za poetą.
Czy warto znowu pękać? Zrywać zasklepione
milczeniem wzwody życia? Szare blizny - one
bolą żmudnie, uparcie. Kamienistą rzeką

stoją w miejscu stwardniałe. Najlepsze schronienie
w obumarłej komórce, w czymś, co trudno zranić,
wykopać z grobu, zasiać, a potem mieć za nic,
że urosło, mówiło, miało z bzu spojrzenie.

Dziś słyszę jak ogrody płaczą, obracane
na drugi bok łopatą

"Ziemia jałowa" jest bezcennym źródłem doświadczeń.
A śmierć, o której piszę, przyszła naprawdę w kwietniu.

[P.A.R.]

aleś znowu wybleblała
zaczynasz mi wchodzić w krwioobieg
aż mam stracha, co będzie dalej
gdy się okaże, że to nie ta grupa
i znikąd pomocy

[ble]

P.A.R. ja mam grupę 0 RH minus. Jest dobra dla każdego, wiec nic się nie bój i czytaj.
Miło mi

[P.A.R.]

dwa minusy się spotkały
jeden z życiem drugi na nic
bo krew bardzo mu zgęstniała
kiedy takie strofy znalazł ...

[anastazja]

Trzymały się za ręce, póki horyzont nie zmienił położenia. Nawet teraz,
czasem, udając, że jest dzieckiem, rozkłada ramiona. Zmienia oś, zawraca,
żeby się wychylić niemożliwie najdalej. Jak najdalej od byłam.

Nic nie napiszę, zatkałaś mnie po prostu. Co z moimi uczuciami, ło matko

[ble]

Anastazjo, dziękuję za chwilę z moim wierszem
Pozdrawiam

[atoja]

świetnie się czyta
i podobieństwo do stylu
Eliota godne pochwały

[czochrata]

piękny wiersz Ble,pozdrawiam