sensorium

[Gruszka]

Poezja! - człowiek i natura i natura człowieka, jej istota. Harmonia, bez której tracimy siebie i bagatelizujemy.
Tak moim systemem skojarzeń odebrałam
W każdym razie - pięknie, Eko

[eka]

poza jedną
- nie domykaniem
początków z mojej półprostej


wg mnie prościej i ileż permutacji

: ) Ciekawe, dumam nad propozycją, ale niedomykanie się początków półprostej, która zaczyna się od punktu (lub na nim kończy), jest na kolizyjnej z pojęciem swojego początku przez podmiot.
Dzięki za przystanek, Witka.

------------
Elu, tobie takoż za podzielenie się kojarzeniami.
: )

[Alek Osiński]

Z drugiej strony, po co pełnia wiedzy człowiekowi i wrotyczowi?

Natura jest wspaniałomyślna, nie udostępnia pełni wiedzy człowiekowi ani wrotyczowi, aby nie postradali zmysłów;)

[witka]

początków z mojej półprostej

kązdy pkt półprostej może być począkiem czegoś czy cóś

półprosta jest ograniczona ino początkiem

[Gajka]

...pod korą rozpajęczona nieskończoność ...piękna fraza

[gal.a]

poza jedną
- nieusuwalną niepełnością wymiarów

W bliskim zetknięciu z naturą człowiek zwykle łapie się na tym, że jest tylko małym jej elementem.
Piękne wrzucenie "szkiełka i oka" w świat, który zrozumieć można tylko, gdy wejdzie pod skórę.

P.S. Męczy mnie, czy na końcu nie powinno być "bagatelizuję".

[eka]

Z drugiej strony, po co pełnia wiedzy człowiekowi i wrotyczowi?

Natura jest wspaniałomyślna, nie udostępnia pełni wiedzy człowiekowi ani wrotyczowi, aby nie postradali zmysłów;)

Taa... tyle, że i człowiek, jak i wrotycz jest jej immanentną częścią, dobrze byłoby rozpoznać co budujemy. Straszność, cudowność? : )

-----------------

początków z mojej półprostej

kązdy pkt półprostej może być począkiem czegoś czy cóś

półprosta jest ograniczona ino początkiem

Przez każdy punkt prostej i półprostej przechodzi nieskończona ilość prostych. Ale. Lepiej mieć więcej tych nieskończoności... chyba:)
Dzięki za powrót, Witka.

------------------

poza jedną
- nieusuwalną niepełnością wymiarów

W bliskim zetknięciu z naturą człowiek zwykle łapie się na tym, że jest tylko małym jej elementem.
Piękne wrzucenie "szkiełka i oka" w świat, który zrozumieć można tylko, gdy wejdzie pod skórę.

P.S. Męczy mnie, czy na końcu nie powinno być "bagatelizuję".

No fakt, ciekawe czy wrotycz, zawzięcie opanowując łąki, też chce jako gatunek być tej natury większym elementem:)
Nie, ja tu personifikuję wrotycz, ma być zatem bez ogonka. Dzięki za obecność, Gal.u.

[Nula.Mychaan]

Do takich wierszy warto wracać

[Alek Osiński]

tyle, że i człowiek, jak i wrotycz jest jej immanentną częścią, dobrze byłoby rozpoznać co budujemy. Straszność, cudowność? : )

Dobrze byłoby rozpoznać co budujemy, ale czy to do końca możliwe
jeśli i sami jesteśmy jednocześnie budulcem?

[eka]

Gajko, Nulo - dzięki:)

tyle, że i człowiek, jak i wrotycz jest jej immanentną częścią, dobrze byłoby rozpoznać co budujemy. Straszność, cudowność? : )

Dobrze byłoby rozpoznać co budujemy, ale czy to do końca możliwe
jeśli i sami jesteśmy jednocześnie budulcem?

Odwieczny problem filozofii i teologii.
Zastanawiam się jednak, czy nawiązywanie relacji spoza swojej rzeczywistości (np. Bóg-świat), nie jest automatycznym w nią wchodzeniem, czyli stawaniem się miejsca wspólnego dwóch rzeczywistości. No i jak oceniać to, co z nami zupełnie nie ma punktów stycznych. Da się?