Jak pergamin

[teri]

martwa sosno wśród żywych
w niemym krzyku
wyciągasz nagie ramiona
kora twoja jak arkusze pergaminu
upada lekko z niedowierzaniem
tak pięknie szeleści
gra prawie i jest zapisana
czasem twojego życia.
co z tobą będzie sosno
jesteś taka stara już nie pachniesz
nie szumisz wcale
tylko niestrudzony dzięcioł
wciąż do ciebie wraca
i wystukuje o pień sobie znaną melodię.

[Gloinnen]

Utwór delikatny, jest właściwie impresją. Prosty i niewyszukany, ale ujął mnie zadumą nad martwym drzewem, a końcówka - z dzięciołem - jest piękna. Ładnie pokazujesz zestawienie tego, co martwe, co odeszło, z tym, co żywe, z witalnością (symbolizowaną przez dzięcioła, który zdaje się nie zauważać przemijania). Podoba mi się ta pointa.

Dobry też według mnie fragment z korą, odpadającą od martwego pnia, która może kojarzyć się ze wspomnieniami, z pamięcią, które w momencie śmierci - też giną, odrywają się od świadomości, przestają cokolwiek znaczyć, a przecież jest w nich zamknięty cały mikrokosmos.

Jeśli mogłabym zasugerować niewielkie zmiany:

w niemym krzyku
wyciągasz nagie ramiona

To jest już dość oklepane - "niemy krzyk", "nagie ramiona" i wprowadzają niepotrzebny, "zły" patos.
Zastanowiłabym się nad rozbiciem tekstu na strofy:

"martwa sosno wśród żywych

kora twoja jak arkusze pergaminu
upada lekko z niedowierzaniem

tak pięknie szeleści
gra prawie i jest zapisana
czasem twojego życia.

co z tobą będzie sosno
jesteś taka stara już nie pachniesz
nie szumisz wcale

tylko niestrudzony dzięcioł
wciąż do ciebie wraca
i wystukuje o pień sobie znaną melodię."

Aha, "gra prawie" - tutaj wkradła się inwersja, z której bym zrezygnowała i napisała "prawie gra" bądź też "niemal gra"...

Poza tym -

Pozdrawiam,


Glo.

[e_14scie]

w niemym krzyku

nie biorę, Teri.
Niemy krzyk, jest niemożliwie wytarty.
Sosna - człowiek

[teri]

no tak - nie bierzesz - masz prawo. Tekst napisany podczas pobytu w szpitalu, w pięknym sosnowym lesie.

Spróbuję podejść do niego inaczej... chociaż wielkich zmian sobie nie obiecuję.
Dziękuję że zatrzymał.
Chciałabym pokazać Wam te "arkusze pergaminu" - gdzie najlepiej?

[Arti]

"nagie ramiona" "niemy krzyk" bardzo oklepane
niestety wystarczająco zniechęciły

Pozdr.

[Withkacy]

pięć ostatnich wersów - ładnie

[teri]

Jednych zachęca innych zniechęca - mamy wybór.
Pozdr.

............
Jak pergamin

martwa sosno wśród żywych
wyciągasz nagie ramiona
kora twoja jak arkusze pergaminu
upada lekko z niedowierzaniem
tak pięknie szeleści
i jest zapisana
czasem twojego życia.
co z tobą będzie
jesteś taka stara już nie pachniesz
nie szumisz wcale
tylko niestrudzony dzięcioł
wciąż do ciebie wraca
i wystukuje o pień sobie znaną melodię


.....
"Nagie ramiona" - tu sosny - piszecie "wytarty" opis - proszę o jeden tytuł, w którym jest o nagich ramionach sosny!

[anastazja]

"Nagie ramiona" - tu sosny - piszecie "wytarty" opis - proszę o jeden tytuł, w którym jest o nagich ramionach sosny!


Ja nie czytalam.

Nie robia wrazenia nawet powtorki, w tak pieknym melancholijnym wierszu.

Serdecznie

[teri]

Anastazjo - dobrze, że jesteś. Dziękuję.
Miłej nocy.